หลิน ยู ไม่เคยคิดว่า

อีกฝ่ายจะยังซ่อนไพ่ตายที่ทรงพลังเช่นนี้เอาไว้

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงยังสงบนิ่ง เมื่อเผชิญหน้ากับกองกำลังที่มีขนาดใหญ่กว่าเขาถึงสองเท่า

ด้วยความน่าสะพรึงกลัวของอุกกาบาตที่เกิดจากการรวมตัวกันของเหล่าธาตุกว่าสองร้อยตัวนั้นนับว่าพลังของมันทรงพลังที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาภายใต้ระดับสิบ

ดูเหมือนว่าท้องฟ้าจะสั่นสะท้านเพราะมัน แม้แต่ทงเทียนก็ยังไม่สามารถกลืนกินมันด้วยสกิลได้

เมื่อโดนล๊อกเป้า

ไม่ต้องพูดถึงเขา แม้แต่กองทัพพืชที่อยู่รอบตัวเขาก็ไม่สามารถรอดไปได้

แต่ความเร็วของอุกกาบาตนั้นเร็วเกินไป แม้ว่าเขาต้องการจะหลบหนี แต่มันก็สายเกินไปแล้ว

"ถอยกลับมา!!"

หลิน ยู ตัดสินใจทันทีเรียกทหารพืชที่เข้าไปโจมตีกลับมายังข้างกาย

เขาไม่ได้ใช้สกิลเทเลพอร์ตแบบสู่ม แต่วางกำลังป้องกันที่จุดนี้ พร้อมที่จะต่อสู้

"เปล่าประโยชน์ ไม่ว่ากองกำลังของเจ้าจะแข็งแกร่งขนาดไหน ก็ไม่มีทางหยุดการโจมตีของข้าได้!"

ดวงตาของ เหว่ย ตงเฉิง เต็มไปด้วยจิตสังหาร เขาตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

เขาได้เข้ายังสนามรบหมื่นโลกนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว เมื่อไรกันที่เขาสูญเสียอย่างหนักขนาดนี้?

ด้วยทหารระดับ 8 กว่า 200 ตัว มันเป็นพลังเวทย์ถึง 5 ล้านแต้ม

แค่คิดมันก็ทำให้เขารู้สึกเป็นทุกข์ ความเกลียดชังที่เขามีต่อ หลิน ยู มันเกินกว่าที่จะควบคุมได้

"ตายซะ!!"

เขาตะโกนออกมาอย่างรุนแรง วงแหวนหกแฉกใต้เท้าเขาก็ระเบิดออกกลายเป็นลำแสงปกป้องตัวเขาและดินแดนเอาไว้

อุกกาบาตบนท้องฟ้าราวกับดาวเคราะห์ที่ตกลงมา

ด้วยพลังอันไร้ที่สิ้นสุด มันลงไปยังตำแหน่งที่หลิน ยู อยู่

ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ผืนดินบริเวณนั้นก็สั่นสะเทือนและเมฆสีแดงพวยพุ่ง ราวกับหายนะวันสิ้นโลก

"ตูม!!"

สนามรบทั้งหมดถึงกับสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

เมฆสีแดงเพลิงรูปเห็ดขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้นกลายเป็นเปลวเพลิงลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

มันกลืนกิน หลิน ยู และกองกำลังทั้งหมดที่อยู่รอบตัวเขา

พลังอันน่าสะพรึงกลัวนี้ก่อตัวเป็นคลื่นความร้อนบดขยี้ทุกสิ่ง เผาทำลายพื้นที่ราบไปหลายกิโลเมตร

แม้แต่มอนสเตอร์ที่เดินเตร่อยู่ใกล้ๆ ก็ได้กลายเป็นเถ้าถ่านไปในทันที สังหารพวกมันไปทั้งหมด

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆ พื้นดินถึงได้สั่นสะเทือนแบบนี้"

"มีสมบัติอะไรปรากฏขึ้นหรือป่าว?"

"ไม่! ดูนั้น มันดูเหมือนมีราชันกำลังต่อสู้กันอยู่"

"หือ! อุกกาบาตลูกใหญ่อะไรอย่างนี้!"

"ไปกันเถอะ รีบไปดูที่นั้นเร็วเข้า!"

เหล่าราชันที่สำรวจอยู่ใกล้ๆ ในไม่ช้าพวกเขาก็พบการเปลี่ยนแปลงที่นี้ รีบมุ่งหน้ามาจากทุกทิศทาง

พวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและความอยากรู้อยากเห็ด

ในเวลานี้ เหว่ย ตังเฉิง ซึ่งอยู่ในกลางอุกกาบาตที่ตกลงมา ดวงตาของเขาเบิกกว้างมองไปที่ หลิน ยู และกองกำลังของเขาที่ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อยด้านนอกดินแดน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง

"ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ เจ้ายังมีชีวิตอยู่ได้ยังไง!!"

เสียงกรีดร้องราวกับไก่ที่ถูกบีบคอ ออกมาจากปากของเขา

ราวกับเขาเห็นผี เขาก้าวถอยหลังด้วยความตื่นตระหนกและพิงเข้าหินธาตุ

อุกกาบาตเพลิงอันทรงพลังที่เขามั่นใจ

กับมีคนป้องกันเอาไว้ได้!

ถ้าเขาไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง เขาคงคิดว่าเขาต้องฝันไปแน่ๆ

มีเพียงความหวาดกลัวอันไร้ที่สิ้นสุดที่อยู่ในหัวใจของเขา

ต้องรู้ก่อนว่า

สกิลสังเวยธาตุของเขา แม้แต่ราชันระดับ 9 ก็ยังไม่กล้าที่รับมันไว้

ราชันระดับ 8 จะไมไ่ด้รับบาดเจ็บได้อย่างไรกัน

"ยังมีอีกหลายสิ่งที่เจ้าไม่รู้!"

หลิน ยู พูดออกมาอย่างเย็นชา

เขาไม่อยากพูดไร้สาระกับศัตรูมากเกินไป เขาจึงบอกให้ปราชญ์แห่งพงไพรที่อยู่ข้างกาย ปลดอาณาจันแห่งสันติออก และเขาก็โบกมือสั่งการต่อทันที

ทหารพืชทั้งหมดที่อยู่รอบตัวเขาก็กระจายออกไป ทะลวงเข้าไปโล่ป้องกันดินแดน พุ่งเข้าไปดินแดนอย่างดุเดือด

เหว่ย ตงเฉิง ที่เพิ่งสังเวยกองกำลังของเขาไป ก่อนที่เขาจะได้อัญเชิญทหารออกมา ร่างกายของเขาก็ถูกเถาวัลย์ยับไม่ถ้วนทิ่มแทงในชั่วพริบตาเดียว และล้มลงข้างๆหินธาตุอย่างไม่เต็มใจ

[สังหารราชันต่างโลกระดับ 8 ได้รับพลังเวทย์ 2.44 ล้าน และแก่นแท้ดินแดนระดับ 8 1 ชิ้น]

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นในหัวใจของเขา

ในที่สุดการต่อสู้ที่ดุเดือดก็ได้จบลง

หลิน ยู อยู่กับที่ไม่นาน หลังจากนั้น เขาก็นำทหารพืชที่เคลื่อนที่ช้ากลับไปยังมิติต้นกำเนิด แล้วตัวเขาก็ขึ้นไปบนไหล่ของ ชิง กัง ทันทีรีบเดินทางกลับไปยังดินแดน

สกิลอุกกาบาตในตอนนั้นเสียงดังเกินไป และแน่นอนว่ามันต้องดึงดูดความสนใจของราชันคนอื่นๆอยู่ที่ใกล้เคียง

เขาไม่ต้องการเปิดเผยตัวเองอย่างรวดเร็วและถูกค้นพบว่าดินแดนของเขาอยู่ที่ไหน

สู้ถอยกลับไปตอนนี้เลยดีกว่า

อย่างที่คิดเอาไว้

เพียงไม่นานก่อนที่เขาจะจากไปพร้อมกับกองทัพพืช

รอบๆดินแดนของ เหว่ย ตงเฉิง มีราชันมากกว่า 1 โหลได้มารวมตัวกัน พวกเขาทั้งหมดมองยังซากปรักหักพังของดินแดนด้วยความตกตะลึง

"ที่นี้...น่าจะเป็นสถานที่ๆเกิดการต่อสู้ขึ้นเมื่อครู่แน่ๆ"

"ช่างเป็นพลังทำลายล้าง อันร้ายกาจอะไรขนาดนี้!!"

"แม้แต่พื้นที่รอบๆหลายกิโลเมตรยังถูกแผดเผา พลังนี้มันเหนือกว่าระดับ 9 ไปแล้ว!?"

"ดูที่ศพบนพื้นนั้น ดูเหมือนสกิลอุกกาบาตนั้นจะเป็นของราชันธาตุ แต่เขาก็ยังถูกสังหารลง"

"หื้ม! ใครกันที่แข็งแกร่งถึงกับสามารถป้องกันการโจมตีระดับนั้นได้"

"ข้าไม่คิดว่าจะมีราชันที่ทรงพลังขนาดนี้อยู่ใกล้ๆ"

จากซากศพของทหารสองเผ่าพันธุ์ที่เหลืออยู่บนพื้น เหล่าราชันระดับเผ่าของกองกำลังทหารทั้งสองฝ่ายที่ต่อสู้กันได้อย่างรวดเร็ว

เป็นเผ่าพืชและเผ่าธาตุตามลำดับ

เห็นได้ชัดว่าสกิลอุกกาบาตเพลิงขนาดใหญ่นั้นไม่ได้มาจากเผ่าพืช แต่มาจากราชันธาตุ

แต่ถึงอย่างนั้น

ราชันธาตุก็ยังคงตายลงที่นี้

พวกเขาสามารถจินตนาการถึงความน่ากลัวของราชันพืชได้เลย

มันไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะสามารถต่อกรได้อย่างแน่นอน

ผ่านไปไม่นาน

เหล่าราชันที่มาก็รีบล่าถอยออกไป ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้

ข่าวการต่อสู้ก็แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วไปยังช่องแชทในสนามรบทำให้เหล่าราชันต่างพูดคุยกัน

"อุกกาบาตเพลิงและเมฆรูปเห็ดเมื่อครู่เป็นการต่อสู้ของราชันงั้นเหรอ?"

"เรื่องจริงงั้นเหรอ? ราชันระดับ 8 สามารถมีพลังขนาดนั้นได้งั้นเหรอ"

"จริงแน่นอน! ข้าเห็นมันด้วยตาของข้าเอง และมีผู้คนรอบๆที่เห็นเหมือนกัน"

"อีกทั้งราชันธาตุที่ใช้สกิลอุกกาบาตเพลิงก็ถูกสังหารลง... "

"บัดซบ! แข็งแกร่งอะไรขนาดนั้น"

"นี้มันไม่เกินไปหน่อยงั้นเหรอ"

"อุกกาบาต? อุกกาบาตอะไรกัน? ทำไมข้าถึงไม่เห็นอะไรเลย?"

"ข้าก็เหมือน ไม่รู้เลยว่าพวกเจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร"

"อย่าไปฟังเจ้าพวกขี้โม้นี้เลย มันพูดถึงสกิลโจมตีที่เหนือกว่าระดับ 9 ช่างน่าหัวเราะนัก"

ขอบเขตของการต่อสู้มีขนาดใหญ่เกินไป

ยกเว้นแต่ราชันบางคนที่บังเอิญอยู่ในพื้นที่ใกล้เคียง ราชันที่อยู่ที่อื่นจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ดังนั้น คำพูดที่พวกเขาพูดออกมาจึงน่าสงสัยอย่างมาก

สุดท้ายแล้วตามที่พวกเขาบอก

แม้แต่ราชันที่มีสกิลสุดแข็งแกร่งขนาดนั้น ยังถูกสังหาร คนที่สังหารเขาจะแข็งแกร่งขนาดไหนกัน?

เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นราชันระดับ 9 ที่แอบเข้าไปยังสนามรบของระดับ 8

แต่จะเป็นไปได้งั้นเหรอ?

แม้ว่ากฏของโลกแห่งนี้จะเต็มไปด้วยความผิดเพี้ยน

แต่เรื่องง่ายๆอย่างไรมันไม่น่าจะผิดพลาดได้

ดังนั้นหลายจึงมีหลายคนที่เฝ้ามองการแสดงนั้นด้วยความขบขัน บางคนถึงกับหัวเราะเยาะออกมา

ถ้าจะมีใครที่ตกใจ ก็คงจะเป็นราชันแมลงที่ หลิน ยู ได้พบ ตอนที่เขาออกสำรวจ

เนื่องจากอุกกาบาตที่ตกลงมาจากท้องก่อนหน้านี้ เขาก็เห็นมันเช่นกัน

แม้จะอยู่ไกล แต่เขาก็ยังสัมผัสได้ถึงพลังอันทรงพลังของเขามันชันเจน

ถึงกับขนาดป้องกันสกิลโจมตีระดับนั้นและสังหารราชันอีกฝ่ายได้ มันไม่สิ่งที่ราชันธรรมดาจะสามารถทำได้

"เผ่าพฤกษา มันอาจจะเป็นเขาก็ได้!"

ราชันแมลงหรี่ตาของเขา ทันใดนั้นเขาก็นึกไปถึงราชันพืชที่เขาได้พบเจอที่ด้านนอกด้วยสีหน้าที่สับสน

ดินแดนอยู่ใกล้ที่นี้ แถมยังเป็นราชันพืชที่แข็งแกร่งอีกด้วย

ต้องเป็นคนๆนั้น อย่างแน่นอน

ไม่นึกเลยว่าเขาจะแข็งแกร่งจนน่ากลัวจนาดนี้!

"ข้าหวังว่าเขาจะไม่เจอข้านะ!"

ราชันแมลงพูดออกมาอย่างเป็นกังวล

แม้ว่าว่าความแข็งแกร่งของเขาจะไม่เลวในระดับของตัวเขา แม้แต่จะติดอันดับหนึ่งในสิบอันดับก็ไม่ใช่ปัญหา

แต่ตัวเขารู้ว่าหากเขาเผชิญหน้ากับราชันพืชคนนั้น เขานั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้คนนั้นๆอย่างแน่นอน

สนามรบหมื่นโลกระดับ 8 ในครั้งนี้ เขาเกรงว่าคงได้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นอย่างแน่นอน

.....

อีกด้านหนึ่ง

หลิน ยู ที่กลับมายังดินแดน ได้เรียกกองกำลังของออกมาและปล่อยให้พวกมันอยู๋ในดินแดนก่อนชั่วคราว

แม้ว่าการต่อสู้ในครั้งนี้ได้รับการสูญเสียมากนัก แต่มันก็ทำให้เขาตื่นเต้นไม่น้อยเลย

โดยไม่เฉพาะอย่างยิ่งสกิลสังเวยทหารของอีกฝ่ายในตอนท้าย ทำให้เขาได้เห็นความแข็งแกร่งของราชันที่เจนสงครามอย่างชัดเจน

ถ้าไม่ใช่เพราะอาณาจักรแห่งสันติของเขา เขาคงสูญเสียทหารไปเป็นจำนวนมากแล้ว และทำได้เพียงหลบหนีด้วยสกิลเทเลพอร์ตแบบสู่ม

ดังนั้นคราวหน้าต้องระวังให้มากกว่านี้

หากอีกฝ่ายสามารถใช้สกิลอุกกาบาตได้สองครั้งติดต่อกัน แล้วใช้มันหลังจากที่สกิลอาณาจักรแห่งสันติของเขาหมดลง ผลลัพธ์คงไม่ออกมาแบบนี้

"ดูเหมือนในพรุ่งนี้ข้าต้องระวังตัวให้มากกว่า และเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับมิติต้นกำเนิดให้มากขึ้น"

หลิน ยู พูดกับตัวเองและเปิดหน้าต่างของมิติต้นกำเนิดขึ้นมาตรวจสอบ

หากเป็นไปตามที่เขาคำนวน

หากเขาต้องการนำทหารทั้งหมดใส่ลงไปในมิติต้นกำเนิด เพื่อที่จะใช้เทเลพอร์ตแบบสู่มเพื่อหลบหนี มันจะต้องมีขนาดประมาณ 1 กิโลเมตร

นั้นคือขนาดสูงสุดของมิติต้นกำเนิด

เมื่อดูจากข้อความที่เหล่าราชันส่งมาในช่องแชท ดูเหมือนว่าจะมีราชันจำนวนมากหรือเหล่าราชันที่แข็งแกร่งระดับสัตว์ประหลาดมารวมตัวกันที่ส่วนลึกของสนามรบ

ในช่วงบ่ายมีหลายคนที่เริ่มสำรวจลึกเข้าไปด้านใน

นอกจากนี้พวกเขายังเกิดการปะทะและต่อสู้กันมากมาย

เห็นได้จากรายการจัดอันดับที่เปลี่ยนแปลงไป

ในตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว ไม่เหมาะที่จะออกไปยังด้านนอกอย่างมากรอจนถึงพรุ่งนี้เช้าก่อนดีกว่า

อย่างไรก็ตาม เขายังแท่นเทเลพอร์ตดินแดน ตราบใดที่เขาไม่ไปไกลจนเกินไป เขาก็ไม่ต้องกังวลมากนักว่าดินแดนจะถูกโจมตี

หากจำเป็นจริงๆ เขาก็สามารถที่จะสละดินแดนทันทีเพื่อรับผลประโยชน์ที่มากยิ่งกว่า

"พี่น้องราชันทั้งหลาย วันนี้พวกเจ้าไปสำรวจที่ไหนกันมาบ้าง?"

ดูเหมือนจะเป็นไปตามแผนของ หลิน ยู

ในเวลานี้ ข้อความก็ได้ปรากฏขึ้นในช่องแชทสนามรบ ซึ่งดึงดูดความสนใจเขาอย่างมาก

"ไปไกลๆเลย! ใครคือพี่น้องเจ้ากัน ไม่ใช่คนจากโลกเดียวกันซะหน่อย"

"พี่ชาย อย่างได้พูดอย่างนั้นซิ ในเมื่อพวกเราพบกันมันคงเป็นพรมลิขิต ทุกคนต่างรวบรวมทรัพยากรด้วยความสามัคคี เพียงน้ำที่อยู่ในบ่อมันจะกลายเป็นแม่น้ำที่ยิ่งใหญ่ได้อย่างไรกัน"

"หึหึ พูดออกมาได้นะ! นั้นไม่ใช่สิ่งที่เจ้าพูดเมื่อตอนที่เจ้ารุมข้าด้วยกลุ่มของเจ้าก่อนหน้านี้งั้นเหรอ"

"นั้นข้าพูดอย่างสุภาพแล้ว เจ้าน่ะคอยขวางข้าและให้เจ้าพวกราชันชรา ทำลายดอกบัวขาวของข้า"

"หือ แต่ข้าเพิ่งเจ้าดอกบัวขาวไล่ตามราชันหญิงจากโลกอื่นอยู่นะ ฮ่าฮ่า"

"..."

ความขัดแย้งระหว่างโลกต่างๆกินระยะเป็นเวลาหลายปีแล้ว จึงไม่สามารถที่จะคืนดีกันได้ง่ายๆ

หลังจากที่พูดเพียงไม่กี่คำ ราชันจากทั่วทั้งสนามรบก็ได้ส่งข้อความด่าทอกันราวกับอยู่ในตลาด ความเย็นชาของราชันเหล่านั้นจะซื้อใจผู้คนได้อย่างไรกัน?

แน่นอน

มันก็ได้มีบางคนที่พูดคุยในเรื่องนี้อย่างจริงจังเช่นกันเริ่มแบ่งปันข้อมูลการสำรวจในครึ่งวันที่ผ่านมา

"วันนี้ข้าได้เข้าไปสำรวจในส่วนลึก มันมีมอนสเตอร์บอสและมอนสเตอร์ราชันอยู่มากมาย ข้านั้นก็อยากจะลงลึกไปมากกว่านี้แต่ข้าทำไม่ได้ เห็นเงาดำๆอยู่ในส่วนลึกนั้น!"