โจวโจวมองไปที่คนอื่นๆ ด้วย และมันก็ทำให้เขารู้ว่าพ่อค้าเร้นลับคนอื่นๆ ก็ภักดีต่อเขาจนตายด้วย
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของโจวโจวก่อนที่มันจะหายไปอย่างรวดเร็ว
เขาปล่อยให้จ้าวฉางโจวและคนอื่นๆ ออกไปก่อน
จ้าวฉางโจวและคนอื่นๆ ลังเลอยู่ชั่วขณะก่อนที่จะรับคำสั่งและจากไป
อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ไม่ได้เดินไปไกลนัก พวกเขายืนอยู่ไม่ห่างมากและคอยปกป้องโจวโจว
โจวโจวไม่ได้พูดอะไรอีกเมื่อเขาเห็นเช่นนี้ กลับกัน เขาเลือกมองไปยังเจิ้งฝูกุ่ยแทน
ดวงตาของอีกฝ่ายทั้งแสดงความเคารพและความใจเย็นออกมา มันไม่มีความหวาดกลัวเหมือนเช่นเดิมแล้ว
ส่วนคนอื่นๆ ก็เหมือนกัน
“คาราวะท่านลอร์ด!” x23
พ่อค้าเร้นลับทุกคนพูดออกมาด้วยความเคารพ
โจวโจวรับทราบ
“พวกเจ้ามีกันแค่นี้เหรอ?”
เขามองไปที่คนพวกนี้และถาม
“ข้ามีเรื่องมารายงานท่านลอร์ด! ตอนนี้พวกเรายังมีคนแค่นี้อยู่ อย่างไรก็ตาม ถ้าดินแดนของท่านลอร์ดเลื่อนระดับขึ้น ความแข็งแกร่งของคาราวานเร้นลับของพวกเราก็จะเพิ่มขึ้นด้วย รวมทั้งจำนวนของพ่อค้าเร้นลับ จำนวนของเกวียน ระดับของการแลกเปลี่ยน และสิ่งอำนวยความสะดวกในการค้าขายอื่นๆ ก็จะเพิ่มขึ้นด้วย”
เจิ้งฝูกุ่ยกล่าวด้วยความเคารพ
โจวโจวรับทราบ
“พวกเจ้ารู้ไหมว่ามีกองกำลังปิดกองกำลังไหนอยู่แถวๆ นี้บ้าง?” เขาถาม
“พวกเราเพิ่งกลายเป็นพ่อค้าเร้นลับเท่านั้น ดังนั้นพวกเราจึงไม่รู้ข้อมูลนี้เลย”
โจวโจวไม่ได้ผิดหวังเกินไปนัก
เขาแค่ลองดูเผื่อโชคดี
“ในอนาคตก็ให้ความสนใจเรื่องข้อมูลกันด้วยล่ะ อย่าให้สิทธิ์ที่พวกเจ้ามีสูญเปล่า” โจวโจวกล่าว
“เข้าใจแล้วขอรับ!” เจิ้งฝูกุ่ยกล่าวด้วยความเคารพ
โจวโจวรับทราบ
จากนั้นเขาก็มองไปยังคนพวกนี้และครุ่นคิด
“ดินแดนของพวกเราเพิ่งถูกสร้างขึ้นมา ดังนั้นในตอนนี้ดินแดนแห่งนี้จึงขาดแคลนทรัพยากรที่จำเป็นสำหรับการดำรงชีพ ยกตัวอย่างเช่น น้ำ ผัก เครื่องปรุงรส ผ้า อาหาร… ดินแดนของพวกเราขาดแคลนของพวกนี้มาก”
นอกจากนี้มันยังมีผู้เชี่ยวชาญและลูกน้องไร้อาชีพอยู่มากมายในดินแดนของพวกเรา แม้ว่าคุณภาพของไอเท็มที่พวกเขาผลิตขึ้นจะถือว่าดี แต่การหมุนเวียนในดินแดนก็ทำได้ยากเนื่องจากองค์ประกอบปัจจุบันของดินแดน พวกเจ้าสามารถสื่อสารกับพวกเขาเพื่อขายผลิตภัณฑ์ส่วนเกินที่พวกเขาผลิตได้ ด้วยวิธีนี้ พวกเจ้าจะสามารถหากำไรจากพวกเขาและใช้เพื่อพัฒนาตัวเองและออกค่าใช้จ่ายรายวันของกองคาราวานได้ ข้าฝากเรื่องพวกนี้ไว้กับพวกเจ้าด้วย ทำได้ไหม?”
โจวโจวมองไปยังเจิ้งฝูกุ่ยและคนอื่นๆ
เจิ้งหยวนฉีได้บอกเขาถึงปัญหาเหล่านี้แล้วเมื่อคืน
โจวโจวจดทุกอย่างลงไป
เดิมทีเขาคิดที่จะแก้ไขมันหลังจากที่การทดสอบลอร์ดมือใหม่จบลง
แต่ในตอนนี้ที่เขามีคาราวานเร้นลับ ทำไมไม่ปล่อยให้กองคาราวานเร้นลับจัดการกับมันไปก่อนล่ะ!
“ไม่ต้องห่วงท่านลอร์ด! นี่คือหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้ว พวกเราต่างก็คุ้นเคยกับมันดี ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง!”
เจิ้งฝูกุ่ยพูดด้วยโทนเสียงต่ำ
“ตกลง! นับจากนี้เป็นต้นไป พวกเจ้าสามารถเรียกตัวเองว่าคาราวานตะวันสาดแสงได้ภายในเมืองตะวันสาดแสง สำหรับโลกภายนอก พวกเราควรที่จะใช้ชื่อคาราวานเร้นลับมากกว่า”
โจวโจวกล่าว
“ขอรับท่านลอร์ด!”
พ่อค้าเร้นลับทุกคนกล่าวด้วยความเคารพ
หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยให้คนพวกนี้เข้าไปในดินแดนและบอกเจิ้งหยวนฉีกับคนอื่นๆ ว่าพวกเขาจะกลายมาเป็นคนของเมืองตะวันสาดแสง
ถ้าคนพวกนี้ต้องการอะไรก็ให้บอกพวกเขาได้เลย ตราบใดที่พวกเขาสามารถจัดหาได้ก็ให้พวกเขาจัดการช่วยเหลือได้เต็มที่เลย
หากกองคาราวานยังไม่มีเงินมาจ่าย พวกเขาก็สามารถใช้สิ่งของอื่นค้ำประกันได้ชั่วคราว
ยกตัวอย่างเช่นผลิตภัณฑ์ที่พวกเขาทำเอง หรือแม้แต่ทรัพยากรพื้นฐานก็สามารถรวบรวมมาขายได้
พวกเขายังสามารถใช้กองคาราวานตะวันสาดแสงเพื่อขายสินค้าของพวกเขาให้กับโลกภายนอกได้
ในทันทีที่ข่าวนี้เผยแพร่ออกไป ลูกน้องทุกคนในเมืองตะวันสาดแสงต่างก็ดีใจขึ้นมาทันที
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหล่าผู้เชี่ยวชาญในสายอาชีพ!
มันมีผู้เชี่ยวชาญในสายอาชีพมากกว่า 100 คนแล้วในเมืองตะวันสาดแสง
พวกเขาต่างก็มีสินค้าเป็นจำนวนมากที่กักตุนมานานแต่ขายไม่ได้
ท่านลอร์ดไม่ได้ต้องการสินค้าเหล่านี้เท่าไรนัก
เดิมทีพวกเขาก็ยังเป็นกังวลกันอยู่ว่าจะทำยังไงกับของพวกนี้ดี
แต่ในตอนนี้ที่มีกองคาราวานตะวันสาดแสงแล้ว ในที่สุดของที่เก็บไว้พวกนี้ก็จะได้มีประโยชน์ซะที!
ส่วนเหล่าลูกน้องที่ไม่มีอาชีพก็มีความสุขมากเช่นกันแม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถสร้างไอเท็มที่มีคุณภาพมากขึ้นมาได้ก็ตาม
อย่างไรก็ตาม มันก็ยังเป็นไปได้ที่จะผลิตสินค้าทั่วๆ ไปออกมาขายผ่านกองคาราวานเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายเสริมในครอบครัว
ยิ่งมีคนรู้เรื่องนี้มากเท่าไร จำนวนของลูกน้องที่เดินออกมาจากบ้านพร้อมกับไอเท็มในมือก็มีมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาเดินเข้ามาหาเจิ้งฝูกุ่ยและคนอื่นๆ อย่างมีความสุข เพราะพวกเขามีโอกาสที่จะหาแกนหมอกผ่านคาราวานของเจิ้งฝูกุ่ยได้
เจิ้งฝูกุ่ยยุ่งมากจนเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะพัก
โจวโจวมองดูพวกเขา
เขาตระหนักได้ว่าลูกน้องทุกคนมีรอยยิ้มที่สดใสกว่าปกติ
มันราวกับว่าพวกเขามีความคาดหวังมากขึ้นสำหรับอนาคต
เขารู้สึกได้ว่าเมืองตะวันสาดแสงในปัจจุบันนั้นมีชีวิตชีวามากกว่าเดิมหลังจากที่ได้เห็นภาพฉากนี้
“นี่คือเสน่ห์ของการค้าขายสินะ”
“ในไม่ช้า…”
“ท่านลอร์ด ท่านไม่ต้องสนับสนุนเมืองตะวันสาดแสงทั้งหมดเพียงลำพังอีกต่อไปแล้ว เพราะเหล่าลูกน้องก็สามารถพึ่งพาตัวเองได้แล้ว”
เจิ้งหยวนฉีเดินเข้ามาและหัวเราะ
โจวโจวรับทราบ
ใน 7 วันที่ผ่านมา เหล่าลูกน้องต้องกินเนื้อมอนสเตอร์ที่มาจากอัตราการดรอป 100% ของเขา
นอกจากนี้พวกเขายังต้องดื่มน้ำที่กิ้งก่าหมอกทะเลทรายดรอป
แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะไม่ได้แย่ แต่มันก็ไม่ดีที่จะกินไปตลอด
ในตอนนี้ที่มีคาราวานเร้นลับ เขาก็จะได้ไม่ต้องพัฒนาเช่นนี้ในอนาคต
“ท่านลอร์ดน่าจะบอกได้ว่าเมืองตะวันสาดแสงของพวกเราต้องการกองคาราวานเป็นของตัวเองมากขึ้นอีกในอนาคต ด้วยวิธีนั้น ชีวิตของผู้คนจะดีขึ้นและการพัฒนาของดินแดนก็จะเป็นไปได้สวยยิ่งขึ้น”
“การสร้างเมืองการค้าอีกแห่งเพื่อต้อนรับแขกจากทั่วโลกก็น่าจะเป็นการดี ด้วยวิธีนี้ ผู้เชี่ยวชาญในสายอาชีพและลูกน้องที่ต้องการขายของเพื่อจุนเจือครอบครัวก็จะมีสถานที่ที่ปลอดภัยในการทำการค้าได้ หากเราสามารถสร้างเส้นทางการค้าที่ปลอดภัยขึ้นสักสองสามเส้นทาง และคนของดินแดนออกไปจากเมืองตะวันสาดแสงและริเริ่มที่จะออกไปค้าขายให้ไกลขึ้น นั่นก็คงจะเป็นการดีที่สุดสำหรับการพัฒนาการค้า สิ่งนี้จะช่วยเพิ่มภาษีของดินแดนได้ด้วย”
เจิ้งหยวนฉีกล่าว
โจวโจวครุ่นคิด
สิ่งที่ผู้อาวุโสเจิ้งพูดมาก็มีเหตุผล
สำหรับกองคาราวาน เขาสามารถมอบหมายมันให้ผู้อาวุโสเจิ้งจัดการและให้เขาหาคนมาสร้างมันได้
ส่วนเมืองการค้า โจวโจวก็คิดถึงเมืองเวิ้งว้างในทันที!
ที่แห่งนั้นมีสิ่งปลูกสร้างครบครันและอยู่ใกล้กับเมืองบ่อปลา
มันมีคุณสมบัติครบถ้วนที่จะสร้างเมืองการค้าที่นั่น!
สำหรับเส้นทางการค้า…
เขาสามารถหารือเรื่องนี้กับจางบันได้หลังจากที่การทดสอบลอร์ดมือใหม่จบลง
ด้วยความสัมพันธ์ของเจิ้งหยวนฉีและจางบัน มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรที่จะก่อตั้งเส้นทางการค้าอย่างเป็นทางการระหว่างเมืองเวิ้งว้างและเมืองบ่อปลา
เขาเล่าความคิดของเขาให้เจิ้งหยวนฉีฟัง
เจิ้งหยวนฉีตอบรับในทันที
“ให้ข้าจัดการเรื่องนี้เองขอรับ ข้าเองก็ไม่ได้เจอลูกศิษย์ของข้ามานานแล้วเหมือนกัน”
เจิ้งหยวนฉีหัวเราะ
หลังจากนั้นโจวโจวก็กลับไปยังลานของลอร์ดและเตรียมที่จะอัพเกรดมัน