ราชันระดับ 8 ทั้ง 2 คนนั้นไม่รู้เป็นธรรมดาว่าคนในดินแดนของ หลิน ยู นั้นมีคนที่สามารถสร้างอุปกรณ์ด้วยวัตถุดิบระดับ 8 นี้ได้

หากเขารู้ เขาคงไม่ขายวัสดุนี้ในราคาต่ำขนาดนี้อย่างแน่นอน สุดท้ายแล้ว หลิน ยู เป็นคนที่ได้รับผลประโยชน์อย่างแท้จริงๆ

นี้ทำให้ หลิน ยู มองเห็นโอกาสในการสร้างกำไร

ตราบเท่าที่เขาสามารถซื้อวัตถุดิบระดับสูงจำนวนมากจากเมืองหลักได้ และนำมามอบให้กับมากอร์นเพิ่มสร้างอุปกรณ์ และขายมันราคาสูง เขาสามารถทำเงินได้อย่างมหาศาล

แน่นอนว่า

มันมีความเสี่ยงในการทำแบบนั้นอยู่ เพราะเป็นเรื่อง่ายที่จะถูกกำหนดเป้าหมายโดยราชันระดับสูง

เพื่อความปลอดภัยเขา เขาต้องคิดหาวิธีอื่น

หลังจากที่คิดได้แล้ว เขาจึงเดินไปรอบๆ เมืองหลักอีกครั้ง มองหาวัตถุดิบระดับสูง

จนมืดค่ำลง

ในที่สุดเขาก้มาถึงแท่นเทเลพอร์ตตรงจัตุรัสกลางอีกครั้ง

หวืดดด-

ลำแสงส่องสว่างวาบเขาปรากฏตัวขึ้นที่ดินแดนของเขาอีกครั้ง

สิ่งแรกที่เขาทำเมื่อกลับมาถึงดินแดนคือรีบตรวจสอบสถานะของ ชิง ถัง ก่อน

เป็นอยากที่เขาคิด

ในเวลานี้ ชิง ถังนั้นได้ออกจากสถานะบ้าคลั่งก่อนหน้านี้แล้ว กับสู่สภาพเดิม ด้วยพลังฟื้นตัวอันสุดยอดมันก็กลับเป็นสภาพเดิมทันที

เห็นได้ชัดว่าสถานะบ้าคลั่งนั้นมันไม่ได้อยู่ถาวร

แต่ถึงอย่างนั้น ชิง ถัง นั้นก็ยังเหมือนอสูรร้ายในสนามรบ

หลิน ยู ดีใจอย่างมาก

หลังจากผ่านการสังหารมาในวันนี้ ค่าประสบการณ์ของชิง ถัง ก็พุ่งขึ้นสูงกว่า 1000 แต้ม

หมายความว่าตัวมันได้สังหารมอนสเตอร์ระดับ 7 ไป ถึง 700-800 ตัวเลยทีเดียว

ไม่จำเป็นต้องพูดถึงมอนสเตอร์ระดับ 6 พวกมันถูกสังหารอย่างน้อยหลายพันตัวเลยทีเดียว

ต้องเข้าใจก่อนว่า ชิง ถัง นั้นใช้เวลาปรากฏตัวเพียงแค่ 10 นาทีเท่านั้นก่อนจะหายตัวไป อีกทั้งมอนสเตอร์โกลาหลที่ถูกสังหารเหล่านั้นมีค่าสถานะเพิ่มขึ้นอีกถึง 20%

ว่ากันตามจริงแล้ว คงมีทหารระดับ 7 เพียงไม่กี่ตัวเท่านั้นแหละที่ทำได้แบบนี้

แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ประเด็น

สิ่งสำคัญคือในตอนนี้นั้น ชิง ถังนั้นอยู่ไม่ไกลจากระดับ 8 แล้ว

ตามข้อกำหนดที่เขาทราบจนถึงตอนนี้ เมื่อทหารระดับ 7 ต้องการอัพเกรดเป็นระดับ 8 ทหารเหล่านั้นต้องใช้แก่นแท้ดินแดนระดับ 7 ในการอัพเกรด

แต่อย่าลืม

เมื่อตอนที่เขากลับมาจากสนามรบหมื่นโลก กษัตริย์จี้ ชิงเห่อ ได้ให้รางวัลเขาเป็นแก่นแท้ดินแดนระดับ 7!!

มันนอนหลับไหลอยู่ในกระเป๋ามิติของเขาไม่เคยนำมันออกมาอีกเลย

"มันเป็นไปได้ไหมว่า...เขาเคยเห้นจินตนาการถึงภาพสถานการณ์เช่นนี้เมื่อนานมาแล้ว"

หลิน ยู ทั้งตื่นเต้นและดีใจในเวลาเดียวกัน

ในตอนที่เขาได้รับแก่นแท้ดินแดนระดับ 7 เป็นครั้งแรก เขายังไม่เข้าใจความตั้งของกษัตริย์

หลังจากที่เค้าคิดอย่างรอบคอบแล้ว จึงตระหนักได้ว่ามันมีบางอย่างไม่ถูกต้อง

กษัตริย์ได้ให้รางวัลพวกเขาราชันระดับ 6 ด้วยแก่นแท้ดินแดนระดับ 7 ดูเหมือนไม่ใช่การกระทำโดยไม่คิด แต่เป็นแรงจูงใจให้พวกเขาพัฒนาขึ้น

อย่างไรก็ตามนี้เป็นสิ่งที่ดีกับเขา

สุดท้ายแล้ว เขาอยู่ที่นี่มานานมากแล้ว เขาไม่เห็นเห็นรังมอนสเตอร์ระดับ 7 นับประสาอะไรกับการหาแก่นแดนดินแดนระดับ 7

เมื่อมองไปยังท้องฟ้าด้านนอกที่มืดสนิท เขาไม่ได้ทำอะไรต่ออีก เพียงเดินเข้าไปยังบ้านต้นไม้และพักผ่อน

....

เช้าวันรุ่งขึ้น

หลิน ยู ออกไปพร้อมกับ หลิง ซี และพืชระดับ 7 อีก 2 3 ตัว เดินทางไปยังเผ่าคนแคระ

เมื่อเขาเดินทางออกด้านนอกเมืองหวงซา เขาก็ได้พบกับเซียว ฉางกุ้ย และลูกน้องของเขา ผู้ซึ่งกำลังรือถอนที่พักชั่วคราว

ทันทีที่เขาเห็น หลิน ยู เซียว ฉางกุ้ย ทำความเคารพเขาทันที

"อรุณสวัสดิ์ขอรับ นายท่าน"

"อืม แผนการขยายเมืองเป็นอย่างไรบ้างช่วงนี้"

หลิน ยู มองไปยังรอบๆและถามอย่างเป็นกันเอง

"เรียนนายท่าน การก่อสร้างได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เมื่อวานข้าได้ไปหานายท่าน แต่นายท่านไม่อยู่ในดินแดน ดังนั้นข้าจึงเริ่มรื้อถอนที่พักชั่วคราวของเหล่าคนแคระเตรียมสร้างตลาดขึ้นที่นี้"

"เยี่ยมมาก แล้วสถานการณ์คลังเมืองหวงซาละ เป็นอย่างไรบ้าง เพียงพอไหม หากไม่พอก็ให้บอกมาได้เลย"

"มันไม่พอจริงๆขอรับ" เซียว ฉางกุ้ย พูดอยากอับอาย "ตามแผนการที่นายท่านได้วางเอาไว้ การขยายเมืองหวงซาให้ 2 เท่าจากขนาดเดิมนั้นต้องใช้เงินทุนเป็นจำนวนมาก ข้าน้อยเกรงว่าเงินทุนจากคลังและรายได้ในปัจจุบันของพวกเราไม่มีทางเป็นไปได้เลย"

"คุณต้องการอีกเท่าไร"

"ประมาณ 300000 ขอรับ"

"เอาละ เดี๋ยวฉันจะเอาเงินบางส่วนไปให้ในภายหลัง ขนาดและคุณภาพต้องไม่ลดลง หากขาดอะไรให้บอกฉันได้เลย" หลิน ยู

เขาได้รับพลังเวทย์มาเป็นจำนวนมาก เพียงใช้มันในการขยายเมืองเร่งพลังความศรัทธา เป็นธรรมดาที่เขาคิดว่ามันคุ้มค่าแล้วในตอนนี้

พลังเวทย์ที่เขาลงทุนไปจะค่อยๆได้รับกลับคืนในภายหลัง

เมื่อขนาดของเมืองหวงซา ใหญ่ขึ้น ยังจะต้องกลัวว่าจะไม่ได้รับผลตอบแทนอีกงั้นเหรอ?

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็เปิดหน้าต่างทรัพยากรขึ้นมากแปลงพลังเวทย์ 300000 แต้มให้กลายเป็นคริสตัลเวทย์เก็บไว้ในคลังเมืองหวงซา

ส่วนที่เหลืออีก 100000 แต้ม เขาสำรองเอาไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน

หลังจากที่ได้คุยกับเซียว ฉางกุ้ย เกี่ยวกับแผนการก่อสร้างล่าสุดแล้ว เขาก็จากไป เดินไปตามถนนที่เพิ่งสร้างใหม่ทอดยาวเข้าไปในหุบเขา เพียงไม่นานก็มาถึงถ้ำของเผ่าคนแคระ

"อ่ะ นายท่าน!"

"อรุณสวัสดิขอรับนายท่าน!"

นักรบคนแคระทั้ง 2 ที่ดูแลทางเข้าถ้ำนั้นุคุ้นเคยกลับหลิน ยู เป็นอย่างดี

เมื่อเห็นเขาปรากฏตัวก็รีบเขามาทักทายทันที

"มากอร์นอยู่ที่นี้หรือเปล่า ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขา" หลิน ยู มองไปเข้าไปในถ้ำและถามออกมา

"ท่านราชาคนแคระกำลังหลอมเครื่องมืออยู่ในเตาหลอม ท่านต้องให้ข้าส่งคนไปตามเขามาหรือไม่" นักรบคนแคระบอกหลิน ยู

หลิน ยู โบกมือทันที "ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันเข้าไปหาเขาเอง"

"ได้เลย งั้นเชิญเลยขอรับ"

เมื่อพูดจบ นักรบคนแคระทั้ง 2 ก็ขยับออกไปให้พ้นทางทำท่าเหมือนเชิญชวนให้เขาเข้าไป

หากคนอื่นๆได้เห็นภาพ เกรงว่าปากของพวกเขาต้องอ้ากว้างจะกล้ามค้างแน่นอน

หลิน ยู เป็นเพียงมนุษย์แต่สามารถวางท่าใหญ่โตเข้าไปในถ้ำเผ่าคนแคระได้ อีกทั้งยังไม่มีใครหยุดเขาอีกด้วย

ผ่านประตูถ้ำเข้าไป

ในไม่ช้า หลิน ยู ได้มาถึงเตาหลอมขนาดใหญ่ที่อยู่ลึกเข้าไปในภายในถ้ำ

คลื่นลมร้อนมาพร้อมกับเสียงกุ๊กกั๊กปะทะเข้ากับใบหน้าของเขา เขาต้องหรี่ตาลงทันที

มันลำบากจริงๆ  ในที่สุดเขาก็พบมากอร๋นที่กำลังสร้างอุปกรณ์อยู่ตรงขอบสระลาวาโดยไม่สวมเสื้อ เขาเดินออกมาช้าๆ

"หลิน ยู? ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี้?"

มากอร์นที่อยู่หน้าโต๊ะตีเหล็กสังเกตุเห็นหลิน ยู อย่างรวดเร็ว เขาหยุดงานของเขาลง

"ฉันมาหานายเพื่อสร้างอุปกรณ์ชิ้นหนึ่ง หวังมันคงไม่ลำบากนายหรอกนะ

หลิน ยู มองไปที่มากอร๋นและยิ้มออกมา

"ไม่ได้ลำบากอะไรเลย มันก็แค่เครื่องมือธรรมดา เจ้าได้วัตถุดีๆมางั้นเหรอ?"

"ใช่แล้ว ไม่งั้นฉันคงไม่มาหานายเป็นการส่วนตัวหรอก" หลิน ยู หยิบผ้าไหมกลืนทองออกมาได้จากกระเป๋ามิติ "นี้ไง นายช่วยฉันสร้างชุดเกาะด้วยสิ่งนี้ได้ไหม"

"นี้มัน ผ้าไหมกลืนทอง" มากอร์นหยิบผ้าไหมกลืนทองขึ้นมาด้วยความประหลาด "นี้มันของดีนิ เจ้าไปได้มันมาจากที่ไหน"

"ฉันใช้เงินจำนวนมากเพื่อซื้อมันมาจากราชันคนอื่นน่ะ พอจะสร้างมันได้ไหม

"แน่นอน ว่าฉันทำได้ แต่นี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน ฉันต้องให้คนในตระกูลมาช่วยฉันซัก 2 3 คนและใช้เวลาประมาณ 3 วัน"

"จริงงั้นเหรอ? ไม่เป็นไร ใช้เวลาเท่าที่นายต้องการได้เลย ฉันจะมาเอามันทีหลัง"

หลิน ยู มีความสุขมาก ตอนแรกเขาคิดว่าแม่แต่มากอร๋นที่มีค้อนเทพสงคราม ก็ยังยากที่สร้างอุปกรณ์จากวัตถุดิบระดับ 8

แต่เขานั้นไม่คิดเลยว่ามันเป็นเรื่องง่ายๆแบบนี้ ไม่เสียแรงที่เขานั้นเผ่าคนแคระทั้งหมดมายังที่นี้

หลังจาก พูดคุยเกี่ยวกับความต้องการเฉพาะของชุดเกราะโซ่กับ มากอร๋นแล้ว เขาก็ออกจากถ้ำรีบกลับไปยังดินแดน

ถ้ำของคนแคระนี้มันร้อนเป็นบ้า มันไม่เหมาะกับมนุษย์จริงๆ

หากอยู่ต่อเกรงว่าแม้แต่เขาก็ยังถูกย่างอยู่ในนั้น

ในตอนนี้ปัญหาเกี่ยวกับอุปกรณ์ได้รับการแก้ไขแล้ว เขาควรไปยังเมืองหลักเพื่อล่าพลังเวทย์และคะแนนเกียรติยศอีกครั้ง

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็ตรงไปตรงแท่นเทเลพอร์ตภายในดินแดนทันที

ราชันกลายพันธุ์ตอนที่ 157