บทที่ 33 หญิงสาวลึกลับ

【ท่าไท่จี้: ระดับ 3 (0%) คุณสมบัติเฉพาะ: แข็งแกร่งระดับ 3 แข็งแรงระดับ 1 】

หลังจากเพิ่มระดับสองครั้ง [ท่าไท่จี้] ก็มาถึงระดับ 3 ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาสามารถยิงธนูได้สองลูกอีกครั้งหลังจากหมดแรงไปแล้ว

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่ข้ารู้สึกว่าพลังและความแข็งแรงของข้าเพิ่มขึ้น ปรากฎว่ามีคุณสมบัติเฉพาะเกี่ยวกับความแข็งแรงปรากฏขึ้นมาใหม่นี้เอง”

เฉินฟานตระหนักได้ทันที

คุณสมบัติเฉพาะ: แข็งแรงระดับ 1 นี้ดูเหมือนจะเพิ่มคุณลักษณะความแข็งแ1งเพียง 1 แต้มในระดับ 1 แต่คุณสมบัติเฉพาะ: แข็งแกร่งเพิ่มค่ากายภาพได้ 2 แต้มในระดับ 1

จากนั้นเขาก็มองไปที่แผงคุณสมบัติ

ขอบเขต: ชำระล้างร่างกาย ระดับ 1

ระดับ: 4 (0/8)

กายภาพ: 26.6

ความแข็งแรง: 18.51

ความคล่องตัว: 11.45

จิตวิญญาณ: 7.32

แต้มค่าศักยภาพ: 6 (3 คะแนน/1 วัน)

ร่างกายเพิ่มขึ้นสี่แต้ม ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นหนึ่งแต้ม และแต้มค่าศักยภาพก็เพิ่มขึ้นมา 3 แต้ม

เนื่องจากเขาบรรลุถึงขั้นแรกของขอบเขตการชำระล้างร่างกาย อัตราการเติบโตของแต้มค่าศักยภาพก็เร็วขึ้นเช่นกัน และเขาไม่ต้องรอ 24 ชั่วโมงอีกแล้ว ปกติเขาต้องรอถึงเย็นถึงจะได้รับแต้ม แต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้ว

กลับไปกินข้าวตอนเที่ยงเขาก็จะสามารถเพิ่มระดับได้แล้ว

“ด้วยค่าสถานะทางกายภาพของข้าในปัจจุบัน การใช้ธนูที่มีแรงน้าวหนึ่งร้อยปอนด์ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่อะไร”

ดวงตาของเฉินฟานเป็นประกาย

หากเขาออกไปล่าสัตว์ในอนาคต เขาจะต้องถือคันธนูหนึ่งร้อยปอนด์ไปด้วย และเขาก็จะสามารถยิงและฆ่าสัตว์อสูรที่มีเล่ห์เหลี่ยมในระยะไกล 150 เมตรได้ หากเขาพบกับสัตว์อสูรระดับต่ำที่อ่อนแอกว่าเช่นกระต่ายรกร้าง เขาอาจสามารถฆ่ามันได้ด้วยธนูดอกเดียวในระยะ 200 เมตร โดยไม่ต้องกังวลว่ามันจะรู้ตัวก่อน

แน่นอนว่า ถ้าเขาสามารถใช้ธนูที่มีแรงน้าวสองร้อยปอนด์ หรือแม้แต่สามร้อยปอนด์มันคงจะยอดเยี่ยมอย่างมาก ภาพจินตนาการสวยงามมากจนเฉินฟานแทบจะน้ำลายไหลเมื่อคิดถึงมัน

“ยังไงก็ตาม การยิงธนูพื้นฐานของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

เขาตอบสนองและมองอย่างรวดเร็ว

【การยิงธนูพื้นฐาน: ระดับ 5 (25%)...】

"เยี่ยมเลย!"

ดวงตาของเฉินฟานเบิกกว้างด้วายความตกตะลึง ก่อนที่เขาจะออกเดินทาง ความเชี่ยวชาญของเขามีเพียง 9% แต่ตอนนี้มันเพิ่มขึ้นเกือบ 16% แม้ว่าลูกธนูตอนที่เขาฆ่าวัว 1% จะถูกหักออก แต่ก็ยังเป็น 15% อยู่ดี

หากอีกสักครั้ง…

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้เฉินฟานก็หยุดอย่างรวดเร็ว และถ้าเขาให้โอกาสเขาทำอีกครั้งเขายังสองจิตสองใจว่าจะทำอีกหรือป่าว

พูดตามตรงถ้ามีเขาแค่คนเดียวเขาไม่กล้าทำเช่นนี้อย่างแน่นอน

แม้ว่าในการต่อสู้จริงค่าความเชี่ยวชาญจะเพิ่มขึ้นเร็วที่สุด แต่ก็เป็นอันตรายอย่างมากเช่นกัน ถ้าเขาไม่ได้รับการสนับสนุนจากคนในหมู่บ้าน เขาจะวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่ออยู่ให้ห่างจะฝูงหมาป่า

แต่การฝึกฝนในรั้วกำแพงนั้นความเชี่ยวชาญจะเติบโตช้าแต่ก็ปลอดภัยมาก

เฉินฟานถอนหายใจออกมา แน่นอนว่าไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบในโลกนี้

…

ภายในรั้วกำแพงนั้น ผู้คนรวมตัวกันเป็นกลุ่มสามหรือสี่คน กำลังอาบแดดและคุยกันเรื่องงานบ้านต่างๆเพื่อฆ่าเวลา

ไม่ไกลนักมีเด็กๆ ก็รวมตัวกันเป็นกลุ่มเล่นเกมกระโดดไปมาอย่างสนุกสนาน

“พี่เหมิง พี่เหมิง” ขณะนี้เด็กหญิงอายุหกหรือเจ็ดขวบถักเปียผมหางม้าสองข้างเดินเข้ามาหาผู้หญิงคนหนึ่งแล้วดึงเสื้อผ้าของเธอพร้อมกับพูดเสียงน่ารัก “มาเล่นกับเราเถอะ”

หญิงสาวคนนี้ดูเหมือนอายุยี่สิบต้นๆ มีใบหน้ารูปไข่และผมยาว เธอจ้องมองไปที่ประตูหมู่บ้านด้วยความงุนงง เมื่อสัมผัสได้ถึงความเคลื่อนไหว เธอจึงก้มศีรษะลงมองเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อย่างอ่อนโยน แล้วพูดว่า "เหยาเหยา ไปเล่นก่อนเถอะ"

"ไม่"

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ดึงแขนเสื้อของเธอแล้วพูดว่า"พี่เหมิง มาเล่นด้วยกัน มาเล่นด้วยกัน"

เด็กชายและเด็กหญิงอีกหลายคนก็วิ่งเข้ามาเช่นกัน

ผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยิ้มเจื่อนๆ แล้วพูดว่า "เอาล่ะ โอเคๆ ข้าจะไปเล่นกับพวกเจ้าก็ได้"

"เย้ๆ!"

จู่ๆ เด็กๆ ก็ร้องออกมาอย่างมีความสุข

เหมิงหยูส่ายหัวเล็กน้อย เมื่อวานนี้ทีมล่ากลับมาพร้อมเหยื่อมากมายและแม้แต่บรรยากาศในหมู่บ้านก็ยังมองโลกในแง่ดีมากขึ้น คนแก่ไม่ได้อยู่ภายในบ้านอีกต่อไป และเด็กๆ ก็กลับมามีชีวิตชีวาอย่างที่ควรจะเป็นในวัยนี้

เพียงแต่ถ้าความฝันของข้าไม่ผิด วันนี้ทีมล่าจะไม่ได้รับอะไรเลยนอกจากกระต่ายรกร้างหนึ่งตัวและจะกลับมามจนกระทั่งค่ำ

แค่เหยื่อตัวเล็กๆตัวเดียวเห็นได้ชัดว่ามันไม่เพียงพอสำหรับผู้คนมากมายในหมู่บ้าน

แต่ตอนนี้ทุกคนมีความสุขกันมาก พวกเขาส่วนใหญ่จะนั่งอยู่เฉยๆและเคลื่อนไหวให้น้อยลงเพื่อประหยัดพลังงาน

อย่างไรก็ตามชั่วขณะต่อมา ก็มีร่างหนึ่งวิ่งมาจากที่ไกลอย่างรวดเร็วและตะโกนอย่างตื่นเต้นขณะวิ่งว่า "ทีมล่ากลับมาแล้ว กัวตงและคนอื่นๆ กลับมาแล้ว พวกเขาได้รับเหยื่อมากมาย! เหยื่อมากมาย!"

ทันใดนั้น ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็พากันตกใจอย่างมาก และไม่ว่าพวกเขาจะเป็นเด็กหรือคนแก่ พวกเขาก็รีบไปที่ประตูหมู่บ้านทันที

"...!"

ทันใดนั้นเหมิงหยูก็ตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ด้วยสีหน้าที่น่าเหลือเชื่ออย่างมาก

นี่มันเป็นไปได้ยังไงเนี่ย? ความฝันของเธอจะผิดพลาดได้อย่างไร

ไม่นานหลังจากนั้นประตูรั้วก็เต็มไปด้วยผู้คนอีกครั้ง แน่นอนว่าหวังปิงและคนอื่น ๆ รีบวิ่งไปทันทีที่พวกเขาได้ยินข่าว และไม่คาดว่าจางเหรินก็มาด้วยเช่นกัน ก่อนที่เขาจะเข้าไปใกล้เขาก็ได้ยินเสียงฝูงชนมีเสียงอุทานดังขึ้นทีละคน

“พระเจ้า หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก! มันเป็นหมาป่าคลั่งหกตัว! ทีมล่าไม่เก่งกาจเกินไปหน่อยเหรอ?”

“ใช่ นี่คือหมาป่าคลั่งเชียวนะ! หากพวกเขาถูกกัดโดยไม่ได้ตั้งใจ ผลที่ตามมาจะไม่สามารถจินตนาการได้ แต่หมาป่าเหล่านี้กลับถูกทีมของกัวตงและคนอื่น ๆ ฆ่าได้มากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?”

"ฮ่าๆๆ"

ชายหัวโล้นหัวเราะแล้วพูดว่า "แน่นอน พวกมันถูกลูกธนูยิงตาย"

เพื่อความสะดวกในการขน ลูกธนูบนร่างของหมาป่าคลั่งก็ถูกดึงออกมา ดังนั้นทุกคนจึงไม่สามารถมองออกได้ในทันที

ฝูงชนก็ส่งเสียงอุทานออกมาอีกครั้ง

“อะไรนะ ถูกลูกธนูยิงตายงั้นเหรอ?”

“ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ดูบาดแผลพวกนี้สิมันค่อนข้างเล็ก ข้าไม่คิดมันถูกหอกแทงตายหรอก”

“ลูกธนู ลูกธนูงั้นเหรอ? เดี๋ยวก่อน เป็นไปได้ไหมว่าหมาป่าเหล่านี้ถูกพี่ฟานยิงจนตาย!” ดวงตาของหวังปิงกำลังจะหลุดออกมา

คนอื่นๆ ก็มองเฉินฟานอย่างช้าๆ และตกใจจนสุดขีด

ในความเห็นของพวกเขา เฉินฟานเก่งมากในการยิงเหยื่อที่มีขนาดใหญ่เช่นวัวป่าเมื่อวานนี้

แต่วันนี้เขากลับสามารถยิงและสังหารหมาป่าคลั่งซึ่งดุร้ายและเร็วกว่าวัวป่าหลายเท่า แถมเขายังฆ่าได้ตั้งหกตัว นี้มันไม่น่าทึ่งเกินไปหน่อยเหรอ?

เฉินฟานรู้สึกเขินอายที่ทุกคนให้ความสนใจ เขาไอออกมาสองครั้งแล้วพูดว่า "ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณทุกคน ถ้าไม่ได้ทุกคนเป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะสามารถทำเช่นนี้ได้"

“ไม่ต้องถ่อมตัวไปเสี่ยวฝาน” คนในทีมล่าสัตว์พูดด้วยรอยยิ้ม “เราไม่ได้ช่วยอะไรเราเลยนอกจากยืนมองดู”

“ถ้าไม่ใช่เพราะความกล้าหาญของเจ้าที่บอกว่าเจ้าจะกลับมาฆ่าพวกมัน วันนี้เราจะเก็บเกี่ยวได้มากมายขนาดนี้ได้ยังไง?”

“มาถึงจุดนี้แล้วไม่ต้องถ่อมตัวหรอก”

หลายคนพูดออกมาทีละคน ทำให้ทุกคนก็ค่อยๆ เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ดวงตาที่พวกเขามองไปที่เฉินฟานค่อยๆ เปลี่ยนจากความชื่นชมไปสู่ความเคารพบูชาไปแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหวังปิงและคนอื่นๆ พวกเขายังเป็นวัยรุ่นที่ยังจ่มปลั่กอยู่ในความคิดและอารมณ์

พี่ชายท่านนี้ยิ่งใหญ่ขนาดไหนกัน? แม้ว่าจะเผชิญกันศัตรูที่ดุร้ายและมีจำนวนมากขนาดนี้ เขายังสามารถสงบสติอารมณ์เมื่อเผชิญกับอันตรายได้อย่างดีเยี่ยม ไม่เช่นนั้น หากเขาทำผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว.....ปรื๋ย พวกเขาไม่อยากคิดต่อเลย

เฉินฟานได้รับคำชมมากจนเขาอยากจะหารอยแยกบนพื้นเพื่อแทรกเข้าไป

เขาคาดคิดเกี่ยวกับฉากเช่นนี้เมื่อเขากลับมา แต่เขาก็ยังประเมินคำชมของทุกคนต่ำเกินไป

“เด็กคนนี้มีทักษะอยู่สองสามท่าจริงๆ แต่แม้ว่ามันจะใช้กับสัตว์อสูรระดับต่ำได้ดี แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะจัดการกับสัตว์อสูรระดับกลางหรือระดับสูง”

มุมปากของจางเหรินยกขึ้น เขาพึมพำสองสามคำแล้วหันหลังเดินจากไป

“นั่นคือลุงจาง”

เฉินฟานมองเห็นร่างที่คุ้นเคยจากด้านหลัง และกำลังจะติดตามลุงจากของเขาไป

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เขาจึงหันไปทางซ้ายและพบกับหญิงสาวผมดำที่กำลังจ้องมาที่เขาเหมือนกัน

และพวกเขาก็สบตากัน..