ตอนที่ 122 มอบให้

ในห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหรา

ตรงกลางมีโต๊ะกลมขนาดใหญ่

จักรพรรดิฉู่และฉู่หลิงเอ้อร์นั่งอยู่ด้านหนึ่ง

อีกด้านหนึ่งนั่งอยู่คือ กู่หยาง

ส่วนฉู่หลิวอวิ๋นและหลี่เทียนหมิง ก็ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ

ถึงแม้ว่ากู่หยางจะบอกให้นั่งลงโดยไม่ต้องเกรงใจ

แต่นี่ก็เป็นจักรพรรดิแห่งแคว้นฉู่!

พวกเขาจะกล้าที่จะนั่งเทียบเท่ากับอีกฝ่ายได้อย่างไร?

ดังนั้น…

ยืนก็สบายไม่น้อย

ณ ตอนนี้ในใจของฉู่หลิวอวิ๋นก็ประหลาดใจไม่หยุด

จักรพรรดิแห่งแคว้นฉู่ เป็นผู้ที่เขายกย่องมาตลอด ได้ยินแต่ชื่อเสียงเท่านั้น

ไม่คิดว่า…ครั้งนี้จะได้พบกับอีกฝ่ายจริง ๆ

แน่นอน นี่ก็เป็นเพราะบารมีของกู่หยาง

คิดถึงตรงนี้ เขาก็รู้สึกตื้นตันใจ

“ผู้อาวุโสคนนั้นคือผู้ใดรึขอรับ?”

กู่หยางที่สงสัยจึงถามไป

เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้มีชายชราในเสื้อคลุมสีดำอยู่ข้าง ๆ จักรพรรดิ

“ฮ่า ฮ่า เขามีธุระของตัวเองที่ต้องจัดการ จึงได้ออกไปก่อน”

จักรพรรดิยิ้มตอบ

จริง ๆ แล้วในใจเขาก็ประหลาดใจ

ท่านอาจักรพรรดิของเขามักจะภาคภูมิใจในตัวเองตลอด

แต่ครั้งนี้…

ความสามารถ กู่หยางแสดงออกมาดูเหมือนจะทำให้ท่านอาของเขาสะเทือนใจ

ไม่อย่างนั้นท่านอาของเขาก็คงไม่ได้เลี่ยงงานเลี้ยง

แต่นั่นก็ไม่สำคัญ

ท้ายที่สุด งานเลี้ยงครั้งนี้ กู่หยางก็เป็นตัวเอก

หลังจากที่ผลัดเปลี่ยนถ้วยและจานกันไป

ทุกคนกินและดื่มจนพอใจ

จักรพรรดิก็มีสีหน้าแดงฉาน ดวงตาวาววับด้วยแสงสว่าง

“กู่หยางเอ๋ย ครั้งนี้...นอกจากข้าจะมาช่วยเหลือเจ้าแล้ว ยังมีเรื่องอื่นอีก”

ในขณะที่พูด แม้แต่คำว่า ‘เรา’ ก็ถูกเปลี่ยนเป็น ‘ข้า’

เมื่อฟังจักรพรรดิพูด ฉู่หลิงเอ้อร์ก็เหมือนรู้ว่าจักรพรรดิจะพูดอะไรต่อไป นางก็มีสีหน้าก็แดงก่ำเล็กน้อย

“อะไรหรือขอรับ?”

กู่หยางขมวดคิ้ว มองจักรพรรดิด้วยความสงสัย

“หรือมันเกี่ยวข้องกับข้ารึ?”

จักรพรรดิพยักหน้า

“แน่นอนมันเกี่ยวข้องกับเจ้า”

พูดจบ จักรพรรดิก็ส่งสีหน้า

ฉู่หลิวอวิ๋นและหลี่เทียนหมิงก็รู้สึกถึงสถานการณ์ และออกจากห้อง...ห้องทั้งห้องเหลือเพียงสามคน

จักรพรรดิจึงค่อย ๆ ถาม “กู่หยาง เจ้าคิดว่าหลิงเอ้อร์เป็นอย่างไร?”

จักรพรรดิชี้ไปที่ฉู่หลิงเอ้อร์ที่ก้มหัวและหน้าแดงอยู่ข้าง ๆ

กู่หยางก็ตกใจ

“นี่...”

ชัดเจนว่า กู่หยางไม่คาดคิดว่าจักรพรรดิจะถามคำถามนี้อย่างกะทันหัน

ดังนั้นจึงพิจารณาฉู่หลิงเอ้อร์อย่างละเอียด

ต้องยอมรับว่าในฐานะองค์หญิงเจ็ดของแคว้นฉู่ ฉู่หลิงเอ้อร์มีบุคลิกที่ดีพอสมควร

สวยงามมีเสน่ห์ แต่มักจะแก้มแดงบ่อย ๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะปัญหาสุขภาพหรือไม่

“องค์หญิงเจ็ดก็ดีขอรับ”

กู่หยางพยักหน้าเล็กน้อย

จริง ๆ แล้วเขามีความประทับใจที่ดีต่อองค์หญิงเจ็ด

อย่างน้อยเมื่อเซี่ยผิงอี้โจมตีเขา องค์หญิงเจ็ดก็เป็นคนแรกที่ออกมาพูดยืนหยัดให้ตน

เรื่องนี้เขายังจำได้ชัดเจน

แต่ความประทับใจก็เพียงแค่นั้น

ท้ายที่สุด...

หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้คุยกับฉู่หลิงเอ้อร์มากนัก

“ดี?”

เมื่อได้ยินคำตอบของกู่หยาง จักรพรรดิก็มีดวงตาสว่าง

ดูเหมือนจะมีโอกาส!

เขาคิดในใจ และก็ช่วงชิงโอกาสนี้ทันที “ถ้าเช่นนั้น... หากข้ามอบหลิงเอ้อร์แก่เจ้า เจ้ายินดีหรือไม่?”

“มอบรึขอรับ?”

กู่หยางทันทีตกใจ

ไม่คาดคิดเลยว่าจักรพรรดิจะมีความคิดนี้

แต่...

ฉู่หลิงเอ้อร์จริง ๆ แล้วก็งดงามมาก ก็เป็นประเภทที่เขาชอบ

แต่...

เพียงแค่มอบให้เช่นนี้เลยรึ? ดูเหมือนจะรวดเร็วเกินไป

ฉู่หลิงเอ้อร์ได้ยินนี้ก็ลดหัวลง แก้มแดงก่ำราวกับมะเขือเทศ

แต่นางยังคงแอบมองกู่หยาง

อยากจะเห็นสีหน้าของกู่หยาง

เมื่อนางพบว่ากู่หยางดูเหมือนจะมีการต่อต้านบ้าง ใบหน้านางก็ปรากฏความผิดหวัง

กู่หยางไม่ชอบตนหรือ?

จักรพรรดิเห็นดังนั้นก็รีบพูด “กู่หยาง เจ้าอย่าเข้าใจผิด แม้ว่าข้าจะพูดว่ามอบให้ แต่ไม่ใช่การขายลูกสาวเพื่อดึงดูดเจ้า ความรักต้องขึ้นอยู่กับความยินยอมของทั้งสองฝ่าย”

เมื่อได้ยินจักรพรรดิพูด กู่หยางก็ตกใจ

นั่นหมายความว่า องค์หญิงเจ็ดชอบเขารึ?

นี่?

เหตุใดเขาไม่รู้สึกเลย

เขาให้ความสนใจไปที่การบำเพ็ญเพียรตลอดเวลา และไม่ได้ให้ความสนใจกับฉู่หลิงเอ้อร์มากนัก

ตอนนี้เมื่อคิดอย่างละเอียด... ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ

ฉู่หลิงเอ้อร์มักจะแอบมองเขา จ้องมองเขา

เขายังคิดว่ามีอะไรติดบนใบหน้าด้วยซ้ำ...

เหตุผลเป็นเช่นนี้เองหรือ?

กู่หยางตระหนัก

เมื่อคิดได้ กู่หยางก็เหลือบมองไปที่ฉู่หลิงเอ้อร์

“อีกอย่าง มีความลับหนึ่ง”

จักรพรรดิได้กระซิบที่หูของกู่หยาง

“หลิงเอ้อร์มีกายาพิเศษ ชื่อว่า กายาวิญญาณหยิน”

“ด้วยร่างกายเช่นนี้ หากนากเติบโตจนถึงวัยแล้วทำสิ่งนั้น... กายานี้สามารถเพิ่มคุณภาพรากฐานของคู่บ่มเพาะได้!”

เมื่อได้ยินจักรพรรดิพูดเช่นนี้

สีหน้าของกู่หยางก็แปลกประหลาดทันที

ข้อมูลนี้ใหญ่หลวงอย่างยิ่ง!

องค์หญิงเจ็ดแห่งแคว้นฉู่มีกายาวิญญาณหยิน

และผลของกายาวิญญาณหยินนี้... ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ดูไม่ค่อยเหมาะสม

ต้องทำสิ่งนั้นเพื่อเพิ่มคุณภาพรากฐานรึ?

“ท่านพ่อและกู่หยางพูดอะไรกันรึ?”

ฉู่หลิงเอ้อร์ยังคงสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้ากู่หยาง จึงถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

“แค่ก แค่ก ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร”

จักรพรรดิรีบไอสองครั้งพร้อมยิ้มและโบกมือ

จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองกู่หยาง

“กู่หยาง เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

“ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่บังคับเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะเลือกอย่างไร ข้าจะไม่พูดอะไรมาก”

จักรพรรดิมองไปที่กู่หยางด้วยความคาดหวัง

เมื่อได้ยินนี้ กู่หยางก็ไม่อาจหุบยิ้ม

เมื่อจักรพรรดิพูดถึงจุดนี้

และองค์หญิงเจ็ดก็ชอบเขา

กู่หยางมีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธ?

“นั่นแล้วแต่ที่ท่านจะจัดการเลยขอรับ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้

จักรพรรดิก็เผยความปีติยินดี

“เจ้าตกลงรึ?”

“พูดมาถึงจุดนี้ ข้าก็ไม่มีทางปฏิเสธ”

กู่หยางก็ไม่ใช่คนดีอันใด

การมีสาวงามก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

ที่สำคัญฉู่หลิงเอ้อร์ทั้งสวย ทั้งรูปร่างก็งดงามยิ่ง

และเป็นประเภทที่เขาชอบ

สำคัญที่สุดคือ ฉู่หลิงเอ้อร์ก็ชอบเขา

ในกรณีนี้... แน่นอนว่าไม่มีเหตุผลใดให้ปฏิเสธ

และฉู่หลิงเอ้อร์ที่มีความผิดหวังเล็กน้อยก็ยกหัวขึ้น

ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นเต็มไปด้วยความปีติยินดี

กู่หยาง...ตกลง!

ฉู่หลิงเอ้อร์ไม่อาจควบคุมความดีใจได้ นางวิ่งไปที่กู่หยางทันที ริมฝีปากที่อบอุ่นประกบลงที่แก้มของกู่หยางเบา ๆ

จากนั้น...

ฉู่หลิงเอ้อร์ก็เขินอายจนคอแดงฉาน

นางหันกลับไปที่ที่นั่งของตัวเองและก้มหัวลง

เห็นดังนั้น กู่หยางก็ตกตะลึง

จักรพรรดิก็ตกตะลึงเช่นกัน แล้วก็หัวเราะออกมา

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! ดี ดีมาก!”

“มา มา มา กู่หยาง จากนี้ไป เจ้าและข้าก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว!”

จักรพรรดิยกแก้วขึ้น

กู่หยางเห็นดังนั้นก็ยกแก้วขึ้น ชนกับจักรพรรดิ

จากนั้นทั้งสองก็ดื่มจนหมด

[T/L: ฮาเร็มครับ สาวเยอะอยู่นะ แต่ละคนอัจฉริยะทั้งนั้น ผมอ่านไปยังไม่จบเจอเพิ่ม 3-4 คนอยู่นะครับ]