บทที่ 80 ความแข็งแกร่งคือทุกสิ่ง
“คนจากเฉินเจียไจ้?”
“พวกเขามาจากเฉินเจียไจ้งั้นหรือ?”
“หมู่บ้านเฉินไหน?”
ส่วนใหญ่ค่อนข้างงงอย่างมาก
“มันเป็นหนึ่งในหมู่บ้านหลายแห่งทางตะวันออกของซ่งเจียเป่า แปลกมาก ครั้งนี้พวกเขาได้รับโชคลาภแบบไหนกันที่มีเหยื่อมากมายขนาดนี้”
“ละมั่งทั้งสี่ตัวสามารถแลกเปลี่ยนกับสิ่งดีๆ ได้มากมาย!”
“มันมีมูลค่าสามหรือสี่พันหยวนเลยทีเดียว”
กลุ่มที่มีเหยื่อมากมายแน่นอนว่าต้องดึงดูดความสนใจของคนจำนวนมากอยู่แล้ว และตอนนี้พวกเขากลายเป็นจุดสนใจเช่นกัน
มีการพูดคุยกันมากมาย บางคนรู้เกี่ยวกับเฉินเจียไจ้และบางคนไม่รู้ แต่ตอนนี้ทุกคนจำชื่อเฉินเจียไจ้ได้
ในสายตาของหลิวหยงและคนอื่น ๆ มีแววความโกรธฉายออกมา
“คนนี้ตั้งใจที่จะทำให้เราเป็นจุดสนใจ” เฉินฟานจ้องไปที่ชายคนที่พูด
“เฉินกัวตง หมู่บ้านของเจ้าโชคดีจริงๆ เจ้าได้รับเหยื่อมามากมายขนาดนี้ได้ยังไง?”
“ใช่ ข้าจำได้ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน พวกเราบางคนถึงกับให้กระต่ายตัวหนึ่งแก่เจ้า ดูเหมือนว่ามันจะไม่จำเป็นเลย”
“ยินดีด้วยคราวนี้เจ้าหาเงินได้เยอะมาก คราวหน้าก็อย่าให้เราช่วยพวกเจ้าอีกล่ะ”
ในทีมของจ้าวเจียพูดออกมาเสียงดังขึ้นทีละคน
มันเหมือนกับเศรษฐีขี้อิจฉาที่จู่ๆ ก็รู้ว่าวันหนึ่งคนจนข้างบ้านได้ขับรถหรูคันหนึ่งเหมือนกัน
เว่ยเทียนกงและคนอื่น ๆ แสดงความกังวลในสายตาของพวกเขา โดยไม่คาดคิดว่าในขณะที่พวกเขากำลังจะกลับออกไปหลังจากแลกเปลี่ยนสิ่งของเสร็จ พวกเขาได้พบกับเฉินกัวตงและคนอื่น ๆ และตัวตนของพวกเขาก็ถูกเปิดเผยต่อหน้าสาธารณชน
ผิวของเฉินกัวตงเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เว่ยเทียนกงและคนอื่น ๆ หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เขาก็มองไปที่ชายที่เป็นผู้นำและพูดด้วยเสียงแผ่วเบา "พี่ใหญ่จ้าว ข้าขอคุยอะไรกับท่านหน่อยได้ไหม?"
เสียงรอบข้างหยุดกะทันหัน และจ้าวซานก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
"โอ้?"
ด้วยสีหน้าติดตลก เขาขึ้นพูดว่า "เจ้าต้องการจะคุยอะไรกับข้า"
“ช่วงนี้หมู่บ้านของเราโชคดีและได้รับเหยื่อค่อนข้างมาก ข้าอยากให้เทียนกง เทียนหยวนและคนอื่นๆ กลับมาที่หมู่บ้านเฉิน ข้าไม่รู้ว่าจะสามารถทำได้หรือเปล่า”
น้ำเสียงของเฉินกัวตงค่อนข้างถ่อมตัว
ไม่มีทางอื่นที่สามารถช่วยพวกเขาแล้ว เพราะท้ายที่สุดเว่ยเทียนกงและสมาชิกในครอบครัวของเขาต่างก็อยู่ในจ้าวเจียเป่า ดังนั้นหากไม่ได้รับความยินยอมจากจ้าวซานและคนอื่น ๆ พวกเขาสามารถออกมาได้หรือไม่? แน่นอนว่าไม่ได้
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ก็เกิดความโกลาหลในทีมของจ้าวเจียเป่าทันที
บางคนประหลาดใจ บางคนอิจฉา และบางคนก็เยาะเย้ย
น้ำตาเปล่งประกายในดวงตาของเว่ยเทียนกงและคนอื่น ๆ
แน่นอนว่าเฉินกัวตงยังคงระลึกถึงพวกเขา ทันทีที่หมู่บ้านมีสภาพคล่องดีขึ้น เขาก็อยากจะพาพวกเขากลับไป แน่นอนว่าพวกเขาก็อยากกลับไปเหมือนกัน
เว่ยเทียนหยวนอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา แต่ถูกพี่ใหญ่ที่อยู่ด้านข้างหยุดไว้และขยิบตาให้เขา
พี่น้องทั้งสามของตระกูลจ้าวต่างก็มีบุคลิกที่โหดเหี้ยม หากพวกเขาทำให้พี่น้องแซ่จ้าวขุ่นเคืองคนเหล่านี้จะทำทุกอย่างเพื่อจัดการพวกเขา
“โอ้ ต้องการให้พวกเขากลับไปงั้นเหรอ กลับไปที่เฉินเจียไจ๋ของเจ้างั้นเหรอ?”
“ใช่ ข้าไม่รู้...”
ก่อนที่เฉินกัวตงจะพูดจบ จ้าวซานก็ถูกขัดจังหวะ "เจ้าเป็นคนตลกนิดหน่อย? พวกเขายินดีที่จะกลับไปที่เฉินเจียไจ้ของเจ้าฃหรือเปล่าล่ะ? เจ้ามาถามข้าทำไม? เจ้าน่าจะถามพวกเขาสิ?"
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เสียงหัวเราะก็ระเบิดออกมา
“ฮ่าฮ่าฮ่า เฉินกัวตง สมองของเจ้ามีปัญหาหรือเปล่า?” มีคนชี้ไปที่หัวของเขา "เจ้าถามผิดคนแล้ว ทำไมเจ้าไม่ถามเจ้าตัวเองล่ะ เป็นไปได้ไหมว่าที่พี่จ้าวจะไม่ปล่อยให้พวกเขากลับไป?"
“ถูกต้อง ใช้ชีวิตยืนยาวอย่างไร้ประโยชน์จริงๆ”
“เว่ยเทียนกง, เว่ยเทียนหยวน พวกเจ้าได้ยินไหม? เขาถามว่าพวกเจ้าอยากกลับไปไหม?”
“ใช่ ตอบมาหน่อยสิ อย่าทำให้ใครต้องรอนานนัก”
ในใจของหลิวและคนอื่น ๆ มีคลื่นแห่งความโกรธก็เพิ่มขึ้นในใจพวกเขา พวกคนของจ้าวเจียเป่าหยิ่งยะโสเกินไปแล้ว! ต่อหน้าคนมากมาย กลับกล้าดูถูกหมู่บ้านเฉินของพวกเขา
แต่ความรู้สึกไร้พลังก็เกิดขึ้นกับพวกเขาทันที ถ้าอีกฝ่ายจะหยิ่งผยองแล้วมันทำไมล่ะ? จ้าวเจียเป่าเป็นหมู่บ้านที่แข็งแกร่งที่สุดในบริเวณใกล้เคียง และด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงกล้าที่จะผยองและไม่กลัวเฉินเจียไจ้ของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย
เฉินฟานหายใจเข้าลึกๆ การโกรธในเวลานี้มีแต่จะทำให้คู่ต่อสู้สะใจขึ้นเท่านั้นและทำให้พวกเขาหัวเราะดังกว่าเดิมเท่านั้น
เมื่อมองดูสถานการณ์นี้ ลุงเว่ยและคนอื่นๆ ก็ไม่ต่างจากการถูกไฟไหม้และแทบจะไม่สามารถยับหยั้งตัวเองไม่ให้ขว้างหอกออกไปได้
ช่วงเวลาต่อไป เว่ยเทียนกงยิ้มและพูดว่า "กัวตงแค่ความปราถนาดีเช่นนี้ของท่านก็เพียงพอแล้ว เรามีชีวิตที่ดีที่จ้าวเจียเป่า ดังนั้นท่านไม่ต้องกังวล"
“ ใช่แล้วกัวตง พี่จ้าวใจดีกับพวกเรามากและเขาจะให้พวกเรามากมายทุกครั้งที่เขากลับมาจากการล่าสัตว์”
"เราสบายดีๆ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง"
เว่ยเทียนหยวนพยายามอย่างเต็มที่เค้นรอยยิ้มออกมา
“เทียนกง...”
ริมฝีปากของเฉินกัวตงกระตุกไม่รู้จะพูดอะไร
“โอเค เจ้าก็เห็นเหมือนกันแล้วใช่ไหม เป็นเพราะพวกเขาไม่อยากกลับกับเจ้า ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากปล่อยพวกเขาไปนะ” จ้าวซานกางมือ “แล้วมีอะไรอีกไหม?”
“ถ้าไม่มีข้าต้องขอตัวก่อน เพราะข้ากำลังรีบ”
"ถ้างั้นก็ตามสบาย"
เฉินกัวตงมองไปที่พี่น้องแซ่เวยเป็นเวลานาน ก่อนที่จะถอนหายใจออกมานำทีมของเขาหลบออกให้พ้นทาง
“เฉินกัวตง ครั้งนี้เจ้าโชคดี แต่ครั้งต่อไปเจ้าอาจไม่มีโชคเช่นนี้นะ”
จ้าวซานทิ้งประโยคไว้ข้างหลัง ไม่รู้ว่าหมายถึงโชคดีที่ได้เหยื่อมากมายหรือโชคดีอย่างอื่น จานั้นพวกจ้าวเจียเป่าก็เดินจากไป
“กัวตง เทียนกงและคนอื่นๆ ถูกบังคับจนไม่สามารถทำอะไรได้เลย”
“ใช่แล้ว สมาชิกในครอบครัวของพวกเขาทั้งหมดอยู่ในจ้าวเจียเป่า พวกเขาจะทิ้งครอบครัวของตัวเองแล้วเอาตัวรอดได้อย่างไร?”
“ใช่ ตอนนี้พวกเขาไม่เป็นตัวของตัวเอง”
หลิวหยงและคนอื่นๆโกรธและทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน กู่เจียงไห่และคนอื่น ๆ ก็รู้สึกเช่นเดียวกัน แต่ผลลัพธ์นี้เป็นสิ่งที่พวกเขาคาดเดาไว้อยู่แล้ว
"ข้ารู้"
เฉินกัวตงรู้สึกอึดอัดมาก เขาคิดว่าอย่างน้อยก็มีพื้นที่สำหรับการเจรจาสักเล็กน้อย ใครจะคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่ให้โอกาสเขาเลย
“พ่อ ลุงเว่ยและคนอื่นๆจะต้องกลับมาได้อย่างแน่นอน” เฉินฟานพูดอย่างหนักแน่น “ปล่อยให้เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของข้าเอง”
เฉินกัวตงตกตะลึง แต่เขาดีใจมาก "เสี่ยวฟาน เจ้ามีวิธีแก้ปัญหางั้นหรือ?"
คนอื่นๆ ก็มองอย่างรวดเร็ว ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวัง
“แน่นอนว่าข้ามีวิธี”
เฉินฟานมองไปที่พวกจ้าวเจียเป่าที่เดินออกจากประตูทีละคน "ผู้คนของจ้าวเจียเป่านั้นหยิ่งมาก และเพียงเพราะความแข็งแกร่งของเราไม่สามารถเทียบกับพวกเขาได้ แต่ถ้าเราได้รับการสนับสนุนจากนักรบในขอบเขตการปรับแต่งกล้ามเนื้อ
นั่นคือเมื่อข้าไปถึงขอบเขตการปรับแต่งกล้ามเนื้อ และแม้เมื่อข้ามีกำลังมากขึ้น ข้าก็สามารถทำให้พวกเขาส่งคนมาที่นี่อย่างเชื่อฟังด้วยคำเดียว "
การแสดงออกของทุกคนดีขึ้น
“ถูกต้อง สิ่งที่เสี่ยวฟานพูดนั้นถูกต้อง ความแข็งแกร่งคือทุกสิ่ง!”
“ถ้าความแข็งแกร่งของเราอยู่เหนือพวกเขา พวกเขาจะกล้าพูดกับเราแบบเมื่อกี้ได้ยังไง?”
"ให้ตายเถอะ เมื่อข้ากลับไป ข้าจะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ให้หนักขึ้น เพื่อที่จะสามารถเหยียบหน้าพวกเขาให้ได้ในสักวันหนึ่ง!"
กู่เซ่อมองดูผู้คนที่ยังคงตกต่ำอยู่ในขณะนี้ ที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้ในขณะนี้ก็มีประกายแห่งความประหลาดใจในดวงตาของเขา
ขอบเขตการปรับแต่งกล้ามเนื้อจะเพียงพอหรือป่าวไม่สำคัญ?
เฉินฟานถอนสายตาออกไปอย่างเงียบๆ
นั่นคือสิ่งที่เขาพูด แต่ขอบเขตของสามพี่น้องแซ่จ้าว อย่างน้อยๆน่าจะอยู่ในขั้นกลางของขอบเขตการปรับแต่งกล้ามเนื้อ หรือแม้แต่ในระยะหลังด้วยซ้ำ แม้ว่าเขาจะทะลุผ่านตอนนี้ไปได้ แต่โอกาสในการชนะก็มีไม่มาก ดังนั้นทางที่ดีที่สุดคือเพิ่มความแข็งแกร่งให้มากกว่าพวกเขาเสียก่อน
แต่มันก็ไม่สำคัญ เพราะวันที่เขาจะก้าวข้ามพวกเขาจะมาถึงในเร็ววันอย่างแน่นอน เขาได้แต่หวังว่าลุงเว่ยและคนอื่น ๆ จะปลอดภัยเมื่อถึงเวลานั้น ไม่เช่นนั้น แม้ว่าจะอยู่ในขอบเขตการปรับแต่งกล้ามเนื้อระยะท้ายแล้วยังไงล่ะ ถ้าพวกเขากล้าลงมือกับลุงเว่ยและคนอื่นๆละก็..
จ้าวซานและคนอื่นๆจะต้องตาย!
Copyright © 2025 xxxxx.com, All Right Reserved