บทที่ 186 นักรบฮัวจินจะตายทั้งที่ยังไม่เห็นหน้าศัตรูได้อย่างไร!

เกาซานมองไปข้างหน้าและดูเหมือนจะกำลังคิดอะไรบางอย่าง

"งั้นตอนนี้ก็พอแค่นี้กันก่อน"

ซุนเว่ยเหลือบมองทุกคนแล้วพูดว่า "น้อยชายเฉินฟานแข็งแกร่ง แต่เขายังไม่มีประสบการณ์เพียงพอในการต่อสู้กับสัตว์อสูรระดับสูง ในอนาคตเมื่อพวกเจ้าไปที่ส่วนลึกของถิ่นทุรกันดารเพื่อล่าสัตว์อสูรระดับสูง พวกเจ้าต้องคอยดูแลเขา”

“ท่านประธาน ท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”

“ถูกต้อง เมื่อข้าเห็นฝีมือการยิงธนูนี้ น่าจะเป็นน้องเฉินฟานต่างหากที่ต้องดูแลพวกเรา”

"ใช่แล้ว"

ซูเจี๋ยและคนอื่นๆ ต่างพากันหัวเราะ

เมื่อเทียบกับทัศนคติก่อนหน้านี้ พวกเขามีความกระตือรือร้นมากกว่ามาก

“น้องเฉินฟาน ไม่เพียงแต่มีสัตว์อสูรระดับสูงในส่วนลึกของดินแดนรกร้างเท่านั้น แต่ยังมีสัตว์ระดับหัวหน้าที่ซุ่มซ่อนอยู่ด้วย หากเจ้าโชคไม่ดีเจ้าก็จะต้องเผชิญกับพวกมันด้วย ดังนั้นเจ้าควรติดตามทุกคนไปดีกว่า เราสามารถดูแลซึ่งกันและกันได้” ซุนเว่ยมองไปที่เฉินฟานอีกครั้ง และพูดอย่างจริงจัง

“ครับ ข้าเข้าใจแล้วท่านประธาน”

เฉินฟานยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เพราะท้ายที่สุดแล้ว ประธานและซูเจี๋ยและคนอื่น ๆ ต่างก็มีเจตนาที่ดีต่อเขา

มันไม่ดีที่จะต้องปฏิเสธต่อหน้า

อย่างไรก็ตาม เขายังคงตัดสินใจที่จะออกไปล่าสัตว์เพียงลำพัง

พูดตรงๆ ถ้ามันมีอันตรายเกิดขึ้นจริง คนพวกนี้ก็จะเป็นภาระเขามากกว่า

“มันสายแล้ว ทุกคนกลับไปฝึกซ้อมเถอะ ข้าควรกลับไปจัดการกับเรื่องที่กำลังเผชิญอยู่เหมือนกัน”

หลายคนแยกย้ายกันไป

เฉินฟานหายใจเข้าลึกๆ และมองไปที่แถบขอบเขตบนแผงคุณสมบัติ

เขายังไม่ถึงขอบเขตการกลั่นชีพจร และเขาจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากขึ้นไปถึงเท่านั้น

ก่อนหน้านั้นเขาจะต้องมีทรัพยากรเพียงพอในการบุกทะลวงด้วยตัวเองเสียก่อน

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เขาก็มองดูธนูยาวในมือของเขา

เมื่อเปรียบเทียบกับการฝึกยิงธนูขั้นพื้นฐานแล้ว การล่าสัตว์อสูรระดับสูงมีความสำคัญมากกว่าในตอนนี้ และในการต่อสู้จริงนั้นค่าความเชี่ยวชาญของเทคนิคการยิงธนูนั้นเพิ่มขึ้นกว่ามาก นี่ยังไม่ได้นับคะแนนประการณ์ที่จะได้รับนะ

จากนั้นเขาจึงสวมหน้ากาก หยิบธนูและเดินออกจากสมาคม หลังจากออกจากห้องใต้ดิน

ในไม่ช้า ซุนเว่ยที่อยู่ในสำนักงานก็ได้รับข่าว

“เขาออกไปแล้วเหรอ?”

เขาพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“ใช่ค่ะ ท่านประธาน”

ผู้หญิงตรงหน้าตอบพร้อมพยักหน้า

ซุนเว่ยขมวดคิ้ว

เป็นไปได้ไหมที่เขาออกไปล่าสัตว์อสูรระดับกลาง?

การได้คันธนูใหม่ เป็นเรื่องปกติที่จะรู้สึกคันไม้คันมือเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามทางด้านพวกหอการค้าหงชางก็ให้ความสนใจพวกเขาอยู่ และตอนนี้ดูเหมือนว่าลู่หยางและทีมกำลังให้ความสนใจและจับตาดูเฉินฟานอยู่ โชคดีที่น้องชายเฉินฟานเป็นนักรบขอบเขตฮัวจินที่แข็งแกร่งอย่างมาก

แต่ยังไงซ่ะด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัย เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วโทรออก

“อืม ได้ข้าจะระวังตัวก็แล้วกัน”

เฉินฟานวางสายไป ประธานสาขาโทรมาบอกด้วยความเป็นห่วง แม้ว่าจะไม่จำเป็นก็ตาม

ทันทีที่เขาวางโทรศัพท์และออกจากเมือง เขาก็รู้สึกถึงสายตาจับจ้องมาบ้างแล้ว และในไม่ช้าความรู้สึกที่ถูกจับตามองก็หายไปอีกครั้ง และผู้คนรอบตัวเขาก็ไม่มีอะไรผิดปกติ

"พวกเขาค่อนข้างมีฝีมือจริงๆ"

เฉินฟานถอนหายใจอยู่ในใจ

เมื่อเทียบกับไม่กี่คนก่อนหน้านี้ คนที่มาใหม่เหล่านี้ค่อนข้างระมัดระวังอย่างมาก พวกเขารีบหลบออกไปทันทีหลังจากที่เขาเห็นพวกเขา แถมพวกเขายังซ่อนไอสังหารไว้เป็นอย่างดี อย่างน้อยๆพวกเขาต้องเป็นนักรบขอบเขตหมิงจินอย่างแน่นอน

เขาไม่ได้สนใจพวกเขาอีกต่อไป และเดินตรงไปยังส่วนลึกของดินแดนรกร้าง

ข้างหลังเขามีเสียงกระซิบ

"เป็นเขางั้นเหรอ?"

“ใช่..พี่ฮวง เป็นเขานี้แหละ”

“ไม่ผิด เขาแต่งตัวแบบนี้ในตอนเช้า และข้าก็สามารถจดจำได้ทันที”

หลายคนที่อยู่ข้างๆเขาพูดยืนยันเสียงเบา

"ดี"

หวงฮันฉวนยกปากขึ้นเล็กน้อย เหลือบมองผู้คนที่อยู่ตรงข้ามเขาแล้วพูดว่า "ไป...ติดตามไป เราจะโจมตีเมื่อไม่มีใครอยู่ที่นั่น"

"รับทราบ"

หลายคนมีรอยยิ้มบนใบหน้า

ในมุมมองของพวกเขา อีกฝ่ายเป็นเพียงนักรบขอบเขตหมิงจินหรือเห่ยจินที่ใช้ธนูเป็นหลักเท่านั้นเอง ดังนั้นการฆ่าเขาจึงไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกหรือ?

แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะทำสิ่งนี้ในที่สาธารณะอย่างแน่นอน เพราะสมาคมนักรบก็มีอิทธิพลอย่างมากเช่นกัน

บังเอิญที่ฝั่งเขานั้นมีคนที่ปืนกลใหญ่ตรงข้ามหลายคนตามมาอย่างรวดเร็ว

โดยธรรมชาติแล้ว เขาคือเจียงซ่งและคนอื่นๆ เมื่อเห็นหวงฮันฉวนและคนอื่นๆ ออกเดินทาง พวกเขาก็ไม่เต็มใจที่จะแสดงความอ่อนแอ เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะแย่งเครดิตไป

บนพื้นที่รกร้างนั้น กลุ่มคนของทั้งหวงฮันฉวนและเจียงซ่งจ้องมองไปที่ร่างที่อยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร และติดตามเขาไปอยู่ไม่ห่าง

“เจียงซ่ง รอสักครู่ก่อนที่เราจะเข้าใกล้ให้ได้เสียก่อนค่อยลงมือ ไม่เช่นนั้นหากพลาดก็จะฆ่าเขาได้ยากขึ้น” หวงฮันฉวนเตือน

เจียงซ่งเยาะเย้ยอยู่ในใจ

หวงฮันฉวนผู้นี้คิดว่าตัวเองเป็นคนโง่จริงๆงั้นหรือ?

เขาพูดสิ่งนี้อย่างตั้งใจให้เขาชะล่าใจ และหลังจากที่มีคนอยู่รอบๆน้อยลงพวกหวงฮันฉวนก็จะลงมือทันที

อย่างไรก็ตาม เขาพยักหน้าให้หวงฮันฉวนและกล่าวว่า "เจ้าพูดถูก เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด ข้าคิดว่าเราควรรอจนกว่าระยะทางถึง 500 เมตรก่อนที่จะทำอะไร ในกรณีนี้แม้ว่าเขาจะรู้ตัวก็ตาม แต่ถ้าเขาต้องการหลบหนีไปมันช้าเกินไปแล้ว”

“เอาล่ะ เข้าใกล้ในระยะ 500 เมตรก่อนก็ได้ ถ้าไม่ถึง 500 เมตร จะไม่มีใครยิงออกไปได้”

หวงฮันฉวนกล่าวต่อ "ไม่เช่นนั้นการกระทำครั้งนี้ล้มเหลว และเป็นความผิดของผู้ที่ยิงก่อน"

"ไม่มีปัญหา"

เจียงซ่งเห็นด้วยอย่างเต็มใจ

ดูเหมือนบรรยากาศจะมีความกลมกลืนกัน แต่จริงๆ แล้วทั้งคู่รู้ดีว่าใครก็ตามที่เชื่อในข้อตกลงนี้ คนๆนั้นก็เชื่อว่าพระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตกแล้ว

ด้านหน้าของพวกเขานั้น สามารถมองเห็นด้านหลังของชายคนนั้นได้รางๆ และในส่วนลึกของป่าก็มีเสียงคำรามของสัตว์อสูรเป็นครั้งคราว

เจียงซ่งหรี่ตาลง บริเวณนี่ ในวันธรรมดานั้น แม้แต่นักรบฮัวจินก็ไม่กล้าที่จะเข้ามาลึกขนาดนี้เพียงลำพัง

คนๆนี้ไปเอาความกล้ามาจากไหน?

“ครั้งก่อนข้าปล่อยให้เจ้าหลบหนี แต่คราวนี้แม้ว่าราชาแห่งสวรรค์จะมาด้วยตัวเอง เขาก็ช่วยเจ้าไม่ได้”

ดวงตาของเขามีแววตาที่โหดเหี้ยม และทันใดนั้นเขาก็เตรียมพร้อมสภาวะร่างกายให้พร้อมลงมือทันที ในเวลาเพียงชั่วพริบตา เขาก็ลดระยะทางลงเหลือหกหรือเจ็ดร้อยเมตร จากนั้นจึงเหนี่ยวไกปืนอย่างรวดเร็ว

“ปัง ปัง ปัง!”

ปืนกล 30 มม. ในมือของเขาส่งเสียงคำรามออกมา และปากกระบอกปืนก็พ่นเปลวไฟออกมาเช่นกัน กระสุนยาวขนาดเล็กเกือบร้อยนัดพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วหนึ่งกิโลเมตรต่อวินาที

ในขณะเดียวกับที่เขายิงออกไป ผู้คนรอบๆตัวเขา หวงฮันฉวนและคนอื่น ๆ ที่อยู่ไม่ไกลก็เปิดฉากยิงเช่นกัน

“ปัง ปัง ปัง!”

“ปัง ปัง ปัง!”

เสียงปืนกลรัวดังก้องไปทั่วท้องฟ้า การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่นี้ดูเหมือนจะทำให้พื้นที่รกร้างทั้งหมดเงียบลง

และในเวลาเพียงสิบวินาทีเท่านัน้ กระสุนมากว่าหนึ่งร้อยนัดก็ถูกยิงออกไป และปลอกกระสุนที่พุ่งออกมาก็กระจัดกระจายไปทั่วพื้นดิน

อย่างไรก็ตาม มีบางคนไม่มีเวลาใส่ใจรายละเอียดดังกล่าว และพวกเขาก็ไม่มีเวลาใส่ต่อไป ในทางกลับกันพวกเขาแทบรอไม่ไหวและวิ่งไปยังจุดที่ร่างนั้นยืนอยู่

ในระยะนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าภายใต้อำนาจการยิงแบบนี้ แม้แต่สัตว์อสูรระดับสูงก็ยังถูกฉีกเป็นชิ้นๆ หากยิงโดน ถ้าเป็นมนุษย์คงถูกยิงร่างกระจายออกเป็นชิ้นๆ ไปนานแล้ว

จากนั้นพวกเขาจึงต้องรีบไปเพื่อเก็บส่วนต่างๆ ของร่างกายเขา

ใครคว้าได้มากกว่าเมื่อกลับไปก็ยิ่งพิสูจน์ได้ว่าใครเป็นผู้มีผลงานมากที่สุดในภารกิจนี้

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขามาถึงที่เกิดเหตุ พวกเขาก็มองไปที่หญ้าป่าที่เป็นพรุนรอบๆ พวกเขา และใบหน้าของพวกเขาแสดงความสงสัยออกมา

แล้วชิ้นส่วนร่างกายของเขาล่ะ?

ทำไมไม่มี?

ไม่เพียงแต่ไม่มีเศษร่างกายเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าไม่มีแม้แต่คาบเลือดด้วยเหรอ?

เจียงซ่งและหวงฮันฉวนมองหน้ากัน และมีความคิดผุดขึ้นมาในใจ พวกเขายิ่งไม่โดนงั้นหรือ?

แต่นั่นจะเป็นไปได้อย่างไร?

ต้องรู้ว่าความเร็วเริ่มต้นของกระสุนปืนกลสูงถึง 1,000 เมตรต่อวินาที และ 600 เมตรนั้นใช้เวลาเพียงเสี้ยวครึ่งวินาทีเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นเป็นไปได้อย่างไรที่จะยิงไม่ถูกด้วยการลอบโจมตีเช่นนี้?

“เจียง...”

มีคนอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกมา

"พรึ่บ!"

ทันใดนั้นเสียงของบางสิ่งที่ทะลวงผ่านอากาศก็ดังขึ้นในระยะไกล

"....?"

หลายคนบังเอิญมองไปในทิศทางของเสียง

อย่างไรก็ตาม เพียงแค่พวกเขาหันศีรษะไป

ลูกธนูสามลูกยาวเกือบสองเมตรพร้อมเสียงหวีดหวิวมาถึงในทันที

“พัฟ!”

เสียงที่คมชัดมากดังขึ้น

เมื่อเผชิญหน้ากันลูกศรที่ถูกยิงออกมาอย่างรุนแรงนั้นร่างของทั้งสามคนถูกเจาะทุะลุทันทีราวกับว่าพวกเขาทำจากกระดาษ

ลูกธนูยังคงพุ่งต่อไป เหลือเพียงรูเลือดขนาดเท่ากำปั้นที่หน้าอกของทั้งสามคน

แรงเฉื่อยอันมหาศาลของลูกธนูทำให้ทั้งสามคนบินได้สูงหลายเมตร ราวกับว่าวที่เชือกขาดลอยออกไปไกล

ซึ่งเจียงซ่งก็เป็นหนึ่งในนั้น

ด้วยพลังชีวิตอันแข็งแกร่งของขอบเขตฮัวจินทำให้เขาไม่ได้ตายในทันที เขายังรู้สึกตัวอยู่เล็กน้อย

เขามองดูรูเลือดที่หน้าอกของเขา และดวงตาของเขาแสดงความหวาดกลัวและความสับสนอย่างลึกซึ้งออกมา

นี่ เกิดอะไรขึ้นที่นี่? ทำไมจึงมีรูเลือดที่หน้าอกของข้ากัน?

ความเจ็บปวดเฉียบพลันในอกของเขาพุ่งสูงขึ้นราวกับกระแสน้ำ ราวกับเตือนเขาว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่ภาพลวงตา แต่เป็นเรื่องจริง

"หรือว่ามันจะเป็น..?"

ทันใดนั้นเขาก็จำบางสิ่งบางอย่างได้ และเงยหน้าขึ้นมองไปในทิศทางที่เขาต้องการมองก่อนหน้านี้

เขาเห็นร่างที่สวมหน้ากากซึ่งอยู่ห่างออกไปแปดหรือเก้าร้อยเมตรกำลังน้าวธนูและเล็งมาทางนี้

“เป็นเขางั้นเหรอ?!”

ทันใดนั้นดวงตาของเจียงซ่งก็เบิกกว้างขึ้น ราวกับว่าพวกมันกำลังจะหลุดออกจากเบ้าได้ตลอดเวลา

เป็นไปได้อย่างไรที่คนสวมหน้ากากคนนี้จะสามารถยิงธนูใส่เขาได้ท? นี่เขาโดนยิงจริงๆงั้นเหรอ? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงมีรูเลือดที่หน้าอกของเขางั้นเหรอ?

ความเจ็บปวดในอกของเขาบรรเทาลงในทันที และเขารู้สึกว่าจิตสำนึกของเขาเริ่มเบลอ

เป็นไปได้ยังไง มันจะเป็นแบบนี้ได้ยังไง!

เขาคำรามอย่างไม่เต็มใจอยู่ในใจ เขาคือนักรบขอบเขตฮัวจินเชียวนะ! เขาจะตายที่นี่อย่างงุนงงโดยไม่แม้แต่เห็นหน้าฆาตกรเลยได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาค่อยๆ มืดลง และในที่สุดก็กลับคืนสู่ความว่างเปล่า…

……….