ณ วังหลวงแห่งอาณาจักรทาฮัน

เหล่าข้าราชบริพารกำลังมองไปยังหยกสีแดงโลหิตที่วางไว้กลางห้องโถง

ในเวลานั้น หยกนี้ก็แตกออกเป็นสามส่วนแล้วและไม่สามารถคืนสภาพเดิมได้อีกต่อไป

“...หยกชีวิตของเจ้ออู๋แหลกสลายแล้ว กล่าวอีกนัยหนึ่ง มันได้ตายลงด้วยฝีมือของลอร์ดเผ่าพันธุ์มนุษย์แล้ว ส่วนกองทัพราชาศพไร้หน้าก็ไม่ส่งข่าวกลับมาด้วย พวกมันน่าจะตายหมดแล้ว พวกเจ้า… มีอะไรจะพูดอีกไหม?”

ราชาทาฮันมองไปยังเหล่าข้าราชบริพารด้วยสีหน้าดำคล้ำ

ความไม่เชื่อปรากฏขึ้นบนใบหน้าของข้าราชบริพารสีชาด แต่เมื่อพวกมันมองไปยังหยกชีวิตสีแดงโลหิตและสัมผัสได้ถึงออร่าของเจ้ออู๋บนนั้น สีหน้าของพวกมันก็กลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง

“ฝ่าบาท ข่าวนี้ได้รับการยืนยันแล้วเหรอขอรับ? แม่ทัพเจ้ออู๋ของพวกเราตายด้วยมือของลอร์ดเผ่าพันธุ์มนุษย์ผู้นั้นจริงๆ เหรอ?”

ก่อนหน้านี้เขาเคยบอกพระองค์ว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์เท่านั้น นอกจากนี้มันยังเป็นลอร์ดเผ่าพันธุ์มนุษย์ด้วย เขาสามารถให้แม่ทัพคนไหนก็ได้พาทหารแค่ไม่เท่าไรไปจัดการกับอีกฝ่ายก็ได้

ในเวลานั้น ราชาทาฮันได้ยืนกรานให้แม่ทัพเจ้ออู๋นำกองทัพราชาศพไร้หน้าออกไปจัดการกับอีกฝ่าย แม้ว่ามันจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่มันก็รู้สึกว่าฝ่าบาททรงระแวงเกินไป

มันไม่คิดเลยว่ามันจะได้ยินข่าวว่าแม่ทัพเจ้ออู๋และกองทัพราชาศพไร้หน้าถูกทำลายในวันนี้ มันจะไม่ตกใจได้ยังไง?

ในเวลาเดียวกัน มันและข้าราชบริพารคนอื่นๆ ก็รู้สึกหนักอึ้งอยู่ในใจ

ผู้กล้าสีชาดคือกำลังรบอันสำคัญแห่งอาณาจักร!

มันกล่าวได้ว่าอีกฝ่ายคือเสาหลักของอาณาจักรเลยก็ได้!

สำหรับอาณาจักรสีชาดขั้นต้น อาณาจักรทาฮันก็มีเสาหลักเช่นนี้อยู่สามคน

แม้ว่าพวกมันจะไม่ชอบคนบ้าอย่างเจ้ออู๋ แต่อีกฝ่ายก็มีความสำคัญมาก ไม่ว่าพวกมันจะไม่ชอบอีกฝ่ายแค่ไหน แต่พวกมันก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายตายไปง่ายๆ แบบนี้

“มันคือฝีมือของลอร์ดมนุษย์ผู้นั้น ก่อนที่แม่ทัพของกองทัพราชาศพไร้หน้าจะตาย มันได้ส่งภาพการรบกลับมา ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้า เจ้าก็มาดูด้วยตัวเองได้เลย ลอร์ดมนุษย์ผู้นั้นไม่ได้มีกองทัพมากเท่าไร แต่พวกมันก็ล้วนแล้วแต่เป็นยอดฝีมือ นอกจากนี้ พวกมันยังมีสุดยอดฝีมือที่เทียบได้กับสุดยอดกองทัพของพวกเราด้วย!”

ราชาทาฮันกล่าว จากนั้นมันก็มองไปยังเหล่าข้าราชบริพารและแค่นเสียงออกมา

“ก่อนหน้านี้พวกเจ้าบอกว่าข้าระแวงเกินไป ตอนนี้ผู้กล้าและกองทัพ 500,000 คนที่ข้าส่งออกไปกลับถูกทำลายลงโดยลอร์ดมนุษย์ผู้นั้น เจ้ามีอะไรจะพูดอีกไหม?! นั่นคือผู้กล้าสีชาดและกองทัพราชาศพไร้หน้าทั้งหมดของพวกเราเชียวนะ!”

ตั้งแต่ต้นจนจบ ราชาทาฮันได้คำรามออกมาด้วยความโกรธต่อหน้าข้าราชบริพารคนอื่นๆ

เหล่าข้าราชบริพารเงียบไปราวกับว่าพวกเขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

อย่างไรก็ตาม ใครจะคิดว่าลอร์ดมนุษย์จะสามารถพัฒนาได้ถึงขอบเขตที่สามารถต่อต้านหรือแม้แต่ทำลายกองทัพของตนได้ภายในครึ่งเดือน?

ในเวลานั้นเอง ราชาทาฮันก็ยังคงโกรธมากอยู่ดี

หลังจากผ่านไปสักพัก

“พวกเจ้าคิดเห็นกันว่ายังไง?”

เสียงของราชาทาฮันสงบลง

“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการสูญเสียผู้กล้าสีชาดและกองทัพราชาศพไร้หน้าของพวกเรา พวกเราต้องแก้แค้น! ก่อนหน้านี้ข้าประเมินความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายต่ำเกินไป นั่นคือเหตุผลที่พวกเราต้องเสียหายหนักขนาดนี้ ในตอนนี้ที่พวกเรารับรู้ความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายแล้ว มันก็คงจะไม่มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นอีกเมื่อพวกเราลงมืออย่างจริงจัง!”

เสนาบดีกรมการทหารยืนขึ้นและพูดออกมา

“แล้วสมรภูมิหลักกับอาณาจักรออโรร่าล่ะ? แม้ว่าพวกเราไม่อยากจะยอมรับมัน แต่ลอร์ดมนุษย์ผู้นั้นก็ทรงพลังจริงๆ ถ้าพวกเราอยากจะจัดการกับมันให้เด็ดขาด พวกเราก็ต้องส่งกองกำลังจากสมรภูมิในแนวหน้าไปจัดการกับมัน”

“แต่พวกเราก็กำลังบีบให้อาณาจักรออโรร่ามาถึงทางตันได้แล้ว ถ้าพวกเราถอยตอนนี้ ไม่ใช่ว่ามันจะเป็นการเปิดโอกาสให้พวกมันได้พักหายใจเหรอ?”

เสนาบดีอีกคนแย้ง

“ลอร์ดมนุษย์ผู้นั้นใช้เวลาเพียงครึ่งเดือนเพื่อพัฒนาไปสู่ระดับที่ทรงพลังเช่นนี้แล้ว ถ้าเราปล่อยให้มันพัฒนาต่อไป มันจะไม่กลายเป็นอาณาจักรออโรร่าอีกแห่งในอนาคตหรือ? ดังนั้น ข้ารู้สึกว่าเราต้องจัดการกับลอร์ดมนุษย์คนนั้นก่อน!”

"ถูกต้อง อย่าคิดว่าเพียงเพราะลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์เพิ่งเริ่มพัฒนาแล้วการคุกคามของพวกมันจะเล็กน้อย มันจะง่ายขนาดนั้นได้อย่างไรสำหรับคนที่ได้รับการคัดเลือกจากลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์ที่เจตจำนงสูงสุดให้ค่า?”

“ไม่ การพิชิตอาณาจักรออโรร่าคือแผนการร้อยปีของอาณาจักรทาฮันของพวกเรา ถ้าพวกเราหยุดตอนนี้และปล่อยให้อีกฝ่ายฟื้นตัวได้ ความพยายามทั้งหมดของพวกเราจะไม่สูญเปล่าเหรอ?”

เหล่าข้าราชบริพารเถียงกันไม่หยุด

ราชาทาฮันที่นั่งอยู่บนบัลลังก์เองก็ลังเลมาก

หลังจากผ่านไปนาน มันก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“ข้าตัดสินใจแล้ว จัดการกับอาณาจักรออโรร่าก่อน หลังจากจัดการกับอาณาจักรออโรร่าแล้ว พวกเราก็จะทุ่มกำลังเพื่อจัดการกับลอร์ดมนุษย์ผู้นั้นต่อ”

“ข้ามีลางสังหรณ์ ถ้าลอร์ดมนุษย์ผู้นั้นเติบโตขึ้น ภัยคุกคามของมันก็คงจะไม่ด้อยไปกว่าอาณาจักรออโรร่าเลย ดังนั้นราชาผู้นี้จึงตัดสินใจแล้ว จงรวบรวมกองกำลังและทรัพยากรสงครามทั้งหมดแห่งอาณาจักรทาฮัน นับจากนี้เป็นต้นไป พวกเราจะทุ่มสุดตัวเพื่อโจมตีอาณาจักรออโรร่า”

มันชูนิ้ว 2 นิ้วขึ้นมา

“สองวัน! ข้าต้องการพิชิตเมืองหลวงแห่งอาณาจักรออโรร่าให้ได้ในสองวันและต้องการได้ศีรษะของตาเฒ่าหลี่หยวนกัน! พวกเจ้าต้องชนะในศึกนี้เท่านั้น ห้ามแพ้เด็ดขาด!”

มันพูดออกมาอย่างเด็ดขาด

“ขอรับ!”

เหล่าข้าราชบริพารอึ้งไปกับความเด็ดขาดของฝ่าบาท พวกมันไม่คาดคิดเลยว่าลอร์ดมนุษย์เพียงคนเดียวจะบังคับให้ฝ่าบาทต้องตัดสินใจเช่นนี้

“ฝ่าบาท แล้วถ้าลอร์ดมนุษย์ผู้นั้นยังคงโจมตีดินแดนของพวกเราต่อล่ะขอรับ?”

ข้าราชบริพารคนหนึ่งถาม

“ให้ลอร์ดที่อยู่รอบๆ ป้องกันการโจมตีของอีกฝ่าย! พวกเราจะต้องถ่วงเวลามันไว้ให้ได้นานที่สุด! ถ้ามันไม่ได้ผลจริงๆ มันก็ไม่มีอะไรเสียหายที่จะยอมอีกฝ่ายไปก่อน เพราะหลังจากข้าจัดการกับอาณาจักรออโรร่าได้แล้ว ข้าก็จะไปจัดการกับพวกมันเอง เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะทำให้มันต้องคายสิ่งที่กินเข้าไปออกมาทั้งหมดเอง!”

ราชาทาฮันพูดอย่างเย็นชา

เหล่าข้าราชบริพารพากันเดาะลิ้น

ฝ่าบาทจะทรงตัดสินใจเช่นนั้นจริงหรือ?

อย่างไรก็ตาม ภายใต้การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้ก็จะมีโอกาสครั้งใหญ่อยู่ด้วยเช่นกัน

ตราบใดที่พวกมันสามารถเอาตัวรอดผ่านช่วงเวลานี้ไปได้และสามารถพิชิตอาณาจักรออโรร่าและลอร์ดมนุษย์ผู้นั้นได้สำเร็จ การพัฒนาของอาณาจักรทาฮันก็คงจะก้าวกระโดดได้แน่ๆ!

การกลายเป็นอาณาจักรสีชาดขั้นกลางก็คงจะอยู่ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น!

“ยังไงก็เถอะ พวกเจ้ามีวิธีรับมือกับหอคอยออโรร่าระดับเพชรขั้นต้นที่เพิ่งปรากฏขึ้นบนสมรภูมิหลักแล้วรึยัง?”

ราชาทาฮันพูดออกมาในทันใด

แม้ว่าหอคอยออโรร่าระดับเพชรขั้นต้นจะเพิ่งปรากฏขึ้นมาในเมืองของอาณาจักรออโรร่า แต่พวกมันก็มีจำนวนน้อยมาก อย่างไรก็ตาม หลังจากมันได้แสดงพลังออกมา พวกมันก็ตระหนักได้ว่าหอคอยออโรร่าระดับเพชรขั้นต้นนั้นทรงพลังและน่าสะพรึงกลัวแค่ไหน

ถ้าอาณาจักรออโรร่าสามารถติดตั้งหอคอยออโรร่าระดับเพชรขั้นต้นได้เป็นจำนวนมาก สถานการณ์ของทั้งสองอาณาจักรบนสมรภูมิหลักก็คงจะเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก!

ดังนั้นมันจึงกลายเป็นหนามยอกอกของราชาทาฮันและเหล่าข้าราชบริพารคนอื่นๆ ไปแล้ว

“ฝ่าบาท เราพบแหล่งที่มาของหอคอยออโรร่าระดับเพชรขั้นต้นแล้วและได้กำหนดแผนแล้ว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด คืนนี้ก็คงจะมีความคืบหน้าขอรับ”

เสนาบดีฝ่ายข่าวกรองก้าวออกมาและกล่าวด้วยความเคารพ

ราชาทาฮันพยักหน้า

…

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ในพริบตา ท้องฟ้าก็มืดแล้ว และกระทั่งหมอกสีชาดก็เริ่มปรากฏขึ้นในอากาศแล้วด้วย

บนสมรภูมิของเมืองปฐมอาณาจักร ภายใต้ผลงานของเตาหลอมผู้พิชิตระดับทองคำเหลือง 10 อัน ไอเท็มดรอปจากสงครามจำนวนมากก็ได้กลายเป็นภูเขาขนาดเล็กสิบลูกที่สูง 30-40 เมตรแล้ว

โจวโจวครุ่นคิดเมื่อเขาเห็นเช่นนี้

มันได้เวลาซื้อเตาหลอมผู้พิชิตเพิ่มแล้ว

ภายใต้การดำเนินงานของเตาหลอมผู้พิชิต 10 อัน มันต้องใช้เวลาเกือบ 5 ชั่วโมงในการเก็บไอเท็มดรอปทั้งหมดจากศพของทหารศพไร้หน้ากว่า 460,000 ตัว

หลังจากผ่านไปครึ่งวัน นอกเหนือจากการเคลื่อนย้ายศพอย่างต่อเนื่องไปยังเตาหลอมผู้พิชิตแล้ว เหล่าทหารก็ไม่ได้ทำอะไรอื่นเลย

มันเสียเวลาจริงๆ

เดิมทีเขาวางแผนที่จะพิชิตดินแดนของลอร์ดสีชาดไร้เจ้าของแห่งอื่นๆ บนแผนที่ที่อู๋ตู่เพิ่งมอบให้กับเขาเมื่อวาน

แต่จากที่ดู มันก็ไม่มีเวลาเหลือแล้ว

นอกจากนี้ หลังจากการต่อสู้ในวันนี้และการขนย้ายศพ เหล่าทหารก็แทบจะหมดแรงกายและแรงใจแล้ว

พวกเขาจำเป็นต้องพักผ่อนเพื่อเตรียมรับการมาถึงของสมรภูมิสุดท้ายในวันพรุ่งนี้และการโต้กลับของอาณาจักรทาฮันที่อาจจะมาถึงได้ทุกเมื่อ

“มาดูกันว่าพรุ่งนี้มันพอจะมีเวลาหาตราดินแดนเพื่อเพิ่มระดับดินแดนได้ไหม”

โจวโจวตั้งตารอ

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ไป่อี้ก็เดินเข้ามาพร้อมกับรายงานผลการต่อสู้ในมือ

โจวโจวรับมันมาดู