ชั้นสองของหอคณิกาหมิงเยวี่ยเสวียน

ในห้องรับรองเทียน!

ตอนนี้แสงไฟสว่างไสว เสียงดนตรีดังก้อง การร้องรำทำเพลงครึกครื้น!

หวงฝูเหรินพาน้องชายสองคนมาเลี้ยงคุณชายจากสำนักใหญ่หลายแห่ง ทุกคนในที่นั้นต่างโอบกอดสาวงามคนละหนึ่งสองคน บรรยากาศช่างอึกทึกครึกโครม

"มา มา ดื่ม! ดื่มต่อไป!"

"ฮ่าๆๆ สุราดี ระบำงาม วันนี้ได้รับเชิญจากพี่หวงฝู น้องชายรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง!"

"พวกท่านให้เกียรติมาร่วมงานต่างหากที่เป็นเกียรติของข้า วันนี้ทุกท่านต้องกินให้อิ่มดื่มให้หนำ มา ดื่มต่อ!"

บนโต๊ะเลี้ยง ทุกคนชนแก้วสังสรรค์อย่างสนุกสนาน

ท่ามกลางฤทธิ์สุราและเสียงออดอ้อนของสาวงาม บรรยากาศทั่วทั้งงานเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความฟุ้งเฟ้อ

ในตอนนั้น มีบ่าวคนหนึ่งที่ไม่สะดุดตา ยิ้มประจบเต็มหน้าพลางอุ้มไหเหล้าสองใบเข้ามาในห้อง ค่อยๆ เปลี่ยนไหเหล้าเปล่าที่อยู่ข้างๆ อย่างระมัดระวัง

"ไปๆๆ!" หวงฝูเหรินตวาดอย่างรำคาญ "เหล้าแค่นี้พอให้ใครดื่ม? ไปเอาเหล้ามาอีกยี่สิบไห"

"ขอรับๆๆ นายท่านอย่าโกรธเลย!" บ่าวขอโทษอย่างหวาดกลัว เห็นท่าทางเมามายของหวงฝูเหริน เขาก็ช่วยพยุงโดยไม่รู้ตัว แล้วเอาใจพูดว่า "ข้าน้อยจะไปเอาเหล้ามาทันที รับรองว่าพอ นายท่านดื่มต่อเถิด!"

"อืม ไปได้!"

หวงฝูเหรินโยนธนบัตรใบเล็กให้อย่างพอใจ

บ่าวรีบเก็บขึ้นมาอย่างดีใจ โค้งคำนับขอบคุณนับพันครั้ง แล้วถอยออกไปอย่างร่าเริง โดยไม่ได้ดึงดูดความสนใจจากใครเลย

ก็แค่บ่าวส่งเหล้าคนหนึ่งเท่านั้น!

พวกคุณชายแทบไม่อยากมองสักแวบ แม้แต่นางรำก็ไม่สนใจ

ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็น!

บ่าวคนนี้ได้หยดพิษหนึ่งหยดลงในถ้วยของหวงฝูเหรินอย่างไม่ให้สังเกตเห็น!

พิษชนิดนี้ไร้สีไร้กลิ่น ละลายเข้ากับเหล้าในทันที ไม่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงใดๆ และถูกหวงฝูเหรินดื่มลงไปอย่างรวดเร็ว

"หนึ่งธูป!"

หลังออกจากห้องรับรอง!

เว่ยฮั่นที่ปลอมตัวเป็นบ่าวหัวเราะเย็นชาเงียบๆ

เขาเห็นกับตาว่าหวงฝูเหรินดื่มเหล้านั้นลงไป

และนี่เป็นพิษผสมที่เขาปรุงขึ้นเอง ไม่เพียงแต่จะออกฤทธิ์ช้าหนึ่งธูป แต่ยังมีผลกับผู้ที่อยู่ต่ำกว่าขั้นเปิดจุดชีพจร เมื่อออกฤทธิ์แล้วจะตายภายในไม่กี่ลมหายใจ ทำให้ป้องกันได้ยากมาก

ดังนั้นตอนนี้หวงฝูเหรินเกือบจะเข้าสู่การนับถอยหลังสู่ความตายแล้ว!

เว่ยฮั่นมีเวลาหนึ่งธูปในการหลบหนี

เมื่อข่าวการตายของหวงฝูเหรินแพร่ออกไป ทั้งเมืองจะต้องค้นหาอย่างใหญ่โต

ในเมืองโบราณแห่งนี้มีกองทัพมากมายและยอดฝีมือมากมาย ไม่ใช่ที่ที่เขาจะหนีไปได้ง่ายๆ เขาไม่มีแม้แต่ตัวตนที่จะซ่อนตัวอยู่ได้ ดังนั้นต้องออกจากเมืองโดยเร็วที่สุด!

"ฉึก!"

เว่ยฮั่นออกจากหอหมิงเยวี่ยเสวียน กลายเป็นเงาร่างหายไปในความมืดทันที และหลบหลีกหน่วยลาดตระเวนตามถนนและตรอกซอยอย่างรวดเร็วดุจสายฟ้า มุ่งหน้าไปยังประตูเมือง

อำเภอตงหลานอยู่ในสภาวะห้ามออกนอกบ้านครึ่งคืน!

เนื่องจากกิจการทหารยุ่งมาก ประตูเมืองจึงเปิดตลอด

ที่ประตูเมืองมีกองทัพใหญ่ประจำการ หนึ่งเพื่อป้องกันไม่ให้มีคนบุกเข้ามา สองเพื่อให้รายงานทหารส่งผ่านได้ง่าย จึงเป็นโอกาสให้เว่ยฮั่นหนีออกไปได้

เขาไปถึงประตูเมืองและรออย่างเงียบๆ สักพัก!

เห็นเสมียนทหารคนหนึ่งกำลังออกจากเมือง ไม่รู้ว่ากำลังปฏิบัติภารกิจอะไร เว่ยฮั่นไม่ลังเลที่จะลากเขาเข้าไปในความมืด

ทุบจนสลบ ถอดเสื้อผ้า ปลอมตัว!

ไม่นาน เว่ยฮั่นก็ใช้เสื้อผ้าและป้ายประจำตัวที่แย่งมา

เดินออกจากประตูเมืองอย่างโอ่อ่า แล้วหายไปในความมืด

หนึ่งธูปต่อมา!

หวงฝูเหรินที่กำลังดื่มเหล้าในหอหมิงเยวี่ยเสวียน จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขารู้สึกว่าเลือดของตัวเองกำลังเดือดพล่าน

"นี่? เกิดอะไรขึ้น?"

"ในเหล้ามียาพิษ!"

หวงฝูเหรินจู่ๆ ก็บีบคอตัวเองอย่างทรมาน

ทั้งตัวล้มลงกลิ้งไปมาบนพื้น ไม่นานก็น้ำลายฟูมปาก มีเลือดดำไหลออกจากจมูก ดูทรมานอย่างที่สุด

"มีพิษ? เป็นไปได้อย่างไร?"

"แย่แล้ว อย่าดื่ม ในเหล้ามียาพิษ!"

"พี่หวงฝู ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?"

พวกคุณชายตกใจกันหมด

พวกเขาทั้งรีบบ้วนเหล้าทิ้งอย่างตื่นตระหนก ทั้งมองหวงฝูเหรินบนพื้นอย่างหวาดกลัว เห็นเขาดิ้นชักกระตุกแล้วในที่สุดก็หันหน้าไปด้านข้างสิ้นลมหายใจ

ตาของเขาเบิกกว้างมาก!

เห็นได้ชัดว่าไม่คิดว่าตัวเองจะตายเพราะถูกวางยาพิษ

ยิ่งไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้ใครโกรธแค้น?

หวงฝูเหรินผู้สูงศักดิ์แห่งสำนักชีวิตนิรันดร์ จึงตายตาไม่หลับ ล้มลงในงานเลี้ยงที่เขาชื่นชอบที่สุด

"กรี๊ด!"

"มีคนตาย มีคนตาย!"

"ทำยังไงดี? เรียกคนมาเร็ว!"

พวกนางรำกรีดร้องอย่างตื่นตระหนก

พวกคุณชายก็หน้าซีดเผือดไม่รู้จะทำอย่างไร

ทั้งหอหมิงเยวี่ยเสวียนวุ่นวายอย่างรวดเร็ว สถานการณ์ยิ่งโกลาหล

ในนั้นมีคุณชายคนหนึ่งเป็นศิษย์ภายในของหุบเขาร้อยสมุนไพร เขาขมวดคิ้วย่อตัวลง สูดดมเบาๆ แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที "พิษผสมร้ายกาจนัก รีบปิดล้อมหอคณิกาทั้งหมด ห้ามใครเข้าออก รีบไปเชิญผู้อาวุโสหวงฝูแห่งสำนักชีวิตนิรันดร์มา!"

"บ้าชิบ มีมือสังหารแฝงตัวเข้ามาได้ยังไง?"

"รีบปิดล้อมหอหมิงเยวี่ยเสวียน ห้ามใครเข้าออก!"

"เวรเอ๊ย กล้าฆ่าคนต่อหน้าต่อตาเราเลยหรือ?"

พวกคุณชายต่างโกรธและตกใจ!

นึกถึงว่าหวงฝูเหรินตายอย่างไม่มีสุ้มเสียงแบบนี้ พวกเขาก็รู้สึกขนลุกสยองเหมือนเป็นตัวเอง หากพิษนี้ตกอยู่ในตัวพวกเขา จะมีใครรอดชีวิตไหม?

ตอนนี้ทุกคนมีความคิดเดียวในหัว นั่นคือต้องหาตัวฆาตกร!

ไม่นาน ข่าวหวงฝูเหรินถูกลอบสังหารก็ส่งกลับไปยังที่พักของสำนักชีวิตนิรันดร์

เหตุการณ์นี้เหมือนกับการแหย่รังต่อ ทั้งอำเภอตงหลานตื่นตระหนก กลางดึกทหารเริ่มปิดล้อมประตูเมืองและถนน จากนั้นยอดฝีมือมากมายก็ทยอยมาถึง ในชั่วพริบตาก็ล้อมหอหมิงเยวี่ยเสวียนไว้ทั้งหมด

ประมุข ผู้อาวุโส และผู้ดูแลทั้งหมดของสำนักชีวิตนิรันดร์รีบมาถึง!

เมื่อพวกเขาเห็นสภาพอันน่าเวทนาของหวงฝูเหริน ต่างก็สีหน้าเปลี่ยนไป

โดยเฉพาะผู้อาวุโสหวงฝูที่ผมขาวโพลนและร่างกายคดงอ ยิ่งหน้าซีดเผือด เกือบจะเป็นลมล้มพับไปตรงนั้น

นี่คือลูกชายคนเดียวที่จะสืบทอดวงศ์ตระกูลของเขานะ!

"ใคร? ใครกันแน่?"

"เหรินเอ๋ย ลูกของข้า!"

"ใครกันที่โหดร้ายถึงเพียงนี้ ข้าต้องฆ่ามันให้ได้!"

ผู้อาวุโสหวงฝูพ่นเลือดออกมาหนึ่งคำ

ทั้งร่างดูเหมือนแก่ลงสิบปี ดวงตาเต็มไปด้วยความแค้นและโกรธเกรี้ยว

"ท่านประมุข!" ผู้อาวุโสหัวเฉียวขมวดคิ้วประสานมือ พูดกับชายชราในชุดหรูหราข้างๆ ว่า "แม้ยังไม่รู้ว่าใครลงมือ แต่กล้าทำเช่นนี้ในอำเภอตงหลาน คงไม่ใช่ศัตรูธรรมดา ข้าเสนอให้สอบสวนอย่างเข้มงวด!"

"ท่านประมุข ต้องเป็นสำนักเพลิงทิพย์แน่ๆ!" ผู้อาวุโสหวงฝูกัดฟันคำรามอย่างโกรธแค้น "ช่วงนี้เราเพิ่งขัดแย้งกับพวกเขา โดยเฉพาะข้ากับไอ้หมาแก่สำนักเพลิงทิพย์นั่นที่แตกหักกัน พวกมันต้องการเตือนพวกเรา การวางยาพิษฆ่าลูกข้าเป็นเพียงการแก้แค้น!"

"ไม่จำเป็น!" หัวเฉียวไม่เห็นด้วย "คนของสำนักเพลิงทิพย์มักทำอะไรอย่างโจ่งแจ้ง ไม่จำเป็นต้องโหดร้ายถึงเพียงนี้ กลับเหมือนฝีมือของหุบเขาร้อยสมุนไพรมากกว่า เพราะคนทั่วไปคงไม่สามารถปรุงพิษผสมร้ายกาจขนาดนี้ได้ ได้ยินว่าในงานเลี้ยงคืนนี้มีคุณชายจากหุบเขาร้อยสมุนไพรด้วยใช่ไหม?"

"เจ้าพวกชั่วช้า ข้าจะไม่ปล่อยพวกมันไปเด็ดขาด!" ผู้อาวุโสหวงฝูโกรธเกรี้ยวอีกครั้ง

ประมุขสำนักชีวิตนิรันดร์ที่ไม่พูดอะไรมาตลอดยังคงไร้อารมณ์บนใบหน้า!

ความจริงแล้วไม่มีใครสนใจว่าหวงฝูเหรินจะเป็นหรือตาย แต่พวกผู้นำเหล่านี้มักชอบคิดให้เรื่องซับซ้อน

ชั่วขณะนั้น ในใจทุกคนเหมือนมีกระแสใต้น้ำกำลังไหลวน

ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่มีใครคิดเลยว่าจะเป็นฝีมือของศิษย์ภายในที่กล้าบ้าบิ่น ที่ลงมือเพื่อป้องกันปัญหาในอนาคต