ไม่นานนัก

มู่ซีเยว่ถือเหล้าสองไหเดินเข้ามา

วันนี้นางสวมชุดยาวสีเขียวอ่อน แต่งหน้าบางๆ ดวงตาเป็นประกายระยับ งดงามเหนือโลกีย์ดั่งนางฟ้าที่หลุดลงมาจากสวรรค์ ชวนให้ผู้คนเหลียวมองไม่วางตา

"อาจารย์กำลังปรุงยาหรือคะ?" มู่ซีเยว่ประหลาดใจ

"อืม!" เว่ยฮั่นพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ ตอบลวกๆ ว่า "ลองมือดูเฉยๆ เจ้ามีธุระอะไรหรือ?"

"นี่คือสุราน้ำทิพย์กับสุราอมฤตที่ศิษย์เพิ่งหมักใหม่ค่ะ เชิญท่านอาจารย์ลองชิม" มู่ซีเยว่วางไหเหล้าลงอย่างสุภาพ

เว่ยฮั่นไม่เกรงใจ!

เปิดผนึกดินเหนียวออกแล้วชิมด้วยตัวเองหลายอึก

ผ่านไปครู่ใหญ่เขาจึงวิจารณ์ว่า "ควบคุมไฟได้ดีทีเดียว ดูเหมือนเจ้าจะผสมผสานเทคนิคการหมักสุราของตระกูลมู่เข้าไปด้วย ใช่ไหม?"

"ใช่ค่ะ!" มู่ซีเยว่ตอบอย่างกลัดกลุ้ม "ศิษย์เรียนรู้เทคนิคการหมักสุรามามากมายตั้งแต่เด็ก ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะผสมผสานเข้าไปบ้าง ดังนั้นอาจจะหมักได้ไม่ค่อยดีนัก"

"ไม่หรอก ดีมากแล้ว!" เว่ยฮั่นดื่มอีกหลายอึกอย่างไม่ใส่ใจ แล้วยิ้มพูดว่า "การเลียนแบบเป็นเพียงขั้นต่ำ การมีความคิดเป็นของตัวเองต่างหากคือขั้นสูงสุด เจ้าทำได้ดีมาก ก้าวหน้าไปมากด้วย เพียงแต่ต้องคั่วผลไม้ให้นานขึ้นอีกหน่อย และควบคุมอุณหภูมิการหมักให้ดี"

"ค่ะๆ!"

มู่ซีเยว่พยักหน้ารับ ครุ่นคิดอย่างงุนงง

เว่ยฮั่นไม่พูดอะไรอีก แต่กลับมาปรุงยาต่อ

ไม่นานนัก กลิ่นหอมของยาก็โชยมาอีกระลอก

เว่ยฮั่นใช้วัตถุดิบจำนวนมาก ปรุงยาฟื้นพลังออกมาอีกร้อยกว่าเม็ด แล้วบรรจุลงในขวดเซรามิกเปล่าทีละขวด

"นี่...?"

มู่ซีเยว่เพิ่งรู้สึกตัว มองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง

นอกจากเป็นธิดาของตระกูลมู่แล้ว นางยังเป็นศิษย์ชั้นในของหุบเขาร้อยสมุนไพร มีความเชี่ยวชาญในการปรุงยาและตรวจรักษาโรคเป็นอย่างดี

เมื่อครู่นางกำลังครุ่นคิดเรื่องการหมักสุราจึงไม่ได้สนใจ!

พอมองดูอย่างจริงจัง ถึงพบว่าเทคนิคการปรุงยาของเว่ยฮั่นไม่ธรรมดาเลย อีกทั้งสัดส่วนของสมุนไพรเหล่านี้ แม้แต่นางก็ไม่เคยเห็นมาก่อน?

ห้องปรุงยานี้ก็มีความเป็นมืออาชีพมาก มีสมุนไพรทั่วไปที่พบในท้องตลาดสำรองไว้ครบครัน หลายอย่างยังเป็นสมุนไพรล้ำค่าที่หายากยิ่ง

อาจารย์จอมปลอมของนางคนนี้ เก่งกาจถึงขั้นปรุงยาได้ด้วยหรือ?

"นี่คือยาฟื้นพลังที่ปรับปรุงมาจากตำราโบราณ ลองดูสิ?" เว่ยฮั่นหรี่ตาโยนยาเม็ดหนึ่งไปให้

มู่ซีเยว่กลืนลงไปอย่างลังเล!

ไม่นานนัก นางก็อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"พระเจ้า นี่... นี่... เป็นไปได้อย่างไร?" มู่ซีเยว่อุทานด้วยความประหลาดใจ "แม้แต่ในหุบเขาร้อยสมุนไพรก็มียาฟื้นฟูพลังโดยเฉพาะ แต่ยานี้กลับมีฤทธิ์ดีกว่ายาเม็ดพลังแท้ที่ดีที่สุดเสียอีก? นี่มันยาวิเศษอะไรกัน?"

"ทำเล่นๆ เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก" เว่ยฮั่นโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ แต่มู่ซีเยว่กลับอึ้งไปเลย

ทำเล่นๆ งั้นหรือ?

นี่มันเรื่องไม่น่าสนใจเชียวหรือ?

ตำนานเล่าว่าหุบเขาร้อยสมุนไพรสืบทอดวิชาจากเซียน ตลอดหลายร้อยปีที่ผ่านมาไม่รู้ว่าผลิตหมอและนักปรุงยาอัจฉริยะมาแล้วกี่คน ผลงานจากการศึกษาค้นคว้าของปรมาจารย์หลายยุคสมัยกลับสู้เขาไม่ได้ นี่จะไม่น่าสนใจได้อย่างไร?

"ฝีมือการปรุงยาของอาจารย์ช่างน่าทึ่งนัก ซีเยว่ขอนอบน้อม" มู่ซีเยว่เสนออย่างตื่นเต้น "ไฉนอาจารย์ไม่มอบสูตรยานี้ให้หุบเขาร้อยสมุนไพรก่อนเล่า? ถึงตอนนั้นท่านจะได้เป็นแขกผู้มีเกียรติของสำนักแน่นอนค่ะ"

"แล้วยังไงต่อ?" เว่ยฮั่นถามพลางยิ้ม

"แล้วยังไงต่อหรือคะ?" มู่ซีเยว่ชะงัก "หากท่านได้เป็นแขกผู้มีเกียรติของหุบเขาร้อยสมุนไพร ย่อมได้รับผลประโยชน์มากมาย ได้รับความเคารพนับถือและสิทธิพิเศษที่คนทั่วไปยากจะได้รับ หรือแม้แต่การเข้าถึงตำรายาโบราณมากมาย ท่านไม่รู้สึกสนใจบ้างหรือคะ?"

เว่ยฮั่นแค่นหัวเราะอย่างดูแคลนโดยไม่อธิบายอะไร

สิ่งเหล่านี้ไม่มีแรงดึงดูดสำหรับเขาจริงๆ

กลับกัน การมีชื่อเสียงอาจนำมาซึ่งปัญหาใหญ่กว่าเดิม

"งั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน!" เว่ยฮั่นพูดตรงๆ "ขายสูตรยาให้เจ้า 3 ล้านตำลึง ว่าไง?"

"ขายให้ศิษย์?" มู่ซีเยว่งงอีกครั้ง

นางไม่ได้รู้สึกว่าแพง แต่รู้สึกไม่น่าเชื่อ

สูตรยาเช่นนี้แม้จะขาย 10 ล้านตำลึง ก็มีสำนักมากมายแย่งกันซื้อ ทำไมเขาถึงจะขายให้นางล่ะ?

เว่ยฮั่นเพียงแค่เก็บสูตรยาไว้ในมือ ไม่ว่าจะปรุงยาขายเองในอนาคต หรือร่วมมือกับคนอื่นขาย ก็จะได้กำไรมหาศาล ทำไมถึงต้องทำการค้าครั้งเดียวแบบนี้ล่ะ?

"อย่าคิดมาก!" เว่ยฮั่นหัวเราะแห้งๆ "สูตรยาแบบนี้ข้ายังคิดค้นได้อีกเยอะ แค่ช่วงนี้กำลังขัดสนเงินทองเท่านั้นเอง ขายให้เจ้าสักชุดเพื่อเรียกเลือดกลับคืนมาหน่อย"

มู่ซีเยว่พูดอย่างอึ้งๆ อีกครั้ง "อาจารย์ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอกค่ะ ถ้าขัดสนเงินทอง ศิษย์จะให้คุณพ่อส่งเงินมาให้สักสี่ห้าแสนตำลึง ท่านเก็บสูตรยาพวกนี้ไว้เถอะค่ะ มันล้วนเป็นของล้ำค่า อย่างน้อยถ้าขายให้หุบเขาร้อยสมุนไพรโดยตรงก็ได้มากกว่าสามล้านตำลึงแน่นอน!"

"ไม่ต้องหรอก!" เว่ยฮั่นพูดอย่างไม่ใส่ใจ "ข้าเป็นคนชอบเก็บตัว ไว้ใจเจ้าถึงขายให้เจ้า หลังจากเจ้าซื้อไปแล้วมอบให้หุบเขาร้อยสมุนไพร ย่อมได้รับผลประโยชน์มากกว่า อย่างนี้ทั้งเจ้าก็ดี ข้าก็ดี ทุกคนก็ดี แค่รักษาความลับไว้ก็พอ!"

"อึ่ม!" มู่ซีเยว่ถึงได้มองออกถึงนัยยะ

อาจารย์จอมปลอมของนางซ่อนความลับไว้ลึกจริงๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะนางมาเป็นศิษย์แบบงงๆ อีกฝ่ายคงไม่ยอมเปิดเผยฝีมือการปรุงยาอันน่าทึ่งนี้หรอก การโยนสูตรยาออกมาง่ายๆ แบบนี้ เพียงเพราะเขาต้องการเงินด่วนเท่านั้น เขามีความสามารถลึกล้ำแค่ไหนกันแน่?

"ขอบคุณอาจารย์ที่เมตตา!" มู่ซีเยว่ลังเลครู่หนึ่ง แล้วยิ้มกว้างพูดว่า "เมื่อท่านอาจารย์ปรารถนาจะดูแลซีเยว่ ศิษย์ก็ขอรับไว้อย่างไม่อายแล้วกันค่ะ เดี๋ยวศิษย์จะให้คุณพ่าส่งเงินมาห้าล้านตำลึง หวังว่าอาจารย์จะไม่ปฏิเสธนะคะ"

"ตามใจเจ้าเถอะ!" เว่ยฮั่นโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

มู่ซีเยว่เห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยกมือปิดปากหัวเราะเบาๆ นางมองออกว่าเขาไม่ได้ขัดสนเงินทองจริงๆ

ที่จริงนางก็รู้ดีว่า เพียงแค่รายได้จากโรงสุราน้ำทิพย์อมฤตเดือนละหลายสิบถึงร้อยกว่าหมื่นตำลึง เว่ยฮั่นก็คงไม่ขัดสนเงินทองแล้ว

การขายสูตรยาให้มู่ซีเยว่อย่างง่ายดาย หนึ่งคือต้องการหาเงินด่วน สองอาจเป็นเพราะต้องการช่วยเหลือนางด้วย

"เมื่อเจ้าได้สูตรยานี้ไปแล้ว อย่าได้ปรุงยาขายเอง!" เว่ยฮั่นเตือนด้วยรอยยิ้มกึ่งจริงกึ่งล้อ "ตลาดยาชั้นสูงมักถูกควบคุมโดยหุบเขาร้อยสมุนไพร เบื้องหลังพวกเขามีอิทธิพลซับซ้อนมากมาย แม้แต่ตระกูลมู่ของพวกเจ้าก็คงรับมือไม่ไหว"

"อีกอย่าง ตระกูลมู่ผูกขาดการค้าสุราก็แย่พออยู่แล้ว ถ้ายังกล้าก้าวก่ายธุรกิจยาอีก ช้าเร็วก็จะนำความหายนะมาสู่ตนเอง จำไว้ อย่าโลภมาก!"

สีหน้าของมู่ซีเยว่ซีดเผือด!

เมื่อครู่นางแวบคิดจริงๆ ว่าอยากจะปรุงยาขายเอง

ด้วยช่องทางและความสามารถของตระกูลมู่ หากมีสูตรยาที่สมบูรณ์สักตำรับ มันก็เหมือนกับเหมืองทองคำ สามารถขุดเอาความมั่งคั่งมหาศาลได้ไม่รู้จบ เพียงพอที่จะทำให้ตระกูลมู่ร่ำรวยไปชั่วลูกชั่วหลาน หรืออาจจะเหนือกว่าสามตระกูลใหญ่ก็เป็นได้

แต่คำเตือนของเว่ยฮั่นได้ทำลายความฝันอันสวยงามของนางอย่างราบคาบ

นางมีทางเลือกเพียงแค่ประมูลขายสูตรยาเพื่อทำกำไรครั้งเดียว หรือไม่ก็มอบให้หุบเขาร้อยสมุนไพร เพื่อได้รับการยอมรับจากสำนัก

"ศิษย์เข้าใจแล้ว ขอบคุณอาจารย์ที่เตือนค่ะ" มู่ซีเยว่กล่าวด้วยความซาบซึ้งใจ

"อืม!" เว่ยฮั่นไม่พูดอะไรอีก

เพียงแค่ส่งสูตรยาให้นางอย่างง่ายดาย

จากนั้นเขาก็ลงมือปรุงยาอีกสองสามครั้ง สอนวิธีการทำยาฟื้นพลังให้นางอย่างละเอียด เทคนิคที่มีค่านับหมื่นในสายตาผู้คน กลับเป็นเพียงน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ สำหรับเขา