โจวโจวยิ้มออกมา
มันไม่สูญเปล่าเลยที่เขาได้ทุ่มพลังงานและความคิดทั้งหมดไปกับการทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นในช่วงสิบวันที่ผ่านมา จนสุดท้ายเขาก็ได้รับสิ่งนี้มาในที่สุด
เมื่อคิดย้อนกลับไป โจวโจวก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้
เมื่อเขาเห็นกิจกรรมสมรภูมิแห่งลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์เป็นครั้งแรก เขาก็คิดว่ามันคงจะดีมากแล้วถ้าเขาได้กลายเป็นลอร์ดที่แข็งแกร่งที่สุดประจำเผ่าพันธุ์ของตัวเอง
เขาไม่กล้าคิดถึงการได้สมญานามและรางวัลจากการเป็นลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุดเลย เพราะเขาคิดว่าตำแหน่งนี้ควรจะเป็นของลอร์ดระดับแนวหน้าเท่านั้น
ยกตัวอย่างเช่นผู้เที่ยงแท้ มหาเทพ และเจ้าล่าสวรรค์ที่ไต่ไปถึงอันดับเทวะขั้นสูงได้ในเวลาเพียงไม่กี่วันหลังจากที่กิจกรรมเริ่มขึ้น
อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็สามารถแซงหน้าลอร์ดระดับแนวหน้าเหล่านี้ไปได้ทีละคนภายใต้ความพยายามที่ไม่ลดละของเขา และความแข็งแกร่งของเขาที่พัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดดทุกวัน
เหล่าลอร์ดที่ดูทรงพลังมากจนเกินเอื้อมก็ได้พ่ายแพ้ให้กับเขามาแล้ว
โจวโจวรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังฝันไป
หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็สูดลมหายใจเบาๆ และดึงความคิดที่ล่องลอยกลับมา
มันคุ้มค่าที่จะมีความสุขที่สามารถบรรลุผลดังกล่าวได้
อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่ลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์ยังไม่ถูกตัดสิน เขาก็จะต้องทำงานหนักและพัฒนาอย่างระมัดระวังเสมอ!
เขายังห่างไกลเกินกว่าที่จะจองหองได้
ถึงกระนั้น โจวโจวก็ยังอยากดูความคิดเห็นของลอร์ดจากดาวเคราะห์สีน้ำเงินที่มีต่อความสำเร็จของเขาก่อนอยู่ดี เพราะเขาก็ไม่ใช่คนถ่อมตัวขนาดนั้น!
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็เปิดกระดานสนทนาขึ้นมาดูทันที
กระดานสนทนาในตอนนี้กำลังพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของเขาอย่างออกรสชาติ
[เจ้าตะวันสาดแสงสุดยอดเกินไปแล้ว!]
[พูดตามตรงนะ ฉันไม่คิดเลยว่าพี่ตะวันสาดแสงจะสามารถคว้าอันดับที่หนึ่งมาได้!]
[ใครจะคิดกัน? เดิมทีฉันคิดว่าเจ้าตะวันสาดแสงก็คงจะสุดยอดแค่ในหมู่พวกเราเหล่ามนุษย์จากดาวเคราะห์สีน้ำเงิน แต่ฉันก็ไม่คิดเลยว่าแม้แต่ในบรรดาลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์ เขาก็ยังสุดยอดขนาดนี้ สุดยอดไปเลย!]
[เขาเป็นลอร์ดที่แข็งแกร่งที่สุดประจำเผ่าพันธุ์ของเราและเป็นลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุดด้วย เขาช่างแข็งแกร่งจริงๆ!]
[ฮ่าๆ ฉันรู้สึกว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์ของเราจะโด่งดังขึ้นมาแล้วเพราะเจ้าตะวันสาดแสงได้กลายเป็นลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุด ฉันภูมิใจอยู่หน่อยๆ เหมือนกันนะเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฉันภูมิใจในเผ่าพันธุ์ของตัวเองจริงๆ!]
[เห้อ เผ่าพันธุ์มนุษย์มีชื่อเสียงขึ้นมาก็เพราะเจ้าตะวันสาดแสงทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุด ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดีกันแน่]
[ทุกอย่างมีข้อดีข้อเสีย ทำไมนายต้องคิดมากด้วย? นายจะไม่ประสบความสำเร็จเอาได้นะถ้าระมัดระวังมากเกินไป แค่ลุยเข้าไปซะ!]
[ใช่แล้ว!]
[พี่ตะวันสาดแสง น้องสาวคนนี้คือแฟนคลับของพี่นะ หนูขอเข้าร่วมพันธมิตรดาราด้วยได้ไหม? หนูยอมเป็นสมาชิกอย่างไม่เป็นทางการก็ได้!]
[ฉันละอิจฉาจริงๆ ฉันได้ยินมาว่าลอร์ดในพันธมิตรดาราได้ผลกำไรมาเยอะเลยในระหว่างเวลาที่ผ่านมา ฉันสงสัยจริงๆ ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงไหม]
[ฉันมีเพื่อนของเพื่อนที่อยู่ในพันธมิตรดารา แม้ว่าสมาชิกคนนั้นจะไม่ได้เปิดเผยข้อมูลอะไรมาก แต่ฉันก็ได้ยินมาว่าเขาได้ผลกำไรมาเยอะเลยภายใต้การนำของเจ้าตะวันสาดแสง]
[โว้วๆๆ ยิ่งฟังก็ยิ่งอิจฉา ถ้าฉันรู้ก่อนหน้านี้ ฉันคงสะสมแต้มเพื่อซื้อสัญญาดินแดนบ่าวไพร่เองและเข้าร่วมกับพันธมิตรดาราไปแล้ว มันถือว่าเป็นเรื่องยากมากสำหรับฉันเลยที่จะทำสิ่งต่างๆ คนเดียว!]
[มันยากจริงๆ ที่จะทำสิ่งต่างๆ คนเดียว ฉันเองก็เหนื่อยเหมือนกัน ฉันไม่อยากเป็นหมาป่าเดียวดายอีกแล้ว]
[ทำไมพวกนายต้องพูดอะไรเศร้าๆ แบบนั้นด้วย? สู้ๆ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์จะรู้สึกยังไงเมื่อพวกมันได้เห็นสิ่งที่พวกมันใฝ่ฝันตกเป็นของมนุษย์อย่างพวกเรา ใครจะไปคิดว่าตอนจบของกิจกรรมนี้จะถูกมนุษย์ธรรมดาๆ อย่างพวกเราขโมยมา?]
ลอร์ดพวกนี้พูดถูก
เมื่อลอร์ดคนอื่นๆ จากสรรพเผ่าพันธุ์เห็นว่าเจ้าตะวันสาดแสงได้ชิงตำแหน่งลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุดจากลอร์ดระดับแนวหน้าอย่างผู้เที่ยงแท้ มหาเทพ และเจ้าล่าสวรรค์มาได้ พวกมันก็เต็มไปด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้เที่ยงแท้ มหาเทพ และเจ้าล่าสวรรค์ที่รู้สึกซับซ้อนมาก
…
ณ ภูเขาจิตวิญญาณต้นกำเนิด ภายในเมืองจิตวิญญาณธาตุ
ผู้เที่ยงแท้กำลังมองไปยังการแจ้งเตือนของสมรภูมิแห่งลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์ตรงหน้าของเขาและไม่ได้พูดอะไรออกมา เขานิ่งเงียบอยู่กับที่
เขาเองก็ไม่คาดคิดถึงเรื่องนี้
เขาถูกตัดสินไว้แล้วว่าจะได้รับรางวัลอันดับหนึ่งสำหรับการเป็นลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุดก่อนที่กิจกรรมนี้จะเริ่มต้นขึ้น เขาไม่คาดคิดเลยว่าสุดท้ายแล้วเขาจะทำไม่ได้และได้อันดับสองเท่านั้น
นอกจากนี้ อีกฝ่ายยังได้ช่วงชิงชาวเผ่าพันธุ์จิตวิญญาณต้นกำเนิดไปจากเขาด้วยหนึ่งคน
ผู้เที่ยงแท้กัดฟันด้วยความเกลียดชัง
เผ่าพันธุ์จิตวิญญาณต้นกำเนิดมีสมาชิกเพียงไม่กี่คนเท่านั้นตั้งแต่เริ่มต้น
จนถึงตอนนี้ เขาก็อัญเชิญสมาชิกเผ่าพันธุ์จิตวิญญาณต้นกำเนิดออกมาได้แค่สองคนจากประตูอัญเชิญเท่านั้น
ในตอนนี้เขาได้สูญเสียสมาชิกคนหนึ่งให้กับลอร์ดเผ่าพันธุ์มนุษย์ผู้นั้นไปแล้ว!
เขารู้สึกเจ็บใจมากจนแทบหายใจไม่ออกเลย
หลังจากใจเย็นลง เขาก็เริ่มคิด
“สิ่งนั้นน่าจะเป็นทักษะแห่งกฎเกณฑ์บางอย่าง และมันก็ดูเหมือนจะเป็นทักษะแห่งกฎเกณฑ์ระดับสูงด้วย ดูเหมือนว่ามันจะคล้ายคลึงกับกฎเกณฑ์สัมบูรณ์เลย มันทำให้พวกเราไม่สามารถต้านทานได้แม้ว่าจะมีพลังเทวะอยู่ก็ตาม”
ผู้เที่ยงแท้พึมพำกับตัวเองและขมวดคิ้ว
ลอร์ดมนุษย์ผู้นี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่จะประมาทได้เลยจากที่ดูความสามารถของอีกฝ่ายที่สามารถเอาชนะลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์ระดับแนวหน้าได้และกลายเป็นลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุด
หลังจากศึกนี้ ลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์ทุกคนคงจะได้รู้จักเจ้าตะวันสาดแสงผู้นี้ที่มาจากเผ่าพันธุ์มนุษย์อีกครั้งเป็นแน่
“นี่คือโอกาสและก็ความเสี่ยง เจ้าตะวันสาดแสงผู้นั้นจะสามารถรับมือกับมันได้ไหม?”
ผู้เที่ยงแท้คิดอยู่ชั่วขณะและหยุดคิดเกี่ยวกับมัน
มันไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะมาคิดมากเรื่องอนาคตของคนอื่น
ถ้าเขามีเวลา เขาก็ควรเอามาใช้พัฒนาตัวเองดีกว่า
“ตอนนี้มันอาจจะมีช่องว่างระหว่างพวกเราอยู่ แต่ในอนาคต มันก็จะไม่เป็นแบบนี้แน่…”
ผู้เที่ยงแท้พึมพำ
…
ณ มิติแห่งความโกลาหล
มหาเทพที่ถูกล้อมไว้ด้วยพลังงานโกลาหลนั่งอยู่บนบัลลังก์
“ฮึ่ม!”
มันแค่นเสียงออกมาอย่างเย็นชา และรู้สึกโกรธมาก
“ไอ้เจ้าคนน่ารังเกียจ ข้าน่าจะได้เป็นลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุดแล้วถ้าเจ้าไม่ใช้ไอเท็มสุดท้ายนั้นหลบหนีไป! บัดซบๆๆ!”
เขาโกรธมาก
นับตั้งแต่ที่เขาได้พ่ายแพ้ต่อผู้เที่ยงแท้ครั้งหนึ่งบนสมรภูมิแห่งลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์ เขาที่ไม่ยินยอมพร้อมใจก็ได้คิดหาวิธีเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเอง และเฝ้ารอวันที่จะได้ล้างแค้นในอนาคต
ดังนั้นในแผนการพัฒนาของเขา เขาจึงได้คิดวิธีและไพ่ตายไว้รับมือกับลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์คนอื่นๆ เพื่อให้ได้คะแนนการจัดอันดับมาเป็นจำนวนมากและได้รับรางวัลจากการเป็นลอร์ดสรรพเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุดในกิจกรรมนี้
เขาไม่คาดคิดเลยว่าเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่ชื่อว่าเจ้าตะวันสาดแสงจะเข้ามาแทรกกลางคัน!
ไม่เพียงแต่คะแนนของอีกฝ่ายจะเหนือกว่าลอร์ดระดับสูงอย่างพวกเขา แต่สิ่งที่ทำให้เขาเจ็บใจที่สุดก็คืออีกฝ่ายไม่เปิดโอกาสให้เขาต่อสู้แบบตัวต่อตัวด้วยซ้ำ อีกฝ่ายได้ออกจากสมรภูมิสุดท้ายไปในทันทีและปิดกั้นความเป็นไปได้ทั้งหมดที่เขาจะคว้าคะแนนการจัดอันดับของอีกฝ่ายมา!
เขาจะยอมรับเรื่องนี้ได้ยังไง?