บทที่ 44 ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?

"....!!"

ในอีกด้านหนึ่งเฉินฟานที่กำลังคลานอยู่บนพื้นหญ้า ไม่กล้าทำอะไรหุนหันพลันแล่นหรือส่งเสียงดังแม้แต่เล็กน้อย เพราะในช่วงเวลาที่เงียบสงบเช่นนี้ การเคลื่อนไหวใดๆ ก็ตามในหญ้าจะถูกขยายอย่างไม่สิ้นสุด

หากละมั่งตัวใดตัวหนึ่งสังเกตเห็นว่าตกอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกโจมตี พวกมันจะหนีไปโดยไม่ลังเลเลย

และเขาก็สังเกตเห็นแต่สิ่งที่พ่อและคนอื่นๆ กำลังทำเช่นกัน

"ไม่ต้องตกใจ"

เฉินกัวตงไม่มีเวลาเช็ดเหงื่อที่ไหลอาบหน้าผากของเขา และพูดด้วยเสียงต่ำว่า "ตอนนี้เราเพียงเพิ่งกระตุ้นความระมัดระวังของพวกมันเท่านั้น และพวกมันยังไม่ตื่นตระหนักจนถึงขนาดต้องวิ่งหนีหรอก แต่เราก็ต้องเคลื่อนไหวให้ช้าลงหน่อย"

ทุกคนที่อยู่ข้างหลังพยักหน้า พยายามเดินให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ และเดินอ้อมอยู่วงนอกเท่านั้น

ละมั่งฝูงนั้นเฝ้าดูด้านหลังของพวกเขาอย่างระมัดระวังเล็กน้อย และหลังจากนั้นไม่กี่นาทีพวกมันก็ก้มหัวลงกินอาหารต่อไป

ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับพวกมันที่จะหาหญ้าที่สดและอร่อยเช่นนี้ได้ง่ายๆ

แต่ละมั่งตัวที่เป็นยามเฝ้าระวังยังคงจ้องมองทุกคน

"ดูเหมือนพวกมันจะลดความระมัดระวังลงแล้ว"

เกาหยางพูดด้วยเสียงต่ำเขารู้สึกเหมือนพึ่งเดินผ่านประตูนรกมา

"เอาล่ะ รักษาระยะห่างไว้เท่านี้แล้วเดินเป็นวงไปรอบๆ พวกมันก็พอ" หลังจากที่เฉินกัวตงพูดจบ เขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก โดยพื้นฐานแล้วตอนนี้พวกเขาได้ทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว และที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับเสี่ยวฟาน

ในอีกด้านหนึ่ง เฉินฟานไม่ได้ทำให้พวกเขาผิดหวัง ด้วยการใช้โอกาสนี้เขาจึงลดระยะทางลงอย่างชัดเจน 300 เมตร 280 เมตร 260 เมตร และ 240 เมตร ตอนนี้เขาเข้าสู่ระยะโจมตีแล้ว

"เข้าใกล้อีกหน่อยก็แล้วกัน"

เฉินฟานแอบคิดในใจ

ยิ่งระยะใกล้ก็ยิ่งมีเวลาเหลือให้เขายิงได้มากขึ้น

แต่ในขณะนี้ ละมั่งที่ทำหน้าที่เฝ้าระวังก็กำลังหันหน้ามอง 180 องศาและมองไปในทิศทางของเฉินฟาน

"....!"

เฉินฟานผงะ เขารีบก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็วและนิ่งเฉยราวกับรูปปั้น

มันเห็นเขาแล้วหรือยัง? ไม่ควรเห็นหรอกใช่ไหม? บางทีมันอาจได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวหรือได้กลิ่นเขาหรือป่าว?

แล้วจะทำอย่างไรดี?

พุ่งตัวออกไปยิงเลยดีไหม? หรือแกล้งตายแล้วพยายามไม่ให้มันสนใจ?

เขากลั้นลมหายใจและจ้องมองฝูงละมั่งผ่านช่องว่างในโพงหญ้า ถ้าพวกมันต้องการจะวิ่งหนีไปเขาก็จะลงมือทันที

ในเวลาเดียวกัน เฉินกัวตงและคนอื่นๆ เห็นสถานการณ์ของเฉินฟานพวกเขาก็เหงื่อแตกเช่นกัน

"เสี่ยวฟานถูกค้นพบแล้วงั้นเหรอ?"

มีคนถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"คงไม่หรอก.. ถ้ามันค้นพบเขาแล้วมันคงจะแจ้งให้สหายของมันรู้แล้ว"

"ใช่ มันอาจจะผิดสังเกตเพียงเล็กน้อยเท่านั้น"

"มาดำเนินการต่อและพยายามดึงดูดความสนใจมันกันเถอะ" เฉินกัวตงกล่าวขึ้น

สำหรับเฉินฟานในขณะนี้ ทุกวินาทีที่ผ่านไปเขารู้สึกเหมือนหนึ่งชั่วโมง

โชคดีที่ไม่มีสถานการณ์ที่เกินความคาดหมายใดๆเกิดขึ้น

ละมั่งอาจไม่เห็นเขาหรืออาจเคยเห็นเขา แต่มันเข้าใจผิดว่าเขาเป็นท่อนไม้ในหญ้า นอกจากนี้ดูเหมือนว่าพวกเฉินกัวตงจะค่อยๆ เดินเข้ามาหาอีกครั้ง และดึงดูดความสนใจของมันไป

เฉินฟานถอนหายใจด้วยความโล่งอก และยังคงย่นระยะห่างต่อไปทีละนิด

220 เมตร 200 เมตร ไปจนถึง 180 เมตร

จากนั้นละมั่งยามดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง จากนั้นกีบทั้งสี่ของมันก็กระแทกพื้นอย่างรุนแรง และส่งเสียงแหลมเล็กจากปากของมัน

ทำให้ละมั่งอีกกว่าสิบตัวที่กำลังกินอยู่ก็เงยหน้าขึ้นทีละตัวราวกับว่าพวกมันงุนงงเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นเองก็มีร่างๆหนึ่งกระโดดขึ้นมาจากพุ่มหญ้าด้วยความเร็วดุจสายฟ้า และบินไปยังฝูงแกะในขณะที่ชักธนูและยิงธนูออกไปด้วย

ความเร็วของเขาเร็วมาก และในเวลาเพียงหนึ่งหรือสองวินาที ระยะทางก็ย่นลงอีก 10 เมตรอีกครั้ง

ดูเหมือนละมั่งมากกว่าสิบตัวจะผงะ ราวกับว่าพวกมันสับสนเล็กน้อยเกี่ยวกับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าพวกมัน

แต่หลังจากนั้นเพียงเสี้ยววินาที

ด้วยเสียง "หวืด" เสียงลูกธนูแหลมคมที่เจาะผ่านอากาศก็ดังก้องไปในอากาศ ระยะทางกว่าร้อยเมตรเมื่ออยู่ต่อหน้าลูกธนูที่รวมเร็วเช่นนี้มันก็ราวกับไร้ความหมายทันที

จากนั้นคอของละมั่งตัวหนึ่งก็ถูกแทงด้วยลูกธนูคมๆที่หนาพอๆกับนิ้วก้อย และเลือดก็ไหลทะลักออกมา จากนั้นลูกธนูก็ยังคงบินไปไกลหลายสิบเมตรและเจาะลึกลงไปในพื้นดิน

อย่างไรก็ตามเฉินฟานหลังจากที่ยิงไปแล้วก็ไม่ได้มองไปที่มันอีกเลย ทันทีที่ลูกธนูดอกแรกบินออกไป ลูกธนูดอกที่สองก็อยู่บนสายแล้ว เขาดึงธนูไม่เต็มที่เท่าไหร่ดังนั้นความเร็วในการยิงของเขาจึงเร็วขึ้นอย่างมาก

"ฟิ้ว!"

ละมั่งตัวที่สองก็ล้มลง

ในขณะนี้ละมั่งที่เหลืออีกหลายสิบตัวก็รู้สึกตัวได้ในที่สุด พวกมันปล่อยเสียงร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก และรีบวิ่งไปยังระยะไกลอย่างพร้อมกัน

แต่การเคลื่อนไหวของเฉินฟานก็ไม่ได้หยุดนิ่งเช่นกัน ด้วยค่าสถานะทางกายภาพมากกว่า 40 แต้ม และคุณสมบัติการยิงเร็วของเขา เขาสามารถยิงสี่นัดติดต่อกันได้ภายใน 5 วินาที ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ที่เขาน้าวสายธนูไม่เต็มที่สักเท่าไหร่ มันทำให้อัตราการยิงเร็วของเขาเร็วขึ้นเกือบ 2 วินาที!

"ฟิ้ว!"

"ฟิ้ว!"

มีเสียงแหลมคมที่เจาะทะลุอากาศอีกสองเสียง

ละมั่งสองตัวที่อยู่ท้ายฝูงก็ถูกยิงด้วยลูกธนูทีละตัว และภายใต้แรงเฉื่อยนั้นทำให้พวกมันถูกลากไปข้างหน้ากว่าสิบเมตรก่อนที่จะหยุด

อย่างไรก็ตามภายในเวลาไม่ถึงสองวินาที ละมั่งฝูนนี้ก็วิ่งออกไปเกือบ 100 เมตร ถ้าเทียบกันเสือชีตาห์ในชาติก่อนยังต้องใช้เวลามากกว่า 3 วินาทีถึงจะวิ่งได้ประมาณ 100 เมตร

เฉินกัวตงและคนอื่นๆ ที่อยู่ในระยะไกลต่างตกตะลึงจนอ้าปากค้างและพูดอะไรไม่ออกในขณะนี้

ในตอนแรกเมื่อพวกเขาเห็นเฉินฟานกระโดดออกมาและยิงละมั่งสองตัวด้วยลูกธนูสองลูก พวกเขาก็ปรบมือดังๆและตระโกนขึ้นอย่างดีใจ

ใช่แล้วต่อหน้าเหยื่อที่มีเนื้อมากขนาดนี้ ไม่ว่าจะใช้ความพยายามเท่าไหร่มันก็คุ้มค่า และท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็แค่ดึงดูดความสนใจของพวกละมั่งเท่านั้น มันดีกว่าต้องไปต่อสู้กับสัตว์อสูรที่ดุร้ายพวกนั้นไม่ใช่หรือ?

ทันทีที่พวกเขาจะพูดคำพูดดีๆ ออกมา ละมั่งอีกสองตัวก็ถูกยิงตาย สี่ มันเป็นสี่ตัวแล้ว!

นับตั้งแต่ก่อตั้งหมู่บ้านนี้มา ไม่เคยมีวันใดที่จะมีการเก็บเกี่ยวที่ดีเท่ากับวันนี้เลย

อย่างไรก็ตามทุกอย่างก็ยังไม่จบ

ตอนนี้ที่ละมั่งกำลังวิ่งหนีอย่างดุเดือดนั้น ก็มีดินโคลนก็กระเด็นออกมา และเฉินฟานเล็งลูกศรไปที่ตัวที่อยู่ท้ายสุดและดึงสายธนูจนเต็มที่

ในขณะนี้เขารู้สึกว่าเลือดในร่างกายของเขากำลังเดือด และความรู้สึกแปลก ๆ เข้ามาในหัวใจของเขา

"พรึบ!"

มีเสียงดังขค้น!

และลูกธนูก็ไปออกไปเหมือนดาวตก มันเจาะผ่านอากาศและด้วยเสียงหวีดหวิว มันข้ามระยะทางเกือบ 300 เมตรและเจาะทะลวงเข้าที่ด้านหลังของละมั่ง

ละมั่งตัวนั้นส่งเสียงกรีดร้องและล้มลงกับพื้นทันที มองดูสหายที่อยู่ข้างหน้าของมันอย่างสิ้นหวัง จากนั้นสหายของมันก็กลายเป็นจุดดำเล็กๆอย่างรวดเร็วและหายไปในที่สุด

"ฮู้..."

หลังจากยิงธนูแล้วเฉินฟานก็สูดหายใจอย่างหนัก น่าแปลกที่แขนของเขารู้สึกปกติดี แต่เขากลับรู้สึกเหมือนกับว่าสูญเสียความแข็งแกร่งทั้งหมดในร่างกายไป จนเขาแทบจะยืนอยู่กับที่ไม่ได้

"เรื่องนี้มันคืออะไร? สถานการณ์ของร่างกายของข้าเช่นนี้มันคืออะไร?"

เขารู้สึกสับสนอย่างมาก

หากพูดตามหลักเหตุผลแล้ว ในเวลานี้น่าจะเป็นแขนขวาของเขาต่างหากควรจะสูญเสียกำลังไปไม่ใช่หรือ

แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนกับว่าสูญเสียความแข็งแกร่งทั้งหมดไปแทนล่ะ?

เมื่อเขาคิดถึงลูกธนูนั้น เขามักจะรู้สึกเสมอว่ามันแตกต่างจากลูกธนูครั้งก่อน ราวกับว่าพลังงานและเลือดทั้งหมดในร่างกายของเขาถูกกระตุ้นและถูกดูดให้ไปรวมกันที่แขนของเขา และสายธนูก็ถูกน้าวออกจนสุดโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใด ๆ ไม่เพียงแค่นั้นแต่ทุกสิ่งรอบตัวเขาก็เหมือนกับทุกอย่างมันเป็นภาพสโลว์เหมือนในหนัง มันช้ามาก

แต่ตอนนี้คิดเท่าไหร่เขาก็หาความรู้สึกนั้นไม่เจอ

แต่ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้ร่างกายก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงอย่างมาก โชคดีที่เขาคุ้นเคยกับสถานการณ์เช่นนี้ในช่วงที่ฝึกซ้อมแล้ว และตอนนี้ไม่มีอันตรายใด ดังนั้นเขาจึงสามารถรอก่อนได้

น่าจะใช้เวลาไม่นานในการเรียกคืนเรี่ยวแรง

ในขณะนี้เฉินกัวตงและคนอื่น ๆ ที่อยู่ห่างไกลก็วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วเช่นกัน เมื่อมองดูเขาละมั่งหลายตัวที่อยู่ใกล้หรือไกลออกไป พวกเขาทั้งหมดก็อ้าปากกว้างและตกอยู่ในความงุนงงอย่างมาก

"เสี่ยวฟาน นี่ข้าฝันไปหรือเปล่า?"

ชายหัวโล้นมองไปรอบ ๆ “หะ..ห้าตัว ..เหยื่อห้าตัวงั้นเหรอ?”