บทที่ 48 ไร้เดียวสาจริง!

เวลาย้อนกลับไปไม่กี่นาทีที่แล้วเมื่อสายตาของทั้งสองฝ่ายสบกัน

"หืม ทีมล่าอีกกลุ่มเหรอ? คนจากเฉินเจี่ยไจ้งั้นหรือ?"

ในทีมล่านั้น ชายที่แข็งแกร่งถือธนูและสะพ่ายลูกธนูพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

"ดูเหมือนว่าจะใช่ คนที่เดินนำหน้าแต่งตัวดีไม่ใช่เหรอเฉินกัวตงเหรอ?" นักธนูอีกคนหรี่ตาลง

"ขอข้าดูหน่อยสิ มันเป็นพวกขี้ขลาดแห่งเฉินเจี่ยไจ้จริงๆ"

"ฮ่าฮ่าฮ่า มันเป็นเขาจริงๆเหรอ?"

ชายหน้าเหลี่ยมเป็นผู้นำหัวเราะแล้วพูดว่า "คนขี้ขลาดคนนี้เมื่อเราปล้นเหยื่อครั้งที่แล้วดูเหมือนว่าเขาต้องการโต้เถียงกับเรา และข้าก็ได้ตบเขาไปทีหนึ่ง แล้วเขาก็กลายเป็นคนซื่อสัตย์ทันที ไม่กล้าที่จะขัดขืนพวกเราอีกต่อไป”

"ฮ่าๆ"

คนรอบข้างหัวเราะกันน้ำตาแทบไหล

อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของคนอื่นๆน่าเกลียดอย่างมาก

พวกเขาเป็นคนจากกู่เจี่ยไจ้ พวกเขาถูกหยุดไว้ให้อยู่กับที่และดูเหมือนว่าพวกเขาจะถูกล้อมด้วย

เมื่อพูดแล้ว พวกเขาก็โชคไม่ดีอย่างมาก

หลังจากพบกับเฉินฟานและคนอื่นๆ พวกเขาก็เปลี่ยนทิศทาง ไม่นานหลังจากนั้นพวกเขาก็พบกับวัวป่าที่อยู่ตามลำพัง และพวกเขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการตามล่ามันจนสำเร็จ

พวกเขาหลายคนพากันดีใจอย่างมากในทันที โดยพูดพวกเขาพูดคุยกันว่าด้วยเหยื่อนี้หมู่บ้านของพวเขาจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารเป็นเวลาหลายวัน แต่ระหว่างทางกลับพวกเขาบังเอิญไปพบกับกลุ่มคนที่มาจากลี่เจียไจ้ที่มามือเปล่า

และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาโดนปล้นเหยื่อไปอย่างนี้!

ตามปกติอีกฝ่ายหยุดพวกเขาโดยตรง และขู่ว่าคนสามารถออกไปได้ แต่ต้องทิ้งเหยื่อไว้ ไม่มีการประนีประนอมหรือความสงสารใดๆ

แน่นอนว่ามีบางคนไม่เต็มใจ และแม้ว่าพวกเขาจะเต็มไปด้วยความโกรธแต่พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา พวกเขาทำได้แค่ยอมรับชะตากรรมของตนอย่างเชื่อฟังและขอร้องให้อีกฝ่ายแบ่งให้พวกเขาสักเล็กน้อยเท่านั้น

แต่พอเห็นว่ามีอีกกลุ่มปรากฏตัวขึ้นมา พวกเขาก็อดรู้สึกสดชื่นไม่ได้

ผู้คนจากเฉินเจียไจ้!

แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะแค่พยักหน้าเหมือนคนรู้จัก แต่เมื่อเห็นว่าถูกรังแกก็ควรเลือกที่จะลงมือช่วยใช่ไหม? เพราะพวกเขาก็ถูกคนของลี่เจี่ยไจ้รังแกด้วยไม่ใช่เหรอ?

หลายคนตั้งตารอมันอยู่ในใจ โดยเฝ้าดูเฉินกัวตงและทีมล่าของเขาที่ค่อยๆ ใกล้เข้ามา

จากนั้นดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้าง

โอ้พระเจ้า ผู้คนของเฉินเจี่ยไจ้มีเหยื่อมากมายนัก!

อะไร อะไร นี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน?

ในใจของกู่เจียงไห่มีลางสังหรณ์ที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้น

"เดี๋ยวก่อนนะ! ไอ้พวกนี้..!"

ในขณะนี้ชายหน้าเหลี่ยมก็สังเกตเห็นความไม่ธรรมดานี้เช่นกัน จากนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแข็งทื่อทันที และสายตาของเขามีความไม่น่าเชื่อปรากฏขึ้น

"หนึ่ง สอง...ห้า เหยื่อห้าตัว! พวกเขาได้รับเหยื่อห้าตัว!"

"อะไรนะ! เหยื่อห้าตัว! โอ้..พระเจ้า พวกเขาได้มันมาอย่างไร? ครั้งสุดท้ายที่ข้าพบกับกลุ่มคนของจ้าวเจี่ยเป่า ไม่ใช้ว่ามีพี่น้อยแซ่เว่ยอยู่ในหมู่พวกเขางั้นเหรอ?"

"และเห็นชัดเจนว่าพวกเขามีเพียงเก้าคนเท่านั้นและไม่มีพี่น้องแซ่เว่ยอยู่เลย"

"แล้วมันเกิดอะไรขึ้น? พวกเขาจะได้เหยื่อห้าตัวได้อย่างไร?"

คนอื่นๆ ต่างโต้ตอบกันและพากันขบเขี้ยวเคี้ยวฟันทีละคน หัวใจของพวกเขาร้อนรุ่มด้วยความอิจฉา

สิ่งที่พวกเขาทำไม่ได้ แต่คนเหล่านี้ของเฉินเจี่ยไจ้จะทำได้อย่างไร? มันต้องเป็นเพราะพวกเขาโชคดีแน่ๆ เหยื่อทั้งห้าตัวนี้น่าจะติดกับดักที่พวกเขาขุดไว้ล่วงหน้า

"พี่ใหญ่"

ชายวัยกลางคนยิ้มแล้วพูดว่า "ข้ากังวลเรื่องสิ่งของที่จะนำซื้อของมานานแล้ว แต่ก็ไม่พบอะไรที่มีค่าเลย แต่กลับมีคนมาส่งเนื้อมากมายเช่นนี้ถึงหน้าประตูบ้านข้า!"

"ใช่ และพวกเขาก็มีของค่อนข้างเยอะอีกด้วย พี่ใหญ่ถ้าเราไม่รับของที่พระเจ้าส่งมาให้เราจนหมด พวกเราก็ต้องโดนพระเจ้าลงโทษแน่ๆเลย"

"ถูกต้อง ไปหาพวกมันเร็วๆเข้า พวกมันแบกเหยื่อมากมายขนาดนี้ พวกมันไม่สามารถไปเร็วได้หรอก"

ทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม กระตือรือร้นที่จะพุ่งไปหาคนของเฉินเจี่ยไจ้อย่างมาก

ส่วนความดึงดูดของวัวป่าของกู่เจียไจ๋นั้นดูเหมือนจะไม่ยิ่งใหญ่อีกต่อไปแล้ว

เมื่อหลายคนของกู่เจียไจ๋ได้ยินคำพูดนี้ พวกเขาก็รู้สึกตัวเองโชคดีโดยไม่รู้ตัว

ถ้าคนกลุ่มนี้มุ่งเป้าไปที่เฉินเจี่ยไจ้ ดูเหมือนจะเป็นผลดีกับพวกเขาไม่ใช่เหรอ? แม้ว่านี่จะเป็นเรื่องน่าเสียใจอย่างยิ่งสำหรับผู้คนของเฉินเจียไจ๋ก็ตามที

อย่างไรก็ตาม มีความไม่พอใจอย่างมากในสายตาของชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างของทีมล่านี้

"ไม่ต้องรีบ"

ชายหน้าเหลี่ยมแสดงท่าทีเยาะเย้ยว่า "พวกมันวิ่งหนีไปได้ไม่ไกลหรอก!"

หลังจากพูดจบ เขาก็หันกลับมามองกู่เจียงไห่ "ตาเฒ่ากู่ เจ้าช่วยบอกข้าหน่อยได้ไหม เพราะข้าไม่มีเวลาที่จะเสียกับเจ้าแล้ว"

ใช่แล้ว เขาต้องการเหยื่อจากพวกเฉินเจี่ยไจ้ และเขาก็ต้องการเหยื่อจากพวกกู่เจี่ยไจ้นี้ด้วย!

มันเป็นเหมือนกับเงิน ใครจะปฏิเสธว่ามากเกินไปล่ะ?

เมื่อเห็นสิ่งนี้ คนอื่นๆ ก็มองหน้ากันและยิ้มออกมา

ใช่แล้ว พวกเขาจะคายสิ่งที่อยู่ในปากไปทำไมล่ะ?

"พี่ลี่"

กู่เจียงไห่เค้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาและยกย่องเขา "ผ่อนปรนพวกเราสักครั้งเถอะ พวกเรายังต้องพบกันใหม่ในอนาคต..

..เราสามารถจับเหยื่อได้แต่ผู้คนในหมู่บ้านไม่สามารถ และพวกเขาก็ไม่ได้กินมาหลายวันแล้วถ้าครั้งนี้กลับไปมือเปล่าอีก ก็จะต้องมีคนอดตายอย่างแน่นอน"

"ใช่แล้ว พี่ลี่ อย่างน้อยๆก็ของเนื้อให้หมู่บ้านเราสักวันเถอะ"

คนอื่น ๆ ก็ขอร้องเสียงดังโดยมองไปที่เฉินกัวตงและกลุ่มของเขาหลายจากหางตาทีละน้อย

พวกเขาหวังว่าฝ่ายหลังจะสังเกตเห็นสิ่งนี้และเข้ามาให้ความช่วยเหลือพวกเขาบ้าง

เพราะท้ายที่สุดหากจำนวนคนของทั้งสองฝ่ายเท่ากัน ผู้คนของลี่เจียไจ้จะไม่กล้าแสดงท่าทีหุนหันพลันแล่นอย่างแน่นอน

ลี่ซ่งแสดงสีหน้าไม่อดทนบนใบหน้าของเขา คนกลุ่มนี้คิดว่าไปซื้อผักที่ตลาดผักงั้นหรือถึงได้พูดต่อรองเขาอย่างนี้?

ในขณะนี้ ชายผู้มีจมูกตะขออยู่ข้างๆ เขาก็พูดอะไรบางอย่างในหูของเขา

ผิวของลี่ซ่งเปลี่ยนไป เขายังคงพยักหน้าจากนั้นก็มองที่กู่เจียงไห่แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "เอาล่ะ มันไม่ง่ายสำหรับเจ้า ดังนั้นข้าจะเหลือไว้ครึ่งหนึ่งให้เจ้า"

"เอ๊ะ?"

กู่เจียงไห่อ้าปากกว้างและยังคงอ้อนวอน "พี่หลี่ ขออีกหน่อยสิ ผู้คนในหมู่บ้านต่างคาดหวังอย่างมากให้เรานำเหยื่อตัวใหญ่กลับไป"

"ใช่ พี่ลี่พวกข้าขอร้องท่าน"

ทุกคนยังคงอ้อนวอนต่อไป

"หืม?"

ลี่ซ่งจ้องมอง "ตาเฒ่ากู่ ข้าแนะนำให้เจ้าได้คืบอย่าเอาศอก ข้าจะให้เจ้าครึ่งหนึ่งของวัวป่านั้น แค่นี้ก็เพียงพอที่จะช่วยพวกเจ้าได้แล้ว ถ้าข้าอารมณ์เสียเข้าก็เอามันไปทั้งหมด เจ้าจะทำอะไรข้าได้งั้นเหรอ? "

"กู่เจียงไห่ เจ้าตั้งใจที่จะประวิงเวลาโดยต้องการให้เฉินกัวตงเข้ามาช่วยพวกเจ้าหรือเปล่า?"

จมูกแหลมพูดเยาะเย้ยขึ้น "ถ้าเจ้าคิดเช่นนั้นเจ้าอาจผิดหวัง ดูสิพวกเขาออกไปไกลแล้ว"

"..!"

หลายคนของกู่เจี่ยไจ้ได้ยินคำพูดนี้และมองเขาถูดถูกต้อง เฉินกัวตงและคนอื่น ๆ กำลังแบกเหยื่อแล้วเดินออกไปอย่างไม่หันหลังกลับ

กู่เจียงไห่หัวใจอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าที่ดูหม่นหมอง

แน่นอนว่าสิ่งที่น่ากังวลที่สุดก็ได้เกิดขึ้น

แม้ว่าทั้งสองหมู่บ้านจะมีมิตรภาพต่อกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น ยิ่งไปกว่านั้นเหยื่อของหมู่บ้านเฉินนั้นมีมากมายยิ่ง เหตุใดพวกเขาจึงต้องมาหาเหาใส่หัวล่ะ?

เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วที่พวกเขาจะออกไปโดยเร็วที่สุด ในขณะที่กลุ่มคนของเขาดึงดูดความสนใจของพวกลี่เจี่ยไจ้ให้อยู่

"ฮ่าๆ พวกเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ"

"ช่างไร้เดียงสายิ่งนัก พกวเจ้าคิดว่าพวกเขามีความกล้าที่จะต่อสู้กับพวกเรางั้นเหรอ?"

"ข้าอย่างหัวเราะจนตายจริงๆ ฮ่าๆ"

เสียงหัวเราะของทุกคนของลี่เจี่ยไจ้เปรียบเสมือนมีดแทงเข้าไปในหัวใจของกู่เจียงไห่และคนอื่นๆ

"พี่ลี่ แค่ครึ่งนะ แค่ครึ่งเดียวตามที่ตกลงกัน"

กู่เจียงไห่รู้สึกอับอายเล็กน้อย

กู่เซ่อและคนอื่นๆก้มหน้าลง ใบหน้าของพวกเขาแดงก่ำ

"ฮ่าๆ ข้าหวังว่าข้าจะไม่พูดอย่างนั้นก่อนหน้านี้" ลี่ซ่งเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ด้านหลังของเฉินกัวตงและทีมของเขา คนขี้ขลาดเหล่านี้คิดว่าพวกมันจะรอดจากเงื้อมมือของเขาได้เหรอ?

ไร้เดียวสาจริงๆ!