หมู่บ้านไม้ผี

โจวโจวและคนทั้งสามเดินเข้าไปยังหมู่บ้านโดยไม่ถูกขัดขวางอะไร

ในหมู่บ้านมีคนไม่เยอะเท่าไร มีแค่ประมาณ 100 กว่าคนเท่านั้น

ใบหน้าของแต่ละคนซีดเซียวและหิวโหย

เมื่อพวกเขาเห็นโจวโจวและคนอื่นๆ มาถึง พวกเขาก็เดินออกมาดูพวกเขาทันที

ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง ความน่าสมเพช ความหวาดกลัว ความกระวนกระวาย และอีกหลาย    ๆ อารมณ์

โจวโจวได้เตรียมคำพูดบางอย่างไว้แล้ว แต่เขาก็เงียบไปทันทีเมื่อเห็นภาพฉากนี้

ในขณะที่พวกเขาเดินมาได้ครึ่งทาง ชายชราคนหนึ่งที่มีผิวพรรณซีดเซียวก็เดินออกมาแบบสั่นๆ โดยมีชายหนุ่มรูปร่างผอมสูงคอยประคอง

“ท่านปู่!”

...

“ดูเหมือนพวกเขาจะมีเรื่องพูดคุยกับท่านปู่ พวกเขาดูไม่ใช่เป็นคนเลว ดังนั้นข้าจึงพาพวกเขามา”

อาจ้วงพูดและเหลือบมองไปยังโจวโจว

ปู่ของอาจ้วงยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

จากนั้นเขาก็เปลี่ยนสีหน้ากลับมาเป็นปกติและมองไปที่โจวโจวและคนอื่นๆ ก่อนที่จะก้มหัวลงด้วยความเคารพ

“ยินดีต้อนรับสู่เมืองไม้ผีขอรับท่านลอร์ด ข้าซูหลี่คือหัวหน้าหมู่บ้านของที่นี่ หมู่บ้านนี้ก็อย่างที่เห็น ข้าอายอยู่เหมือนกันที่ต้องแนะนำตัวเองแบบนี้”

“ท่านก็สุภาพเกินไปแล้วผู้อาวุโสซู ท่านคือปู่ของอาจ้วงสินะ เขาเป็นเด็กดีเลย” โจวโจวยิ้ม

อาจ้วงหน้าขึ้นสี

“อาจ้วงเป็นเด็กดีจริงๆ แต่ข้าก็ไม่ใช่ปู่แท้ๆ ของเขา ข้าเป็นแค่ปู่บุญธรรมของเขาเท่านั้น เด็กๆ ทุกคนในหมู่บ้านเรียกข้าว่าแบบนั้น”

…

ซูหลี่ยิ้ม

“พวกท่านทั้งสามคนตามข้าไปพักในห้องโถงก่อนเถอะ ให้พวกเราได้ต้อนรับพวกท่านซะหน่อย”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็ทำท่าทางเชิญชวนด้วยมือที่สั่นเทา

โจวโจวและอีกสองคนมองหน้ากันและพยักหน้าออกมา

ครู่ต่อมา ณ ห้องโถง

“นี่คือวารีแรกอรุณที่พวกเรารวบรวมมาได้เมื่อเช้าวันนี้ แม้ว่ามันจะไม่หวานมาก แต่พวกมันก็ยังสะอาดอยู่ ถ้าพวกท่านไม่ติดอะไรก็ลองชิมดู”

ซูหลี่มองมาที่โจวโจวและคนอื่นๆ พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างใจดี

...

โจวโจวมองดูน้ำค้างใสในชามแตกในมือ

ข้อมูลของไอเท็มปรากฏขึ้นมา

มันคือน้ำค้างจริงๆ

จากนั้นเขาก็มองไปที่ชาวบ้านที่มีสายตากระตือรือร้นและพยักหน้าออกมา จากนั้นเขาก็ดื่มน้ำค้างทั้งหมดลงไปในคำเดียว

มันเย็นมากและดับกระหายได้แม้ว่าจะไม่มีความหวานเลยก็ตาม

ซูหลี่ยิ้มออมาเมื่อเขาเห็นเช่นนี้

หลังจากนั้นพวกเขาก็คุยกันสักพักก่อนที่โจวโจวจะถามในเรื่องที่เขาสงสัย

“หัวหน้าหมู่บ้าน ทำไมมันไม่มีปีศาจต้นไม้เลยสักตัวอยู่รอบๆ หมู่บ้านไม้ผีของท่าน พวกมันถูกโค่นลงไปหมดแล้วเหรอ?”

“พวกเราจะกล้าทำร้ายกิ่งก้านของลอร์ดสีชาดได้ยังไงกัน ลอร์ดสีชาดเรียกพวกมันกลับคืนไปต่างหาก”

...

สีหน้าของซูหลี่ขมขื่นเล็กน้อย

โจวโจวและคนอื่นๆ อึ้งไป

ก่อนที่เขาจะได้ถามอะไรต่อ ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ ซูหลี่ก็อธิบายขึ้นมาซะก่อน

“เมื่อสิบเอ็ดปีที่แล้วที่เรามาที่นี่ครั้งแรก ในเวลานั้นพวกเรามีกันมากกว่า 3,000 คน อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเรามาถึงที่นี่เป็นครั้งแรก พวกเราก็ต้องติดอยู่ที่นี่เพราะต้นไม้ปีศาจเฉา พวกเราทำอะไรไม่ได้เลยและถูกเลี้ยงไว้ที่นี่เพื่อป็นอาหารเท่านั้น ในเวลาแค่สองปี ประชากรของพวกเราได้ลดลงจาก 3,000 คนเหลือแค่ 1,000 กว่าคนเท่านั้น”

“พวกเราคิดว่าพวกเราจะต้องตายอยู่ที่นี่แล้ว แต่อัศวินออโรร่ากลุ่มหนึ่งและลิชตนหนึ่งก็มาเยือน เพื่อปกป้องพวกเรา อัศวินออโรร่าเหล่านี้ได้เจรจากับลิชเพื่อให้เราตั้งตัวอยู่ที่นี่และไม่ได้รับการคุกคามจากลอร์ดสีชาดปีศาจต้นไม้เฉาอีก”

...

“สิ่งเดียวที่จำกัดเราไว้คือเราไม่สามารถหนีออกจากที่ราบป่าเฉานี้ไปได้ นั่นเป็นเพราะลอร์ดสีชาดยินดีที่จะมอบพื้นที่นี้ให้พวกเราได้ใช้ชีวิต ส่วนนอกเหนือจากพื้นที่นี้แล้ว มันจะถือว่าพวกเราคืออาหาร นั่นคือที่ไปที่มา”

“พวกเราได้หาอาหารมาจนถึงตอนนี้ด้วยการเก็บน้ำค้างและเมล็ดพืชบางส่วน บางคนอดอยากจนตาย บางคนถูกพบตัวและถูกฆ่าโดยมอนสเตอร์แห่งหมอกในขณะที่รวบรวมอาหาร บางคนต้องการหลบหนีออกไปและถูกสังหารโดยต้นไม้ปีศาจเฉา เมื่อเป็นอย่างนั้น พวกเราจึงเหลือชาวบ้านแค่เพียง 100 กว่าคนเท่านั้น ส่วนทหารม้าออโรร่า เมื่อเราได้เห็นพวกเขาอีกครั้ง พวกเขาก็กลายเป็นคนละคนไปแล้ว อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ไม่โจมตีพวกเราเมื่อพวกเขาเห็นพวกเรา”

...

“จนกระทั่งเมื่อห้าปีก่อน พวกเขาได้เริ่มโจมตีพวกเราเมื่อพวกเราเห็นพวกเขาอีกครั้ง พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม”

ชาวบ้านสับสนเล็กน้อย

โจวโจวไม่ได้พูดอะไรออกมา

พวกเขาน่าจะถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นอัศวินอันเดดหลังจากที่ทหารม้าออโรร่าเจรจากับลิช

ในเวลานั้น พวกเขาอาจจะยังมีสติอยู่ในระดับหนึ่งและสามารถควบคุมตัวเองไม่ให้สังหารชาวออโรร่าได้

จากนั้นพวกเขาก็ไม่มีสติไปโดยสิ้นเชิงหลังจากพวกเขากลายเป็นมอนสเตอร์แห่งหมอกของหมอกสีชาด

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาจึงโจมตีชาวบ้านของหมู่บ้านไม้ผี

เมื่อคิดได้เช่นนี้ โจวโจวก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้

ในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้สึกเคารพในอัศวินอันเดดก่อนที่พวกมันจะกลายเป็นมอนสเตอร์แห่งหมอก

“พูดตามตรง ข้าคือลอร์ด ข้าได้นำกองทัพมาที่นี่เพื่อพิชิตภูมิภาคแห่งนี้ ลอร์ดสีชาดแห่งต้นไม้ปีศาจเฉาก็เป็นหนึ่งในเป้าหมายของพวกเราอยู่แล้ว”

โจวโจวพูดออกมา

ซูหลี่และชาวบ้านที่อยู่ข้างๆ เขาอึ้งไป

“ถ้าท่านลอร์ดสามารถจัดการกับหัวหน้าต้นไม้ปีศาจเฉาได้… พวกเราทุกคนในหมู่บ้านไม้้ผีก็ยินดีติดตามท่านขอรับ”

ซูหลี่ยืนขึ้นและพูดออกมา

ในทันทีที่เขาพูดจบก็มีการแจ้งเตือนปรากฏขึ้นมา

[หัวหน้าหมู่บ้านไม้ผี—ซูหลี่ได้มอบภารกิจให้กับท่าน]

[ชื่อภารกิจ: ความหวังและการโจมตีสวนกลับ]

[ระดับภารกิจ: แพลตตินั่มขาวขั้นต้น – ทั่วไป]

[รายละเอียดภารกิจ: ชาวบ้านของหมู่บ้านไม้ผีต้องติดอยู่ในหมู่บ้านไม้ผีมากว่า 11 ปีเพราะลอร์ดปีศาจต้นไม้เฉา ในระหว่างนี้ ชาวบ้านทุกคนก็ได้สะสมความไม่พอใจในหัวใจของพวกเขาไว้อยู่แล้ว การมาเยือนอย่างกะทันหันของท่านได้มอบความหวังในการแก้แค้นให้กับพวกเขา! จงทำลายหัวหน้าปีศาจต้นไม้เฉาให้สิ้นซากและล้างแค้นให้กับชาวบ้านที่ตายไป!]

[รางวัลภารกิจ: แกนหมอกระดับแพลตตินั่มขาว 10 ชิ้น และความจงรักภักดีของชาวบ้านไม้ผี 136 คน (ความภักดีของทุกคนจะเพิ่มขึ้นถึง 95)]

โจวโจวเลิกคิ้วขึ้น

ภารกิจระดับแพลตตินั่มขาวงั้นเหรอ?!

เขายอมรับมันโดยไม่ลังเล

“ให้พวกเราจัดการเอง วันนี้พวกเราจะไปสู่กับลอร์ดต้นไม้ปีศาจเฉาอยู่แล้ว ถ้าทุกอย่างไปได้สวย พวกท่านก็น่าจะได้รู้ผลลัพธ์ก่อนค่ำ”

โจวโจวพูดออกมา

“งั้นก็ฝากด้วยท่านลอร์ด”

ซูหลี่พูดออกมาอย่างมีความสุข

“ยังไงก็เถอะท่านลอร์ด ระวังต้นไม้ตายที่อยู่ข้างทางและเมล็ดพันธุ์ใต้พื้นดินไว้ด้วย พวกมันอาจจะดูธรรมดามาก แต่จริงๆ แล้วพวกมันคือเขี้ยวเล็บของลอร์ดต้นไม้ปีศาจเฉา ถ้าท่านไม่ระวัง มันก็อาจจะบาดเจ็บเอาได้ง่ายๆ“

ชาวบ้านที่อยู่ข้างๆ ซูหลี่คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้และรีบพูดออกมา

“ขอบใจเจ้ามาก พวกเราจะจำไว้”

โจวโจวประหลาดใจเล็กน้อย

เขาไม่คิดว่านอกเหนือจากต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาที่อยู่ข้างทางแล้ว มันจะมีวิธีซ่อนเขี้ยวเล็บของมันไว้ใต้ดินแบบนี้ด้วย

ถ้าลอร์ดสีชาดตัวนี้สามารถทำแบบนี้ได้ งั้นที่ราบป่าเฉาทั้งหมดก็คงจะอยู่ภายใต้การสังเกตการณ์ของมันจริงๆ

หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่รั้งอยู่ต่ออีกและกลับไปหากองทัพตะวันสาดแสง