บทที่ 40 คุณสมบัติใหม่: การยิงเร็ว

ตอนนี้เป้าหมายการยิงธนูที่อยู่ห่างออกไปสองร้อยเมตร เฉินฟานยืนนิ่งและยกคันธนูด้วยมือซ้าย จากนั้นก็ตั้งลูกธนูด้วยมือขวาและน้าวสายธนูทีละน้อยด้วยนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้

"เอี๊ยด..."

พร้อมกับเสียงจากคันธนูที่ค่อยๆโค้งงอ หัวใจของจางเหรินและหวังปิงก็ย้ายขึ้นไปที่ลำคอของพวกเขาแล้วตอนนี้

เฉินฟาน เขาจะสามารถน้าวคันธนูออกมาจนเต็มประสิทธิภาพได้จริงหรือไม่?

นี่คือธนูที่มีแรงน้าวถึงหนึ่งร้อยปอนด์เชียวนะด!

อย่างไรก็ตามชั่วขณะต่อมา ดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้างขึ้นพร้อมกัน ดวงตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความตกใจกับคันธนูที่ราวกับพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวนั้น

ทันใดนั้นก็มีเสียง "ตึบ" ที่หนักแน่นและสะท้านไปถึงหัวใจของเขา

พร้อมด้วยเสียงดัง "หวือ" แม้แต่เงาของลูกธนูก็ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน จากนั้นลูกธนูก็เจาะลึกเข้าไปในตาวัว และขนหางก็สั่นไหวอย่างรุนแรงในอากาศทำให้เกิดเสียงหึ่งขึ้น

"นี่มันจะไม่รุนแรงเกินไปหน่อยเหรอ?"

หวังปิงตกตะลึง

"ด้วยเสียงนั่น จริงๆ แล้วเขาสามารถน้าวมันจนสุดได้ แถมยังแม่นยำอย่างมากอีกด้วย..."

"นี่คือธนูที่มีแรงน้าวถึงหนึ่งร้อยปอนด์งั้นเหรอ? ด้วยความแรงนี้แม้ว่าจะเป็นสัตว์อสูรระดับแรดเกราะเหล็กก็ยากจะต้านทานมันได้อย่างแน่นอน!" จ่าวเฟิงรู้สึกตกใจมากจนไม่อาจตกใจไปมากกว่านี้แล้ว และรอยยิ้มเบี้ยวก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา

เขารู้ว่ามันคงเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะตามทันเฉินฟานได้แล้ว แต่เขาไม่คาดคิดว่าตอนนี้เขาจะไม่เห็นรอยเท้าของเฉินฟานด้วยซ้ำ ช่องว่างระหว่างพวกเขามันน่ากลัวจริงๆ

"เด็กคนนี้..."

จางเหรินก็ตกใจเช่นกัน

พี่น้องแซ่เว่ยก็สามารถน้าวธนูหนึ่งร้อยจินได้เช่นกัน แต่ความแม่นยำของพวกเขานั้นแย่กว่ามาก คงจะดีถ้าลูกธนูสองในสามลูกโดนวงแหวนที่ห้า และวงแหวนที่สิบแทบจะไม่มีทางเกิดขึ้นเลย

เฉินฟาน…

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาใช้ธนูที่มีแรงน้าวถึงหนึ่งร้อยปอนด์ แต่ก็สามารถโจมตีเป้าได้อย่างแม่นยำ

แม้แต่ในใจเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉากับความสามารถที่ท้าทายสวรรค์ของเขาเช่นนี้เหมือนกัน

โดยธรรมชาติแล้ว เฉินฟานไม่รู้ว่าคนรอบตัวเขาคิดอะไรอยู่ ตอนนี้เขาแทบรอไม่ไหวที่จะดูแถบทักษะ

ทักษะ【การยิงธนูขั้นพื้นฐาน: ระดับ 5 (26.5%)...】

ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย และด้วยธนูหนึ่งดอกนั้นความเชี่ยวชาญของเขาเพิ่มขึ้น 0.5% เลยงั้นหรือ? บอกตามตรงนั้นก็ไม่เลวมากแล้ว ความเชี่ยวชาญ 1% เขาก็ยิง 2 ครั้ง 74% เขาก็ต้องยิง 148 ครั้ง แม้ว่ามันดูจะเยอะแต่ก็เร็วกว่าไท่จี้ฉวนอย่างมาก

แน่นอนว่ามันก็เหนื่อยกว่ามากเช่นกัน แม้ว่าจะมีธนูหนึ่งร้อยปอนด์นี้อยู่ในมือ และถ้าเขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะน้าวมันได้มันก็ไร้ประโยชน์

สำหรับไท่จี้ฉวนนั้นแตกต่างออกไป แค่ต้องเคลื่อนไหวร่างกายตามขั้นตอนและใช้เท้าเดินไปตามลำดับ แม้จะต้องอาศัยปัจจัยหลายอย่าง แต่ก็ใช้ความแข็งแกร่งเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

"มันจะเร็วกว่านี้ถ้าข้าใช้ยิงสามดอกติดต่อกันหรือใช้ยิงสี่ดอกติดต่อกัน"

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เขาก็ดึงลูกธนูลูกที่สองออกมาแล้ววางไว้บนเชือก

มี "ตึบ"

และเสียงปังดังอีก

ก่อนที่เสียงจะหายไป ลูกธนูก็ถูกตอกเข้าไปที่ตาวัวแล้ว ในขณะนั้นเองก็มีเสียงดังปังของลูกธนูดอกที่สอง ตามด้วยเสียงดังปังของลูกธนูดอกที่สามอีกครั้ง

ยิงสามดอกติด

และลูกธนูทั้งสามดอกก็โดนตาวัวทั้งหมดเช่นกัน

หวังปิงที่เฝ้าดูจากด้านข้างร่างกายแข็งทื่อ ความคิดว่างเปล่า ปากของเขาเปิดได้แค่ครึ่งหนึ่ง และเขาไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้

นี่ใช่ความจริงหรือป่าว?

ด้วยธนูหนึ่งร้อยปอนด์นั้นเขากลับสามารถยิงสามครั้งติดได้งั้นหรือ?

ครู่ต่อมา ลูกธนูอีกดอกก็ปรากฏขึ้นในมือของเฉินฟาน

"..???"

กรามของหลายๆ คนกำลังจะร่วงหล่นลงพื้นแล้ว

ยังจะยิงอีก?

ผู้ชายคนนี้มีความแข็งแกร่งทางกายภาพมากมายขนาดไหน?

อย่างไรก็ตามท่านกลางความโล่งใจของทุกคน เฉินฟานก็วางลูกธนูกลับไปอีกครั้ง หันกลับมายิ้มให้พวกเขาแล้วพูดว่า "ดูเหมือนว่าข้าจะถึงขีดจำกัดแล้ว"

"....."

หวังปิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก "พี่ฟาน แม้ว่าท่านจะได้มาถึงขีดจำกัดของท่านแล้ว แต่มันก็ยอดเยี่ยมมากแล้วที่ท่านสามารถยิงออกมาสามครั้งติดต่อกัน เราไม่สามารถดึงมันออกมาได้แม้สักครึ่งเดียว"

"ไม่ต้องถึงครึ่งเดียว แค่คืบเดียวข้าก็น้าวไม่ได้"

"พี่ฟาน ท่านแข็งแกร่งเกินไปจริงๆ"

จากนั้นพวกเขาหลายคนก็พากันพูดชมเชยเฉินฟาน

"เอาล่ะ ไม่ต้องชมข้ามาก นี่ข้าไม่จำเป็นต้องฝึกวิชาตัวเบาก็ลอยได้แล้ว"

เฉินฟานพูดเล่นติดตลกออกไป

และจริงๆ แล้วเขายังมีพลังงานมากกว่านี้มาก

อย่างไรก็ตามไม่จำเป็นต้องกดดันตัวเองหรือฝึกจนหมดแรง ความเข้มข้นของการยิงสามดอกติดต่อกันนั้นกำลังพอดี และมันสามารถเพิ่มความเชี่ยวชาญก็เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน มันเพิ่มมากถึง 3% กล่าวอีกนัยหนึ่งคือเขายิงสามดอกติดต่อกันยี่สิบหรือสามสิบครั้งก็เพียงพอแล้ว

"เฉิน…เฉินฟาน"

ในขณะนี้จ้าวเฟิงก็พูดขึ้นอย่างหน้าแดงว่า "ท่านช่วยสอนวิธีฝึกยิงธนูให้ข้าได้ไหม"

จู่ๆ บรรยากาศก็เงียบลง

หวังปิงและคนอื่นๆที่อยู่ข้างๆเขามีสีหน้าประหลาดใจมาก ในสายตาของพวกเขาความนับถือตัวเองของจ้าวเฟิงนั้นมีมากมายอย่างยิ่ง และมันไม่ง่ายเลยสำหรับเขาที่จะพูดออกมาแบบนั้น?

"ได้สิ"

เฉินฟานพูดโดยไม่ลังเล "มีอะไรยุ่งยากเกี่ยวกับเรื่องนี้กัน? หากพวกเจ้าคนใดอยากฝึกก็สามารถมาร่วมกับเราได้นะ"

ยังไงก็ตามหลังจากยิงติดต่อกันครั้งเขาต้องพักผ่อนสักพัก และทำไมเขาไม่ใช้เวลาว่างนี้ในการชี้แนะพวกเขาล่ะ

"จริงงั้นเหรอ? เราก็สามารถเข้าร่วมได้เช่นกันงั้นหรือ?"

"ว้าว งั้นข้าเข้าร่วมด้วย"

หลายคนเริ่มตื่นเต้นขึ้นมาทันที แต่พวกเขายังคงมองไปที่จางเหริน

"มองข้าทำไม พวกเจ้าสามารถเรียนรู้ได้ถ้าพวกเจ้าต้องการเรียนรู้"

จางเหรินพูดไม่ออก เด็กเหล่านี้มองเขาราวกับว่าเขาไม่ปล่อยให้พวกเขาเรียนรู้การยิงธนู มันจะเป็นพวกเขาเองซะอีกที่อาจจะไม่สามารถอดทนได้ด้วยตัวเอง

แต่ก็มีปัจจัยหลายอย่างที่เขาจะสามารถทำการฝึกสอบได้ อย่างน้อยๆเมื่อเฉินฟานไม่ได้ออกล่าสัตว์ เมื่อมีอาหารเพียงพอเล็กน้อย และการฝึกฝนลูกธนูก็ค่อนข้างเหนื่อย อย่างน้อยๆในระยะสั้นพวกเขาก็ต้องมีอาหารเพียงพอ และนี้คือเงื่อนไขเบื้องต้นในการฝึกนักธนูของพวกเขา

แต่แน่นอนว่า ในการฝึกยิงธนูให้ได้ผลมันยังขึ้นอยู่กับพรสวรรค์และความพยายามของแต่ละคนอีกด้วย

ดังนั้นเพื่อใช้ประโยชน์จากเวลาพักผ่อนนี้ เฉินฟานจึงอธิบายประเด็นพื้นฐานบางประการที่จะต้องมุ่งเน้นให้พวกเขาฟัง จ่าวเฟิงก้าวหน้าไปเล็กน้อยและเรื่องที่เขาพูดก็ลงลึกไปอีกเล็กน้อยเช่นกัน

จางเหรินที่นั่งอยู่ข้างๆ มองดูเฉินฟานที่คอยสาธิตการเคลื่อนไหวของเขาอยู่ตลอดเวลา ก็รู้สึกแปลกๆ อยู่ในใจเล็กน้อย

อีกอย่างไม่ใช่ว่าเด็กคนนี้แย่งงานของเขาไปงั้นเหรอ?

แต่มันก็เป็นเรื่องดีที่ถูกแย่งไปและการฝึกยิงธนูก็เป็นเรื่องดี เพราะท้ายที่สุดเมื่อความแข็งแกร่งของทั้งสองฝ่ายไม่แตกต่างกันมาก ฝ่ายที่มีแขนยาวกว่าก็มีข้อได้เปรียบเสมอ

"ข้าสามารถเรียนได้ด้วยไหมนะ?"

จู่ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในใจของเขาทันที

"การให้เด็กคนนี้สอนข้ามันน่าอายนิดหน่อยไม่ใช่เหรอ?"

"จะอายอะไรล่ะ? เขามีความเชี่ยวชาญในด้านการยิงธนูอย่างมาก และนอกจากนี้เมื่อข้าเรียนรู้มัน ด้วยประสบการณ์ของข้าๆอาจจะยิงธนูดีกว่าเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ"

"ไม่ ยังไงข้าก็รู้สึกอับอายเล็กน้อยอยู่ดี"

ในความคิดของจางเหริน ดูเหมือนตอนนี้จะมีคนร้ายสองคนโต้เถียงกันไม่รู้จบ

และช่วงบ่ายก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เฉินฟานกลับไปกินเนื้ออีกสองจานและเขาก็ได้รับแต้มศักยภาพของเขาสูงถึง 42 แต้ม แต่เขาไม่รีบร้อนที่จะเพื่อระดับของเขา เพราะท้ายที่สุดเขาเพิ่งกินเสร็จและมีพลังงานเพียงพอ

เขาจึงกลับไปที่พื้นที่โล่งของโกดังและฝึกยิงธนูต่อไป

เขายิงสามดอกติดต่อกันครั้งแล้วครั้งเล่า ความเชี่ยวชาญเพิ่มขึ้นด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ในช่วงเวลาดังกล่าวนั้น เฉินฟานยังได้เสริมสร้างร่างกายของเขาให้แข็งแกร่งเพื่อให้แน่ใจว่าเขามีพลังงานเต็มอยู่เสมอ เพื่อการฝึกยิงที่ต่อเนื่อง

สุดท้ายเวลาประมาณสิบโมงเย็น กระแสน้ำร้อนพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็วกระจายไปทั่วร่างกายของเขา ทำให้ความเมื่อยล้าของแขนก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

แน่นอนว่าเมื่อเทียบกับการเพิ่มระดับไท่จี้ฉวนแล้ว  การเพิ่มระดับ [การยิงธนูขั้นพื้นฐาน] ในครั้งนี้มีไม่ได้เพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกายของเขามากนัก เพราะท้ายที่สุดแล้วมันเป็นเพียงศิลปะการต่อสู้ขั้นพื้นฐานเท่านั้น และอีกอย่างทิศทางของมันยังเน้นไปที่การยิงธนูมากกว่าสมรรถภาพทางร่างกาย

อย่างไรก็ตาม นอกเหนือจากการเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากการพัฒนาทางกายภาพแล้ว ความทรงจำใหม่ก็ยังปรากฏอยู่ในใจของเขาอีกด้วย

เฉินฟานหลับตาและพิจารณาความทรงจำใหญ่อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลืมตาขึ้นมา

ความทรงจำนี้เป็นคุณสมบัติใหม่!

เขารีบมองไปที่แถบทักษะทันที

【การยิงธนูขั้นพื้นฐาน: ระดับ 6 (0%) คุณสมบัติเฉพาะ: ความแข็งแกร่งทางกายภาพระดับ 6 ความแข็งแรงของแขนระดับ 6 ความแม่นยำระดับ 6 การยิงเป้าเคลื่อนที่ระดับ 4 การยิงเร็วระดับ 1 】

"การยิงเร็ว!"