หลิน ยู นั้นไม่รู้ว่าชื่อเสียงของเขาได้แพร่กระจายไปทั่วสนามรบแล้ว มีราชันหลายคนที่กำลังตามล่าเขาอยู่

ตัวเขาในเวลานี้นั้น

อยู่ระหว่างเดินทางไปยังสมบัติสนามรบอันต่อไปอย่างเร่งรีบ โดยหวังจะไปที่นั้นให้ถึงก่อนที่ลำแสงเครื่องหมายจะหายไป

อย่างไรก็ตามชั่งน่าเสียดาย

เขาเดินทางไปได้เพียงครึ่งทาง ลำแสงเครื่องหมายสมบัติที่อยู่ในระยะไกลก็ได้หายไปจากสายตาของเขา

แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่คว้าสมบัติมาทั้ง 2 ชิ้นในคราเดียว

ด้วยความผิดหวัง เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องล้มเลิกแผนการลงและเร่งรีบเดินทางไปยังส่วนลึกพร้อมกับกองทัพพืชของเขา

ด้วยวิธีนี้ ในขณะที่เขานั้นสามารถมองหาราชันคนอื่น ที่หลบหนีหมอกพิษจากด้านหลังเขาได้

ต้องบอกว่า สนามรบหมายเลข 1 นี้ใหญ่จริงๆ มันใหญ่กว่าสนามรบที่เขามาเยือนล่าสุดหลายเท่า

เขาเดินทางมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่เห้นราชันหรือมอนสเตอร์แม้แต่ตัวเดียว

มันแปลกจริงๆ

"หือ? เจออะไรแล้วงั้นเหรอ"

ทันใดนั้น หลิน ยู ก็ค้นพบบางอย่างผ่านการเชื่อมต่อกับมังกรราชาปิศาจ เขาสั่งให้กองทัพพืชของเขาหยุดทันที

เหล่าพืชที่เร่งเดินทางไปข้างหน้าภายใต้การนำของ ชิง ถัง หยุดอยู่กับที่

หลิน ยู ยืนมือออกไป ชิง ถังเข้าใจได้ทันทีส่งเขาออกไปด้านนอกป่าเถาวัลย์พร้อมกับเหล่าเถาวัลย์ยักษ์ เมื่อมองไปแวบเดียวเขาก็เห็นว่ามีร่างๆหนึ่งนอนอยู่กับพื้นจากระยะไกล ราวกับเขากำลังกินอะไรบางอย่างอยู่

สิ่งนี้ทำให้เขาแปลกใจไม่น้อย

ราชันที่มายังสนามรบหมื่นโลก ไม่ว่าจะ่นาสมเพชแค่ไหนก็ ก็ควรจะมีกองกำลังอยู่รอบตัวไม่มากก็น้อย

แต่คนๆนี้ ไม่ใช่ เนื่องจากอยู่ไกลเกินไป ทำให้เขามองไม่เห็นข้อมูลของอีกฝ่าย

นั้นมันราชันงั้นเหรอ

หลิน ยู รู้สึกงุนงงงและชี้ไปยังทหารพืชรอบตัวเขา

จากนั้นเถาวัลย์ 2 3 ต้นพุ่งออกไปจากข้างตัวอย่างรวดเร็วมาถึงด้านหลังของชายคนนั้นในพริบตา

จู่ๆ อีกฝ่ายสัมผัสได้ถึงบางสิ่งกำลังใกล้เข้ามาในเวลานี้ เขาหันศรีษะของเขามาอย่างรวดเร็วเผยให้เห็นว่าเขากำลังกินอะไรอยู่

มันเป็นซากศพที่เน่าเฟะ!

หลิน ยู คิดว่าเขาไม่ใช่คนแน่ๆ

มันเป็นซอมบี้ที่มีใบหน้าเป็นหนองและมีฝีเต็มไปหมด

หลิน รู้ ประหลาดใจต้องเข้าใจก่อนว่านี้คือสนามรบหมื่นโลก

อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะทันได้คิด ซอมบี้ก็คำรามและพุ่งใส่เขา แม้ว่ามันจะเหลือฟันอยู่เพียงครึ่งปากก็ตาม แต่มันก็ดูน่ากลัวอย่างมาก

ในเวลาเดียวกัน ข้อมูลของซอบบี้ ก็ปรากฏขึ้นเช่นกัน

[ชื่อ : ซอมบี้ซากศพ]

[เผ่าพันธุ์ : มนุษย์]

[ระดับ : ระดับ 6]

[ความแข็งแกร่ง : 350]

[ร่างกาย : 400]

[ความว่องไว : 295]

[วิญญาณ : 350]

[สกิล : เน่าเปื่อย , พ่นหนอง ]

[หมายเหตุ : เดิมทีเขาเป็นชาวเมืองของอาณาจักรต้าหยาน เขากลายร่างเป็นซ่อมบี้จากการติดเชื่อนิรนาม พร้อมกับพิษศพที่แพร่กระจายอย่างรุนแรงไปทั่วร่างกายของเขา]

"???"

ชาวเมืองแห่งอาณาจักรต้าหยาน

นี้มันหมายความว่าไงกัน?

เมื่อเห็นคำอธิบายของซอบบี้ หลิน ยู ก็ยิ่งมึนงงขึ้นไปอีก

มันน่ามีเหตุผลที่บอกว่าทำไมราชันจากโลกต่างๆถึงได้มายังสนามรบที่นี้ แล้วคนที่ไม่ใช่ราชันละ

"ชั่งมันเถอะ กำจัดมันก่อนก็แล้วกัน"

เมื่อเห้นว่าซอบบี้พุ่งมาที่ด้านหน้าของเขา หลิน ยู จึงสั่งให้ทหารพืชของเขาทันที

หวือออ!

เสียงการทำลายแหวะอากาศดังขึ้น เถาวัลย์ 2 3 เส้นเจาะเข้าไปที่หัวของซอบบี้ทันที สังหารมันด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

ซอมบี้หัวขาดล้มลงกับพื้นทันที

หลิน ยู มองไปยังพิษจากศพของซอบบี้ระดับ 6 มันไม่สามารถส่งผลกระทบต่อทหารพืชของเขานั้น ดังนั้นเขาจึงวางใจลง

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ประหลาดใจ

คือหลังจากที่สังหารซอมบี้แล้ว เขานั้นไม่ได้รับพลังเวทย์หรือมีการแจ้งเตือนใดๆ ปรากฏขึ้น

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอยู่ในสนามรบหรือเปล่า

แต่เขาไม่คิดอะไรมากนักสั่งให้กองทัพพืชเดินหน้าต่อไป

เขากลับไปหาชิง ถัง และนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง

ด้วยวิธี นี้ กองกำลังของเขาก็เดินทางข้ามป่าอันกว้างใหญ่มาอย่างรวดเร็วและหยุดเพื่อลาดตะเวนทางข้างหน้าดู

ไม่ใช่เพราะเขาต้องการพักผ่อน แต่เกิดเสียงต่อสู้อย่างดุเดือดที่ด้านหน้านี้

"เร็วเข้า! หยุดเขาเอาไว้! สมบัติสนามรบอยู่ที่เขา!"

"ลำแสงเครื่องหมายหายไปแล้ว จะปล่อยให้เขาหนีไปไม่ได้เด็ดขาด!"

"เขาไปทางนั้นแล้ว!"

เสียงตะโกนอย่างกังวัลพร้อมทั้งเสียงคำรามต่างๆ ดังก้องไปทั่วทั้งป่าเข้าหาหลิน ยู อย่างรวดเร็ว

หลิน ยู ซึ่งวางแผนจะดูสถานการณ์ไปก่อน ก็ได้ยินเสียงตะโกนของพวกเขา ดวงตาของเขาเปล่งประกายขึ้นทันที

สมบัติสนามรบ!

คนเหล่านี้กำลังสู้กันเพื่อนสมบัติสนามรบ!

มันยากจริงๆ ที่มีสมบัติมามอบให้เขาโดยที่ไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ เพื่อให้ได้มันมา

สมบัติสนามรบที่อยู่ใกล้ๆ พวกมันกำลังต่อสู้กันอยู่ข้างๆเขา

เขาไม่ลังเลอีกต่อไปพุ่งเข้าไปในป่าพร้อมกับกองทัพพืชตัวอื่นๆ มันทันเวลาพอดีเขาได้พบกับราชันสัตว์ร้ายที่รีบวิ่งเข้ามาหาเขา

เขาเห็นว่ามีเสือดาวพายุระดับ 7 กว่า 47 ตัวอยู่ข้างๆราชันคนนั้น สภาพของเขาย่ำแย่อย่างมาก ดูเหมือนว่าจะได้รับการสูญเสียอย่างหนัก

ด้านหลังของเขาไม่ไกลหนักมีราชันและกองกำลังจำนวนมากกำลังไล่ล่าเขาอยู่

บางบินบนท้องฟ้า วิ่งบนพื้นดิน เคลื่อนตัวท่ามกลางป่าตลอดเวลาส่งเสียงคำรามออกมาเป็นครั้งคราว

ราชันเสือดาวพายุที่กำลังหนีอย่างเร่งรีบ ในไม่ช้าก็พบกับหลิน ยู ที่อยู่ในป่า ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็กลายเป็นโหดเหี้ยม เขาสั่งให้กองกำลังของเขาโจมตีทันที

แต่วินาทีต่อมา

ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างทันที มันเป็นไปด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุด

นี้มันบ้าอะไรกัน!

จำนวนทหารพืชนี้มันไม่เยอะเกินไปหน่อยหรอ!

มันกระจายตัวออกไปหน้าด้านเขาทั้ง 2 ฝั่ง ปกคลุมเกือบทั่วทั้งป่า

นี้มันทำให้เขาหวาดกลัวยิ่งขึ้นไปอีก

เมื่อมองผ่านช่องว่างของกองทัพพืชไปยังด้านนอกป่า มันมีป่าเถาวัลย์ขนาดยักษ์เคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา

การแสดงออกที่เจ้าสัตว์ประหลาดนั้นแสดงออกมาทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวในทันที

หากเขากล้าเคลื่อนไหว

เขาจะต้องตาย!

เกือบทันที ความคิดนี้ปรากฏขึ้นในหัวของราชันเสือดายพายุทันที

เขามองไปที่ หลิน ยู จากนั้นมองไปยังกองกำลังราชันที่ไล่ล่าเขามา

ในที่สุดเขาก็กัดฟัน หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ามิติของเขา โยนมันไปทาง หลิน ยู ทันที และหนีจากไปโดยไม่ลังเล

ประกายแวววาวของสิ่งนั้นได้ดึงดูดสายตาของราชันเหล่านั้นที่ตามล่าอยู่ด้านหลังทันที หัวใจของพวกเขาพองโตด้วยความละโมบ

"นั้นสมบัติสนามรบ!!"

"เขาโยนสมบัติสนามรบออกมาแล้ว+"

"ไปให้พ้น! สมบัตินั้นเป็นของฉัน!"

"ไป! เอาสมบัตินั้นมาให้ได้"

ราชันเหล่านั้นคำรามออกมาครั้งแล้วครั้งเหล่าออกคำสั่งแก่กองกำลังที่อยู่รอบๆเขาพุ่งกับยังสมบัติสนามรบที่อยู่ตรงหน้าหลิน ยู

หลิน ยู คิดกับตัวเองว่ามีเรื่องดีๆแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ!?

เขาสั่งให้ทหารพืชให้ใช้เถาวัลย์ม้วนสมบัติสนามรบที่อยู่ตรงหน้านำมันไปเก็บไว้ในกระเป๋ามิติทันที

เมื่อราชันเหล่านั้นเห็นแบบนั้น ดวงตาของเขาก็เปล่งจิตสังหารออกมาทันที

"ทิ้งสมบัติไว้ซะ! แล้วข้าจะปล่อยให้เจ้ารอด!"

"เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว สังหารเขาซะ!"

"ส่งมันมาให้ข้าา!"

สายตาของราชันเหล่านั้นจับจ้องไปที่สมบัติสนามรบ พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นความเคลื่อนไหนที่อยู่ด้านนอกป่าเลยแม้แต่น้อย

นอกจากนี้พวกเขายังมีราชันอีกเป็นจำนวนมากรวมถึงกองกำลังระดับ 7 อีกจำนวนนับไม่ถ้วนอยู่รอบตัวเขา พวกเขายังต้องกลัวใครอีกที่นี้กัน?

ชั่วพริบตา กองกำลังนับไม่ถ้วนก็กลายเป็นกระแสสน้ำ โจมตีไปยัง หลิน ยู จากทุกทิศทุกทาง แม้แต่กองกำลังที่อยู่บนท้องฟ้าก็โจมตีเข้ามาด้วยเช่นกัน

มันเป็นภาพที่ยิ่งใหญ่ทำให้ทั่วทั้งป่าต้องสั่นสะเทือนอย่างบ้าคลั่ง

แต่ในตอนนั้นเอง

ราชันเหล่านั้นตะหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เพราะทันทีที่พวกเขาเข้าใกล้ หลิน ยู พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันอย่างรุนแรงพร้อมกับจิตสังหารที่เยือกเย็น

ราวกับว่ามีบางอบ่างกำลังจ้องมองพวกเขาจากทางด้านหลัง

"เกิดอะไรขึ้น!?"

ราชันทั้งหมดมองไปรอบๆ ด้วยความสยดสยองการโจมตีค่อยๆ ช้าลง

ในวินาทีถัดมา ก็ได้มีเสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นที่ด้านหลังของพวกเขา

เถาวัลย์ขนาดยักษ์พุ่งออกมาตัดเส้นทางด้านหลังของพวกเขาทันที

ในเวลาเดียวกันนั้น

ณ ชายขอบป่า

เถาวัลย์ยักษ์จำนวนมากก็ค่อยๆเริ่มโผล่ออกมา เชื่อมต่อกันเป็นอันเดียวกัน มันเลื้อยไปหามาระหว่างต้นไม้ในป่าอย่างต่อเนื่อง ล้อมรอบกองกำลังของพวกเขาทั้งหมดเอาไว้

ภาพที่น่าสะพรึงกลัวนี้ ทำให้ราชันเหล่านี้หน้าซีดลงรีบเรียกกองกำลังของพวกเขากลับมายังข้างกายทันที

น่าเสียดายที่การตอบสนองของพวกเขาช้าเกินไป

ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ออกคำสั่งอะไร หมอกสีชมพูที่มองไม่เห็นก็ได้ปกคลุมไปทั่วทั้งผืนป่า ทำให้พวกเขาค่อยๆมึนงง

เขาเห็นภาพหลอนของหญิงสาวเปลือยกายเต้นอยู่ข้างๆกายเขา ลูบไล้ร่างกายของพวกเขา ดูน่าลุ่มหลงอย่างมาก

พวกเขาไม่ได้สังเกตเลยว่าในเวลานี้นั้นมีเถาวัลย์ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของพวกเขา พุ่งเข้ามาแทงพวกเขา

"อ๊ากกก.."

เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วทั้งป่า

เสียงไม่กี่อึดใจ การเคลื่อนไหนของป่าเถาวัลย์ก็หยุดลง เหล่าทิ้งไว้เพียงซากศพบนพื้น

ไม่มีใครรอดชีวิต

หลิน ยู ที่ยืนอยู่ตรงชายขอบป่า มองไปยังซากศพตรงหน้าเขาโดยไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย

ราวกับนี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม ราชันคนอื่นๆ ที่อยู่ในสถานที่ต่างๆ ในสนามรบที่แตกต่างกันนั้นตกอยู่ความหวาดกลัว

เพราะตอนนี้ แต้มการสังหารได้เพิ่มขึ้นจากตอนแรกอีกครั้ง!

จากเดิมที่มีเพียง 101 เพิ่มเป็น 142 มันเพิ่มขึ้นกว่า 41 แต้ม!

อีกทั้งมันยังเพิ่มขึ้นในรวดเดียว

"พระเจ้า! เขาสังหารราชัน 40 กว่าคนในชั่วพริบตาเดียวได้อย่างไรกัน"

"นี้มันบ้าเกินไปแล้ว! หลิน ยู คนนี้เป็นใครกัน!?"

"ทำไมถึงได้มีสัตว์ประหลาดแบบนี้อยู่ในสนามรบอันดับ 1 กัน!?"

"โชคดีจริงๆที่ฉันไม่ได้เจอเขา ดูเหมือนว่าฉันต้องระวังตัวให้มากในอนาคต"

หลายคนสงสัยว่า หลิน ยู ใช้วิธีอะไรในการสังหารราชันจำนวนมากในคราเดียว

ในตอนนี้ยังไม่มีใครกล้าตั้งคำถาม

สุดท้ายแล้ววิธีของเขามันเกินไปจริงๆ

แต่ในขณะเดียวกันก็มีหลายคนที่มั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเองอย่างมาก จ้องไปยังพลังเวทย์ที่หลิน ยู สะสมเอาไว้

คนเหล่านี้เป็นบุตรแห่งสวรรค์ผู้เย่อหยิ่งในโลกต่างๆ พวกเขาก็เป็นสิ่งมีชีวตที่เหมือนกับสัตว์ประหลาดเหมือนกัน

สังหารราชันไปเพียงแค่ 100 กว่าคนไม่เพียงพอจะทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวได้หรอก

แต่มันกลับกระตุ้นให้พวกเขาสนใจ หลิน ยู มากยิ่งขึ้นพยายามค้นหาหลิน ยู จากทั่วทุกที่ในสนามรบ

นี้คือเรื่องราวทั้งหมด

หลิน ยู ได้ออกจากป่าพร้อมกับกองทัพพืชของเขาในเวลานี้ ตรวจสอบสมบัติสนามรบที่เขาเพิ่งได้รับมา

ชั่วพริบตาเดียว ป่าอันกว้างใหญ่ก็ถูกทิ้งไว้ด้านหลัง

จนกระทั่งหลังจากที่เขาจากไป บนขอบก้อนหินที่ห่างไกลออกไป ร่างๆหนึ่งค่อยๆเดินออกมา มองไปยังทิศทางที่ หลิน ยู จากไปมองไปยังซากศพที่เกลื่อนพืชด้วยสีหน้าที่สยดสยอง

คนๆนี้คือราชันเสือดาวพายุที่จากไปในตอนแรก

เดิมทีเขาเพียงซ่อนตัวคอยเฝ้ามองจากระยะไกล รอหาโอกาสในการชิงสมบัติสนามรบกลับคืนมา

เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นการต่อสู้ที่น่าสะพรึงกลัวนี้ด้วยตาของเขาเอง

เขานึกถึงภาพที่ราชันเหล่านั้นถูกสังหารอย่างง่ายดาย เขาก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก ความหวาดกลัวกัดกินหัวใจเขา

ถ้าหากตอนนั้นเขาไม่ตัดสินใจเด็ดขาดโยนสมบัติสนามรบออกมาเพื่อรักษาชีวิตเขาไว้ เกรงว่าเขาคงจะกลายเป็นซากศพเหมือนราชันเหล่านี้

เขาไม่กล้าอยู่ที่นี้ต่อไป รีบหนีไปจากที่นี้พร้อมกับกองกำลังรอบๆตัวเขา หนีไปยังทิศทางตรงกันข้ามกับหลิน ยู

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ

ไม่นานหลังเขาจากไป

ซากศพที่นอนอยู่บนพื้นภายในป่าก็ขยับตัวอย่างกระทันหัน

มันเหมือนปฏิกิริยาลูกโซ่ ซากศพของเหล่าราชัน ค่อยลุกขึ้นมาทีละคน กระแทกตัวไปมา ดวงตาค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเทา

พวกเขากลายพันธุ์เป็นซอมบี้ทันที!

.

.

ตอนนี้ VIP 4 (201-250) เปิดให้เข้าแล้วนะ

ติดตามได้ผ่านทาง Facebook : - นิยายแปลไทย