[ชื่อ : โจว คู หลัน]

[ตำแหน่ง : ชาวเมืองสามัญ (เมืองหวงซา)]

[ระดับ : ระดับ 1 ]

[อายุ : 39 ปี]

[พรสวรรค์ : เชี่ยวชาญด้านการผสมพันธุ์สัตว์ (ขั้นต้น) , การดูแลแม่หมูหลังคลอด (ขั้นต้น)]

.....

[ชื่อ : จาง เทียนหนิว]

[ตำแหน่ง : ชาวเมืองสามัญ (เมืองหวงซา)]

[ระดับ : ระดับ 3 ]

[อายุ : 32 ปี]

[พรสวรรค์ : กินจุ (ขั้นต้น) , ทนขม  (ขั้นต้น)]

.....

[ชื่อ : หวัง ลิ่วซี]

[ตำแหน่ง : ชาวเมืองสามัญ (เมืองหวงซา)]

[ระดับ : ระดับ 2 ]

[อายุ : 30 ปี]

[พรสวรรค์ : ราชันกระเพาะยักษ์ (ขั้นต้น)

.....

หลิน ยู : "...."

ราวกับมีเรื่องแปลกประหลาดเกินขึ้นที่นี้

เมื่อดูข้อมูลชาวเมืองที่อยู่บนหน้าต่างโรงเตี๊ยม หลิน ยู ก็ตกตะลึง

เขาพบว่ามีผู้มีพรสวรรค์มากมายอยู่ในอาณาเขตของเขา

มันมีแม้กระทั่งคนที่ยกระดับพรสวรรค์ ราชันกระเพาะยักษ์ ให้ไปถึงระดับกลางได้

อย่างไรก็ตามฟังก์ชั่นสรรหาชาวเมืองของ โลกนี้ ทำให้เขาสามารถเข้าใจพรสวรรค์ของเหล่าชาวเมืองได้มากขึ้น

นอกจากนี้ยังสะดวกอย่างมากในการมองหาผู้มีพรสวรรค์ที่เกี่ยวข้องในอนาคต

เพียงแต่ว่าโรงเตี๊ยมนี้สามารถแสดงพรสวรรค์ของของผู้ที่มีระดับต่ำกว่า 3 เท่านั้น เขาจะไม่สามารถมองเห็นพรสวรรค์ของผู้ที่อยู่เหนือกว่าระดับ 3 ได้

ดูเหมือนเขาต้องหาแร่เพื่อยกระดับโรงเตี๊ยมให้กลายเป็นระดับ 7

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็เปิดหน้าต่างค้นหาผู้มีพรสวรรค์

"ไหนลองดูซิ!?"

ทันใดนั้น ก็มีข้อมูลที่แตกต่างจากคนอื่นปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

[ชื่อ : ฮวง เมี้ยน]

[ตำแหน่ง : ชาวเมืองสามัญ (เมืองหวงซา)]

[ระดับ : ระดับ 1 ]

[อายุ : 16 ปี]

[พรสวรรค์ : ความเชี่ยวชาญด้านสมุนไพร (ขั้นต้น) , ความเชี่ยวชาญด้านโอสถ (ขั้นต้น) สายสัมพันธ์สมุนไพร (ขั้นสูงสุด)]

....

ระดับสูงสุด!

ในบรรดาชาวเมืองในดินแดนโดยทั่วไปแล้วจะเป็นผู้มีพรสวรรค์ชั้นต้นเท่านั้น แต่แล้วตอนนี้กลับมีผู้มีพรสวรรค์ระดับสูงสุด แถมเขายังมีถึง 3 พรสวรรค์อีกด้วย

มันได้ดึงดูดความสนใจของ หลิน ยู ในทันที

เขาเปิดดูข้อมูลพรสวรรค์ระดับสูงสุดนั้น จากนั้นข้อมูลก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

[ความสัมพันธ์สมุนไพร (ขั้นสูงสุด) : เพิ่มความเข้าใจด้านสมุนไพรศาสตร์ 50% ลดการใช้งานสมุนไพรลง 10% เมื่อปรุงยา มีโอกาศที่ปรากฏยากลายพันธุ์ ทำให้ยาเพิ่มประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น]

เยี่ยม!!

บังเอิญว่าที่ร้านขายยาของเขายังขาดแพทย์โอสถที่เก่งกาจอยู่

แม้ว่าระดับของตัวเขาจะยังต่ำ แต่มันก็มีศักยภาพที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ตราบใดที่ระดับของเขานั้นเพิ่มขึ้น เขาจะกลายเป็นแพทย์โอสถที่ทรงพลังในดินแดนของเขาอย่างแน่นอน

เขาไม่คิดมากอีกต่อไป เปิดหน้าต่างอาณาเขตติดต่อหา ซู่ จง ทันที

และในตอนนั้นเอง

ที่ด้านนอกของโรงเตี๋ยมที่เพิ่มสร้างขึ้นมาใหม่ในเมืองหวงซา

พี่น้องคู่หนึ่งที่เพิ่งมาถึงเมืองหวงซายืนอยู่ตรงหน้า ประกาศรับสมัครที่อยู่บนกระดานด้วยความลังเล

"พี่สาว ท่านคิดว่าร้านขายยาจะต้องการข้าไหม"

น้องชายที่สวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งราวกับทำจากกระสอบข้าวที่ด้านหลังเต็มไปด้วยสมุนไพรนาๆ ชนิดที่เขาเก็บมาได้จากถนนซึ่งดูไม่ดีนัก

แต่ถ้าหากดูให้ดีจะพบว่าสมุนไพรเหล่านี้เป็นสมุนไพรชั้นยอดที่มีสรรพคุณทางยาเหนือชั้นอย่างมาก

เมื่อได้ยินคำถามของเขาพี่สาวก็ยิ้มออกมาอย่างข่มขื่น "ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน พวกเราจนปัญญาแล้ว ข้าจะลองหาดูว่าที่ไหนพอจะมีที่ผมผู้หญิงอย่างข้าทำงานได้บ้าง เพื่อให้เพียงพอต่อการอยู่รอด"

"โอ้"

น้องชายพยักหน้าอย่างเงียบๆ แต่สายตาของเขาจับจ้องไปยังประกาศรับสมัครของร้านขายยา เขาเลิกมองไปที่มันและเดินออกไปทันที

พวกเขาสองคนเป็นผู้ลี้ภัยที่มาจากครอบครัวที่ยากจนจากหมู่บ้านใกล้ๆ

น้องชายของเขาก็มาจากหมู่บ้านเดียวกันเขาได้เรียนรู้เกี่ยวโอสถบางอย่างมาจากผู้อาวุโส ซึ่งมันเทียบไม่ได้กับเหล่าแพทย์โอสถที่ทรงพลังเหล่านั้น

เมื่อเห็นว่าคนที่มาลงทะเบียนทำงานภายในร้านขายยาที่อยู่ข้างๆ เขามีรูปลักษณืที่ภูมิฐาน สวมใส่เสื้อผ้าที่ดูหรูหรา

สุดท้ายแล้วเขาที่ยังคงลังเลถอนสายตาออกไป พร้อมกับมุ่งหน้าไปหางานทำกับพี่สาวของเขา

"ดูนั้น ตรงนั้นมีคนกำลังมา!"

ทันใดนั้น เสียงร้องดังขึ้นออกมาท่ามกลางฝูงชน

เจ้าหน้าที่เมืองหวงซาพร้อมกับทหารม้ากลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้นจากระยะไกล พุ่งเข้ามาทางด้านนี้ ทำให้เกิดความวุ่นวายท่ามกลางฝูงชน

เห็นได้ชัดว่าทั้งกลุ่มนั้นแต่งตัวดี ทุกคนส่วนชุดเกราะสีเงินและมีดาบขนาดใหญ่ห้อยอยู่ที่เอวปลดปล่อยบรรยากาศที่หนาวเย็นออกมา

บนชุดเกราะของเขายังมีสัญลักษณ์ใบไม้สีเขียวของเมืองหวงซา ซึ่งส่องประกายภายในแสงแดดสะดุดตาอย่างยิ่ง

"นั้นหน่วยรักษาการณ์ของเมืองหวงซา"

"ดูเหมือนหัวหน้า ซู่ จะเป็นผู้นำกลุ่มมาในครั้งนี้เองเลย!"

"หัวหน้าซู่!? เขาไม่ใช่ผู้บัญชาการลำดับ 2 ของเมืองหวงซางั้นเหรอ ทำไมเขาถึงได้มาที่นี้กัน!"

"ข้าเคยได้ยินมาว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่ๆรับผิดชอบในการจัดการบุคลากรภายในเมือง อีกมั้งเขายังได้รับคำชมจากนายท่านเป็นอย่างมากในเรื่องนี้"

"ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น?"

ผู้คนกำลังพูดคุยกันเมามัน พวกเขาต่างหวาดกลัวการปรากฏตัวของเหล่าเจ้าหน้าที่

พวกเขาหลีกทางออกไปเพราะกลัวว่าจะชนกับ ซู่ จง และกลุ่มของเขาที่อยู่ด้านหลัง

สองพี่น้องเคยเห็นชายร่างใหญ่แบบนี้ที่ไหนกัน?

ด้วยความหวาดกลัว เขาจึงแทรกตัวเข้าไปท่ามกลางฝูงชน ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้

แต่ไม่คาดคิด

ชายร่างใหญ่นั้นดูเหมือนจะปิดกั้นเส้นทางของพวกเขาเอาไว้ที่ด้านข้าง หลังจากฟังเสียงกระซิบกระซาบ กลุ่มของเขาก็เข้าไปล้อมสองพี่น้องในทันที

ชาวเมืองที่และคนที่อยู่ข้างๆ ต่างตกใจ ได้แต่คิดว่าสองคนนี้ทำอะไรลงไปกัน

"ฮวง เมี้ยน คือใคร?"

ซู่ จงที่นั่งอยู่บนหลังม้ามองไปยังเหล่าผู้คนด้านล่างทีอยู่รอบๆ

หัวใจของคนเหล่านั้นต่างเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พวกเขาต่างพากันหลบสายตา

มีพี่คู่พี่น้องสองคนเท่านั้นทีปากซีดขาวแข้งขาอ่อนแรง ตื่นตระหนกถึงขีดสุด

นั้นเพราะว่าน้องชายของ เขานั้น ชื่อ ฮวง เมี้ยน

พี่สาวไม่กล้าคิดอะไรต่อไปดึงน้องชายของเธอมาไว้ที่ด้านหลังเพื่อปกป้องเขาทันที

การเคลื่อนไหวของพวกเขาได้ดึงดูดสายตาของ ซู่ จง ทันที ความประหลาดใจก็ปรากฏแก่สายตาของเขา

บ้าน๊า ชายคนนั้นยังเด็กเกินไป เขาเพิ่มจะเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นเท่านั้นเอง

แต่เขาไม่ลืมสิ่งที่นี้นายท่านบอกเขาก่อนหน้านี้ เขากระโดดลงจากหลังม้า นำทหารองครักษ์ 2-3 นาย เดินเข้าไปหาสองพี่น้อง

เมื่อคนอื่นๆเห็นสิ่งนี้ เขาก็หลีกทางให้ด้วยความหวาดกลัว เผยให้เห็นพี่น้องสองคนที่ยืนตัวสั่นอยุ่ตรงนั้น

พรึ่บ

ขาของพี่สาวอ่อนแรงลงฉับพลัน

"นายท่าน น้อยชายข้าเขายังเด็กนัก ได้โปรดท่านปล่อยเขาไปเถอะ หากท่านต้องการคนผิด ท่านจับข้าไปแทนเถอะ! ข้ายินดีรับผิดแทนน้องชายของข้า!"

เธอคุกเข่าขอความเมตตา น้ำตาของเธอไหลออกมาราวกับสายฝน

เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมเธอกับน้องชายถึงได้พบเจอกับเหตุการณ์นี้ขณะที่เพิ่งมาถึงที่นี้ ก็ได้ดึงดูดความสนใจของชายร่างยักษ์คนนี้

หากถูกจับพวกเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

"เอ่ออ.. ดูเหมือนเจ้าจะเข้าใจผิดนะ ข้าไม่ได้บอกซักหน่อยว่ามาจับเจ้า"

เสียงมึนงงของ ซู่ จง ดังขึ้น

การเคลื่อนไหวของหญิงสาวกลายเป็นชะงักค้าง เธอเงยหน้าขึ้นมองอย่างว่างเปล่า

จากนั้นด้วยการจับจ้องของสายตาที่มึนงงของทุกคน ซู่ จงจึงได้พูดอย่างช้า "นายท่านสั่งให้ข้ามาที่นี้เพื่อตามหาคนที่ชื่อ ฮวง เมี้ยน เชิญให้เขาไปเป็นแพทย์โอสถประจำร้านขายยาของเมืองหวงซา ของพวกเขา คนนั้นดูเหมือนจะเป็นน้องชายเจ้าที่อยู่ด้านหลังนะ?"

ในขณะที่เขาพูดออกมา เขาก็เหลือบไปมองยังชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง หญิง สาว

"เชิญ... เชิญน้องชายข้างั้นเหรอ?"

หญิงสาวตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง ใบหน้าที่สกปรกของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

คนอื่นๆที่อยู่ข้างต่างพากันตกตะลึง พวกเขาไม่คิดว่า ซู่ จง จะเชิญชายหนุ่มคนที่จากบ้านนอกคนนี้เป็นการส่วนตัว

ตัวเขามีอะไรพิเศษกัน?

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะมองอย่างไร เด็กคนนี้ก็เป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกเลย นี้ทำให้พวกเขายิ่งงงเข้าไปอีก

อย่างไรก็ตาม ซู่ จง ไม่ได้เปิดโอกาศให้พวกเขาคิดมากเกินไป พูดกับเด็กหนุ่มคนนั้นโดยตรง "ว่าไง เจ้าสนใจที่จะทำงานภายในร้านขายยาแห่งเมืองหวงซาของพวกเราหรือไม่"

"นายท่านอยากได้ข้าเป็นแพทย์โอสถประจำร้านขายจริงๆงั้นเหรอ"

ในตอนนั้นเองเด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง พี่สาวของเขาก็อดไม่ได้ที่จะถามออกมา

เขายังไม่อยากจะเชื่อ

"เจ้าชื่อ ฮวง เมี้ยน อายุ 16 ปีใช่หรือไม่" ซู่ จง ถามออกมา

"เป็นข้าเอง" ฮวง เมี้ยน พยักหน้า

"งั้นเจ้าก็ได้งานแล้วเอาละ หากพวกเจ้าสองคนไม่ว่าอะไร มากับข้า ข้าจะพาพวกเจ้าไปล้างเนื้อล้างตัวซะก่อน กินข้าวให้อิ่มแล้วค่อยพูดถึงเรื่องงานกัน"

ซู่ จง เป็นคนฉลาด เขามองเห็นความยากลำบากของพี่น้องทั้งสองอย่างรวดเร็วโยนเหยื่อไปให้พวกเขาทันที

เมื่อพี่น้องทั้ง 2 ได้ยินคำพูดนั้น ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย พยักหน้าตอบเหมือนไก่จิกข้าว "งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ"

นี้คือเรื่องราวทั้งหมด

ภายใต้การคุ้มครองของเหล่าองครักษ์ ทั้งสองคนจากไปพร้อมกับ ซู่ จง

ผู้คนที่อยู่ที่นั้นต่างพากันพูดคุยเรื่องนี้กันอย่างหนาหู ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

หลิน ยู ที่อยู่ในดินแดนของเขาในเวลาไม่นานนักก็ได้รับการแจ้งเตือนเกี่ยวกับแพทย์โอสถประจำร้านขายยา เมื่อเขาเปิดหน้าต่างอาณาเขตดู เขาก็เห็นว่า ฮวง เมี้ยนได้กลายเป็นเจ้าหน้าที่ประจำร้านขายยาแล้ว

"ซู่ จงนี้ทำงานได้เร็วทีเดียว"

หลิน ยู ยิ้มออกมาเล็กน้อย

หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาเปิดจิ้มบนหน้าต่าง และมอบอำนาจในการสรรหาผู้มีพรสวรรค์ในโรงเตี๊ยมให้กับ ซู่ จง และให้เขาเป็นคนรับผิดชอบในการจัดการ

หลังจากโอนสิทธิ์ในการบริหารชาวเมืองหวงซาให้อยู่ในความดูแลของ ซู่ จง แล้ว ก็หลิน ยู ก็โล่งใจปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเขา

เมื่อระดับของโรงเตี๊ยมเพิ่มขึ้นในอนาคต การสรรหาผู้มีพรสวรรค์จะก็ยังระดับสูงขึ้น ทำให้อาณาเขตของเขาพัฒนาเร็วขึ้นไปอีก

"นายท่าน ข้ามีเรื่องจะรายงานขอรับ"

ในตอนนั้นเองจู่ๆ ก็มีเสียงดังออกมาจากด้านนอกของดินแดน

มันเป็นเสียงของ ซู่ จง

เขานั้นจะมาแจ้งเรื่องร้านขายยา

หลิน ยู ปิดหน้าต่างอาณาเขตเดินออกไปทันที

......

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

5 วันก็ได้ผ่านไปภายในพริบตาเดียว

ในตอนที่ หลิน ยู กับพัฒนาอาณาเขตของเขาอยู่นั้น ในที่สุดก็ได้มีข้อความที่ทำลายความสงบของช่องแชทลง

"พี่น้องทั้งหลาย! ข้าเพิ่งไปเห็นว่ามา การจราจลของเหล่ามอนสเตอร์ได้รับการแก้ไขแล้ว สามารถไปที่เมืองศักดิ์สิทธิ์แห่งอาณาจักรลับได้แล้ว"

มันได้รับการแก้ไข้แล้ว?

หลิน ยู ที่กำลังรดน้ำสวนผักภายในดินแดนก็หยุดการเคลื่อนไหว รีบดูที่ช่องแชททันที

ตามที่คิดไว้

ที่ด้านบนมีหลายคนกำลังพูดถึง

ราชันหลายคนกล้าที่จะเข้าไป และรีบกลับมาอย่างตื่นเต้นหลังจากนั้นไม่นาน

"มันได้รับการแก้ไขแล้วจริงๆ! รอยแยกที่นำไปสู่ภูมิภาคหลักของมอนสเตอร์ได้ถูกปิดผนึกลงไปแล้ว"

"ฉันเพิ่งไปตรวจสอบมา ได้ยินจากพวกเขาว่ามันมีมอนสเตอร์ระดับ 10 ปรากฏขึ้นถึง 5 ตัว พวกเขาถูกสังหารตายลงไป 8 ตัว ที่เหลืออีก 3 ตัวหลบหนีกลับไปยังภูมิภาคหลักได้"

"เวรเอ้ย! มอนสเตอร์ระดับ 10 5 ตัวเลยงั้นเหรอ?"

"มันออกจะเกินจริงไปซักหน่อย โชคดีจริงๆที่ฉันไม่ได้ไปที่นั้นมา 2 3 วันแล้ว"

"มันไม่เป็นไรหรอก การจราจลของเหล่ามอนสเตอร์จบลงแล้ว นายสามารถกลับไปยังอาณาจักรลับได้อีกครั้งแล้ว"

"พี่น้องทั้งหลาย ในเมื่ออาณาจักรลับเปิดขึ้นใหม่แล้ว ใครที่ต้องการเพื่อนร่วมทีมได้โปรดติดต่อฉัน ฉันเป็นราชันเผ่าปิศาจที่มีสกิลระเบิดที่รุนแรง"

"รีบไปเร็ว!"

เมื่อการจราจลของเหล่ามอนสเตอร์สิ้นสุดลงค่าเขาอาณาจักรลับจะถูกรีเซ็ตแถมเขายังมีโอกาศในการได้รับทรัพยากรและสมบัติต่างๆจากที่นั้นอีกด้วย

นี้คือสิ่งที่ราชันหลายคนกังวลมากที่สุด

แต่ หลิน ยู นั้นแตกต่างออกไป

ความสนใจของเขานั้นมุ่งไปที่มอนสเตอร์ระดับ 10

การสังหารมอนสเตอร์ระดับ 10 ถึง 2 นั้นไม่ได้หมายความว่ามีวัตถุดิบสำหรับสร้างอุปกรณ์ระดับ 10 จำนวนมา?

หากเข้าสามารถได้รับมันมาบ้าง

เป็นไปได้ที่เขาจะให้มากอร์นสร้างชุดเกราะระดับ 10 ขึ้นมาให้ตัวเขาเอง เพื่อช่วยเพิ่มความสามารถในการเอารอดให้กับเขาอย่างมาก

สุดท้ายแล้ว วัตถุดิบระดับ 10 ที่เขาได้มานั้นอาจจะเป็นของ ชิงฟางเก่อ เพื่อที่เขาจะใช้มันสร้างให้กับตัวเขาเอง

มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะได้วัตถุดิบระดับ 10 นี้มา

ราชันกลายพันธุ์ตอนที่ 245