ตอนที่ 185 : อัศวินอันเดด! ทหารระดับกลางประเภทใหม่!

ภูมิภาคระดับเงินขาว—ที่ราบป่าเฉา

ตุบ ตุบ ตุบ

เสียงการเดินทัพที่เป็นระเบียบและหนักหน่วงดังมาจากระยะไกล

ในไม่ช้า กลุ่มทหารมนุษย์กว่า 10,000 นายก็เดินทัพเข้ามา

คนที่นำหน้ามาก็คือโจวโจวที่กำลังขี่เมคาโนสไตรเดอร์ระดับเงินขาวขั้นต้น!

เขามองไปรอบตัวในขณะที่เขานำกองกำลังของเขามุ่งหน้าไปหาลอร์ดสีชาด

มันไม่เหมือนกับทะเลทรายตะวันสาดแสง ที่ราบป่าเฉาไม่ได้เป็นดินแดนทะเลทราย แต่มันเป็นที่ราบที่มีแผ่นดินสีเหลืองแห้ง

บนที่ราบที่ดูเหมือนไร้ชีวิตนี้ มักจะเห็นต้นไม้เหี่ยวเฉาขึ้นอยู่บนพื้นดิน

พวกมันอาจจะตายไปแล้ว แต่ทุกต้นก็ให้ความรู้สึกแปลกๆ เหมือนว่าพวกมันยังมีชีวิตอยู่เมื่อพวกเขามองไปที่ต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาเหล่านี้

โจวโจวหรี่ตามองต้นไม้พวกนี้

สัมผัสที่หกอันทรงพลังของมนุษย์แห่งความโกลาหลทำให้เขารู้สึกว่าต้นไม้เหล่านี้กำลังสอดแนมพวกเขาอยู่

“หยุดก่อน!”

โจวโจวพูดออกมาในทันใด

“หยุดทัพ!”

อู๋ซินตะโกนออกมา

ครืน…

ทหารทั้ง 15,000 คนหยุดลงในทันใดภายใต้คำสั่งนี้ พวกเขาจัดขบวนทัพอย่างรวดเร็วและมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง

“ท่านลอร์ด ท่านพบอะไรงั้นเหรอ?”

ไป่อี้และอู๋ซินเดินเข้ามาถาม

โจวโจวไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาหยิบแผนที่ของที่ราบป่าเฉาออกมาดูแทน

ในฐานะภูมิภาคระดับเงินขาว มันก็มีพื้นที่ถึง 2,900 ตารางกิโลเมตร!

บนภูมิภาคนี้มีดินแดนของลอร์ดสีชาด 11 แห่ง ประกอบได้ด้วยดินแดนของลอร์ดสีชาดระดับเงินขาว 2 แห่ง ดินแดนของลอร์ดสีชาดระดับบรอนซ์เขียว 4 แห่ง และดินแดนของลอร์ดสีชาดเหล็กดำ 5 แห่ง!

นอกจากนี้มันยังมีดินแดนของลอร์ดต่างเผ่าพันธุ์อีก 2 แห่ง และหมู่บ้านของอาณาจักรออโรร่าอีก 1 แห่ง

สายตาของโจวโจวจดจ้องไปยังดินแดนของลอร์ดสีชาดประจำภูมิภาค—ต้นไม้ปีศาจเฉา

มันคือหนึ่งในสองของลอร์ดสีชาดประจำภูมิภาคที่มีดินแดนระดับเงินขาว!

“ต้นไม้ปีศาจเฉา…”

เขาครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะก่อนที่สายตาของเขาจะมั่นคงขึ้นมา

“ถ่ายทอดคำสั่งของข้าออกไป! ให้ทหารโค่นต้นไม้เฉาที่เห็นให้หมดในทุกที่ที่กองทัพผ่านไป ทำลายพวกมันอย่าให้เหลือ!”

โจวโจวพูดด้วยโทนเสียงต่ำ

อู๋ซินและไป่อี้อึ้งไป แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถามอะไรอีกและไปถ่ายทอดคำสั่งของโจวโจวให้กับพวกทหารทันที

ในไม่ช้าก็มีเสียงต้นไม้ถูกโค่นดังขึ้น

ต้นไม้เฉาเหล่านี้สามารถโค่นลงได้ง่ายๆ ด้วยความร่วมมือของพวกทหาร

ในทันทีที่พวกมันถูกโค่น ทหารหลายคนก็ได้ยินเสียงคำรามแหบแห้งดังมาจากส่วนลึกของลำต้น ทำให้พวกเขาพากันตกใจออกมา

“เสียงอะไรเนี่ย?! อย่าทำให้ข้ากลัวนะ?!”

“ต้นไม้พวกนี้มันแปลกๆ จริงๆ ไม่แปลกเลยที่ท่านลอร์ดบอกให้พวกเราโค่นพวกมัน”

“ข้ารู้สึกอยู่แล้วว่าต้นไม้พวกนี้น่ากลัวอยู่หน่อยๆ พวกมันมีปัญหาจริงๆ ด้วยสินะ”

เหล่าทหารเข้าใจเหตุผลว่าทำไมโจวโจวถึงสั่งเช่นนี้ในทันที

พวกเราเริ่มโค่นพวกมันอย่างรวดเร็วมากยิ่งขึ้นในทันที

“หรือว่าต้นไม้พวกนี้จะเกี่ยวข้องกับลอร์ดต้นไม้ปีศาจเฉา?”

อู๋ซินเองก็พอจะคาดเดาได้และอดเลิกคิ้วขึ้นมาไม่ได้

ไป่อี้เองก็มองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง

“ข้ามีความรู้สึกว่าต้นไม้พวกนี้กำลังสอดแนมพวกเราอยู่ ถ้ามันเป็นอย่างนั้นก็ให้จัดการพวกมันให้หมดก็พอ”

โจวโจวพยักหน้าและพูดอย่างใจเย็น

เขาเชื่อว่าสัมผัสที่หกของเขาในฐานะมนุษย์แห่งความโกลาหลนั้นจะต้องถูกต้องแน่ๆ

ในเวลาต่อมา โจวโจวและคนที่เหลือก็มุ่งหน้าไปยังดินแดนของลอร์ดสีชาดที่อยู่ใกล้กับพวกเขาที่สุดในขณะที่พวกเขาโค่นต้นไม้ลงไปเรื่อยๆ

ความคืบหน้าของพวกเขาช้าลงเล็กน้อยเพราะพวกเขาต้องโค่นต้นไม้ไปด้วย แต่ทุกคนก็รู้สึกสบายใจมากขึ้นเมื่อเห็นการเดินทางโดยไม่มีต้นไม้เฉาๆ พวกนี้

หลังจากนั้นไม่นาน ในดินแดนของลอร์ดสีชาดระดับเงินขาว—เจ้าอัศวินอันเดด

โจวโจวยืนอยู่ข้างๆ เมคาโนสไตรเดอร์และมองไปยังภาพที่อยู่ไกลออกไป

อัศวินอันเดดกลุ่มหนึ่งที่กำลังขี่ม้าศึกอันเดด พวกมันมีเปลวไฟสีน้ำเงินเข้มกะพริบในดวงตาของพวกมันและสวมชุดเกราะอันเดด โดยพวกมันกำลังลาดตระเวนอยู่รอบๆ ดินแดนของพวกมัน

พวกมันมีจำนวนไม่มากนัก และมีกันแค่ประมาณ 3,000 ตัวเท่านั้น อย่างไรก็ตาม พวกมันก็แข็งแกร่งมาก

โจวโจวมองดู และเขาก็พบว่ามันไม่มีอัศวินอันเดดระดับเหล็กดำเลยสักตัวอยู่ในหมู่พวกมัน

อัศวินอันเดดระดับบรอนซ์เขียวคืออัศวินอันเดดที่อยู่ในระดับต่ำที่สุดแล้ว

นอกจากนั้นมันยังมีอัศวินอันเดดระดับเงินขาวอยู่เป็นจำนวนมากในหมู่พวกมัน

เขากระทั่งพบอัศวินอันเดดระดับทองคำเหลืองอยู่อีกหลายตัวด้วย!

พวกมันต่างก็แผ่ออร่าเย็นๆ ออกมาซึ่งทำให้สิ่งมีชีวิตอื่นสั่นกลัวได้

“พระเจ้าช่วย พวกมันแข็งแกร่งจริงๆ”

โจวโจวเดาะลิ้น

โชคดีที่เนซาริโอ้ของเขาทะลวงระดับขึ้นเป็นระดับทองคำเหลืองแล้ว มิฉะนั้น เขาคงลังเลและตัดสินใจกลับไปสะสมความแข็งแกร่งอีกครั้งก่อนที่จะกลับมาใหม่เมื่อเขาได้เห็นมัน

จากนั้นโจวโจวก็มองดูข้อมูลของอัศวินอันเดดระดับบรอนซ์เขียวขั้นต้นตัวหนึ่ง

[ชื่อมอนสเตอร์: อัศวินอันเดด]

[ระดับความแข็งแกร่ง: ระดับบรอนซ์เขียวขั้นต้น]

[รายละเอียดมอนสเตอร์: มอนสเตอร์จากที่ราบป่าเฉา มันเคยเป็นสมาชิกของกองทหารม้าออโรร่าแห่งอาณาจักรออโรร่า ในภายหลัง มันได้ตายลงในดินแดนแห่งนี้เพราะมันมาที่นี่เพื่อทำภารกิจต่อสู้ มันถูกทำให้กลายเป็นอัศวินอันเดดโดยลิชระดับเหนือสามัญ]

[อัตราการดรอปไอเท็ม: แกนหมอกระดับบรอนซ์เขียว 2 อัน (อัตราการดรอป: 100%), หนังสือทักษะไร้ระดับ-การขี่ม้า 1 เล่ม (อัตราการดรอป: 20%), อุปกรณ์สวมใส่ระดับบรอนซ์เขียวขั้นต้น-หอกออโรร่า 1 อัน (อัตราการดรอป: 10%), หนังสือทักษะระดับบรอนซ์เขียวขั้นต้น-เคล็ดวิชาหอกออโรร่า 1 เล่ม (อัตราการดรอป: 2%), ใบเปลี่ยนอาชีพทหารม้าออโรร่าไร้ระดับ 4 ใบ (อัตราการดรอป: 0.1%), หนังสือรับสมัครทหารม้าออโรร่าระดับบรอนซ์เขียวขั้นต้น 1 เล่ม (อัตราการดรอป: 0.1%)]

โจวโจวอึ้งไป จากนั้นเขาก็ดีใจมาก

ใบเปลี่ยนอาชีพและหนังสือรับสมัครทหารประเภทใหม่ปรากฏขึ้นแล้ว!

นอกจากนี้เมื่อดูจากชื่อของอาชีพ มันก็ไม่น่าจะใช่ใบเปลี่ยนอาชีพธรรมดาๆ ด้วย!

“พวกเราต้องเอามอนสเตอร์พวกนี้ไปเลี้ยงในฟาร์ม!”

โจวโจวดีใจมาก

อย่างไรก็ตาม เขาก็ประหลาดใจที่อัศวินอันเดดพวกนี้ไม่ได้ดรอปใบเปลี่ยนอาชีพและหนังสือรับสมัครอัศวินอันเดด แต่กลับดรอปใบเปลี่ยนอาชีพและหนังสือรับสมัครจากเมื่อครั้งที่พวกมันยังมีชีวิตอยู่แทน

มันเป็นเพราะสิ่งที่พวกมันมีอยู่เมื่อครั้งยังมีชีวิตนั้นสำคัญกว่าสิ่งที่พวกมันมีหลังจากพวกมันตาย? หรือว่ามันจะเป็นเพราะเหตุผลอื่น?

โจวโจวคิดอยู่นาน แต่ก็ไม่อาจคิดหาเหตุผลได้ เขาจึงไม่สนใจที่จะคิดต่อ

“ผู้อาวุโสอู๋ ท่านรู้จักกองทหารม้าออโรร่าไหม?”

โจวโจวถามอู๋ซิน

“กองทหารม้าออโรร่างั้นเหรอขอรับ? ข้าย่อมรู้จัก มันเป็นกองทหารระดับกลาง—ทหารม้าออโรร่า พวกเขาเป็นหนึ่งในกองทัพที่สำคัญของอาณาจักรออโรร่า”

“ข้าเคยอยู่ในกองทหารหน่วยนั้นมาก่อน หลังจากนั้นข้าก็ได้สะสมความดีความชอบและได้เลื่อนระดับขึ้นเป็นทหารระดับสูง จากนั้นข้าก็ออกจากกองทัพนั้นมา”

อู๋ซินอึ้งไปชั่วขณะก่อนที่จะพูดออกมา

“อัศวินอันเดดเหล่านี้มาจากกองทหารม้าออโรร่าเมื่อพวกมันยังมีชีวิตอยู่ มันถูกทำให้เป็นแบบนี้เพราะลิชระดับเหนือสามัญหลังจากที่พวกมันตาย”

โจวโจวกล่าว

อู๋ซินอึ้งไป

จากนั้นเมื่อเขามองไปยังอัศวินอันเดดเหล่านี้อีกครั้ง ดวงตาของเขาจึงตะลึงงันไปทันที

“ท่านลอร์ด ส่งพวกมันไปตามทางเถอะ”

อู๋ซินพูดด้วยน้ำเสียงที่ซับซ้อนหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง