"มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้มีทหารพืชเยอะขนาดนี้!?"

ด้วยเสียงแผ่วเบา ราชันอันเดดกับ เหวิน หยางหมิง มองไปยังจุดที่กองทัพพืชโผล่ออกมาเพียงแวบเดียวพวกเขาก็เห็นหลิน ยู ที่ยืนอยู่ท่ามกลางกองทัพพืช

"มันคือเขางั้นเหรอ?"

เหวิน หยางหมิง รู้สึกประหลาดใจไม่น้อย

ตอนแรกเขาคิดว่า หลิน ยู นั้นเป็นเพียงราชันระดับ 7 ธรรมดาเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าความแข็งแกร่งของเขาจะไม่อ่อนแอเลย

เมื่อมองไปที่กองทัพพืชจำนวนมหาศาลที่มีทหารหลากหลายประเภทนี้ ทำให้เขารับรู้ว่า หลิน ยู คนนี้ไม่ธรรมดา มองไม่เห็นความอ่อนแอของมันแม้แต่น้อย

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังคงรักษาสีหน้าเอาไว้

เขาหันกลับไปตะโกนบอก หลิน ยู ด้วยเสียงเคร่งขรึม "เจ้านี้เป็นเหยือของฉัน นายไปหาคนใหม่ซะ"

ว่ากันว่าพวกที่แข็งแกร่งนั้นมักหยิ่งยโส

และเมื่อ หลิน ยู ได้ยินแบบนั้น

แต่เมื่อเขาคิดถึงเนโคแมนเซอร์ของอีกฝ่าย ตัวเขาจะถอยง่ายๆได้อย่างไรกัน?

"โทดที แต่ฉันทำอย่างที่บอกไม่ได้"

หลังจากพูดจบ ชิง กัง ที่อยู่แนวหน้าก็คำรามออกมาทันที ทำให้ค่าสถานะของกองทัพพืชทั้งหมดเพิ่มขึ้น 30% พุ่งตรงเข้าไปปะทะกับกองทัพโครงกระดูกทันที

เมื่อเห็นแบบนี้ เหวิน หยางหมิง ก็ขมวดคิ้วและไม่ได้พูดอะไรอีก เขาขับหุ่นยนต์ยักษ์เข้าสังหารกองทัพโครงกระดูกรอบๆอย่างเมามัน ต้องการที่จะสังหารราชันอันเดดก่อน หลิน ยู

ชั่วขณะนั้น ปืนใหญ่เลเซอร์และเถาวัลย์ยักษ์จำนวนมหาศาลต่างถาโถมเข้าใส่กองทัพโครงกระดูก ทำลายพวกมันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

"พวกแกคิดว่าจะใช้จำนวนที่สามารถกว่าทำลายกองทัพโครงกระดูกของข้าได้อย่างงั้นเหรอ"

เมื่อเผชิญหน้ากับรุมโจมตีของราชันทั้งสอง ราชันอันเดดไม่ได้เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย

เขาเรียกกองทัพโครงกระดูกออกมามากขึ้นเรื่อยๆ ขวางทางพวกเขาเอาไว้ อีกทั้งยังมีนักธนูโครงกระดูก และโครงกระดูกจอมเวทย์อยู่ด้านหลัง

แม้ว่าภูติไม้สงครามโบราณและหุ่นยนต์ยักษ์จะเข้าปะทะแนวหน้าอย่างรุนแรงแต่มันก็เพียงแค่เพิ่มความถี่ในการอัญเชิญของฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น ฝ่าเข้าไปได้ช้าอย่างมาก

เผ่าอันเดดสมแล้วที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภัยพิบัติธรรมดา

นี้ขนาดเขายังเป็นเพียงราชันระดับ 7 เท่านั้นนะ

"เป่าปิงง!"

เมื่อเขาเห็นว่าไม่สามารถยื้อต่อไปได้อีกแล้ว หลิน ยู ก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดเรียกเป่าปิงออกมา

ก่อนหน้านี้ เป่าปิงได้ใช้ลูกบอลค่าประการณ์ไปหลายลูกที่ หลิน ยู มีทำให้ค่าสถานะของมันเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

เมื่อได้ยิงคำสั่งของ หลิน ยู ร่างของเจ้าถั่วน้อยก็ลุกเป็นไฟ ควบแน่นพลังอย่างรวดเร็ว โจมตีไปยังราชันเผ่าอันเดดที่อยู๋ไกลๆ

"บรึ้มมมม!"

ด้วยเสียงระเบิดที่ดังสนั่น กระสุนถั่วที่ล้อมรอบด้วยเปลวเพลิงมังกรถูกยิงออกไป

ไม่ว่ามันจะกระสุนจะพุ่งไปทางไหน มันก็จะก่อตัวเป็นพายุเฮอริเคนทำเอาอากาศโดยรอบปั่นป่วน

"นี้มัน!!?"

ราชันอันเดดออกคำสั่งอย่างต่อเนื่อง สถบออกมา จากนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนสี เขารู้สึกว่าความตายได้โอบล้อมตัวเขาเอาไว้ เส้นผมของเขาปริ้วไปตามสายลม

โดยสัญชาติญาณ เข้าได้เปิดใช้งานสมบัติช่วยชีวิตบนร่างกายของเขาทันที

และในวินาทีต่อมานั้น

โลกโปร่งแสงก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา จากนั้นร่างกายของเขาก็เอียงเล็กน้อย

"บรึ้มม!!"

โล่แหลกสลายมันระเบิดออกเป็นเสี่ยงจำนวนนับไม่ถ้วน

ราชันอันเดดรู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัวไหล่ของเขา มันได้มีลำแสงเปลวเพลิงทะลวงผ่านไหล่ของเขาไป เลือดได้ไหล่ทะลักออกมาจากแผลบนไหล่ของเขา

"เร็วเข้า! รีบกลับไปตั้งรับเร็ว"

ราชันอันเดดรีบตะโกนออกมา เหงื่อไหลออกมาเต็มใบหน้าของเขา

เขารู้สึกเพียงว่าเลือดเนื้อและกระดูกของเขานั้นไหม้เกรียม เขาหายใจเข้าลึก ในขณะเดียวกันเขาก็รู้หวาดกลัวขึ้นมาแล้ว

ถ้าตอนนั้นเขาไม่ได้สัมผัสได้ถึงสัญญาณอันตรายนี้ กระสุนเพลิงนั้นคงทะลวงหัวใจของเขาไปแล้ว

การโจมตีที่ทรงพลังนั้นมันคืออะไรกัน!?

มันทำลายได้แม้แต่โล่ช่วยชีวิตเขาจนแตกเป็นเสี่ยงๆ

ต้องบอกก่อน ว่า มันเป็นสมบัติช่วยชีวิตที่เขาใช้เงินจำนวนมากในการซื้อมา มันสามารถรับการโจมตีเต็มกำลังของตัวตนระดับ 8 ได้อย่างสบาย

ไม่ต้องพูดถึงฝั่งเดียวกัน

แม้แต่เหวิน หยางหมิงที่กำลังทุ่มโจมตีก็เต็มไปด้วยความตกใจตกตะลึงกับการโจมตีอย่างกระทันหันนี้

แม้ว่าเขาจะมั่นใจว่าเขาสามารถหลบการโจมตีนี้ได้ แต่หากเขาถูกโจมตีจากด้านหน้าจัง เขาก็คงต้องตายอย่างแน่นอน ไม่มีโอกาศรอดชีวิต!

ด้วยความหวาดกลัว เขาอดไม่ได้ที่จะหันศรีษะไปมอง หลิน ยู ที่อยู่ไกลๆ ดวงตาของเขาสั่นไหว

ชายคนนี้มีที่มาอย่างไรกันแน่?

เขาไม่เคยได้ยินว่ามีใครที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อนในระดับเดียวกัน แม้จะพูดว่าเขาไม่ได้รู้จักราชันระดับ 7 ทั้งของทวีปดึกดำบรรพ์ก็เถอะ แต่เขาก็ยังรู้จักเกือบ 80%

แต่ภายในคนเหล่านี้ไม่มีราชันเผ่าพฤกษาที่น่ากลัวเช่นนี้

ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะตกใจอย่างมาก

หลิน ยู นั้นเป็นธรรมดาที่จะไม่รู้ว่าพวกเขานั้นกำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อเห็นความการโจมตีของเป่าปิงนั้นถูกอีกฝ่ายหลบได้ เขาก็ขมวดคิ้วออก

ดูเหมือนศัตรูเองก็ไม่ได้อ่อนแอ เขามีการตอบสนองที่ดีแถมยังมีสมบัติล้ำค่าเอาไว้ป้องกันเอาเองอีกด้วย

เขาอาศัยช่วงเวลาที่การโจมตีหยุดชะงักด้วยโล่แสง หลบออกไปด้านข้างทำให้หลีกเลี่ยงการโจมตีถึงตายนั้นไปได้

ด้วยวิธีนี้ อีกฝ่ายคงเตรียมตัวเอาไว้แล้ว คงไม่ง่ายที่จะโจมตีเข้าอีกครั้ง

อยากที่คิดไว้

หลังจากที่ไหล่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ราชันอันเดดก็ดึงเหล่าโครงกระดูกทั้งหลายมาป้องกันตรงหน้าเขาทันที

ทั้ง 3 เผชิญหน้ากันจากระยะไกล ไม่มีใครเป็นฝ่ายได้เปรียบ สถานการณ์กลับมาหยุดนิ่งอีกครั้ง

"โกร่วววว"

แต่ทันใดนั้นเสียงคำรามที่น่าตกตะลึงก็ดังขึ้น ขัดจังหวะการต่อสู้ของพวกเขา

ทันใดนั้น พื้นดินทั้งหมดก็เริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แม้แต่เมฆดำบนท้องฟ้าก็เริ่มรวมตัวกันอย่างรวดเร็ว

"เกิดอะไรขึ้น!?"

"นั้น ดูบนท้องฟ้า! รีบดูบนท้องฟ้าเร็วเข้า!"

"แมร่ง! นั้นมันห่าอะไรวะน่ะ!!?"

เสียงคำรามของภาพฉายปิศาจขัดจังหวะการโจมตีของเหล่าราชันทั้งหมด

พวกเขาหยุดลง และมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

เขาเห็นเมฆดำที่พุ่งพวยออกมานั้น มีภาพมายาของหัวเต่าขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นมันค่อยๆอ้าปากกว้างพุ่งยังมายังด้านล่าง

ทันใดนั้น ก็มีพายุโหมกระหน่ำ สายผ่าอย่างต่อเนื่อง

แรงดูดอันมหาศาลได้ปรากฏตรงพื้นที่ใจกลางของ ป่าพันหิน ทันที

"ไม่ดีแล้ว! มันเป็นสกิลของเจ้าเต่านั้น! รีบหนีเร็ว!"

เหล่าราชันที่กำลังโจมตีภายฉายเต่าบรรพชนหายนะก็หน้าเปลี่ยนสีรีบแยกย้ายออกไปทันที

หลังจากนั้น แรงดูดก็เพิ่มขึ้นอย่างกระทันหัน ก้อนหินจำนวนมากถูกพัดลอยขึ้นฟ้า

เหล่าราชันและกองกำลังที่เคลื่อนที่ช้าก็ถูกพัดกวาดขึ้นไปบนท้องฟ้า ถูกกลืนด้วยปากขนาดใหญ่นั้นเสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้น

เลือดไหลรินย้อมท้องฟ้าให้กลายเป็นสีเลือด

"มันเป็นสกิลที่บ้าเกินไปแล้ว!"

"นี้มัน...นี่น่ะเหรอมอนสเตอร์ระดับราชัน!?"

"ทุกคนระวังด้วยอย่าเข้าไปใกล้ระยะของสกิล"

ภายที่เกิดขึ้นตรงหน้าราวกับหายนะวันสิ้นโลกเหล่าราชันต่างพากันร้องออกมา

พวกเขาไม่กล้าที่จะเข้าใกล้รีบแยกย้ายกันออกไปเฝ้ามองอยู่ห่างๆ

แม้แต่การต่อสู้ระหว่างราชันต่างโลกก้ต้องหยุดลงกลับไปค่ายของโลกตัวเอง

จนกระทั่งเวลาผ่านไปครึ่งนาที

ปากขนาดยักษ์ก็ค่อยๆ เลือนหายไปท่ามกลางหมู่เมฆ

พลังดูดกลืนที่ทรงพลังก็หายไปด้วยเช่นกันราวกับมันไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน

หลังจากที่ภาพฉายเต่าบรรพชนหายนะใช้สกิลที่ทรงพลังนี้ มันต่ออยู่ในสภาวะอ่อนแอชั่วครู่ ร่างอันใหญ่โตของมันนอนแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อน

"นี้เป็นโอกาศที่ดี! รีบไปสังหารมันกันเร็ว"

ดวงตาของราชันเหล่านั้นเป็นประกายทันที

พวกเขาจะพลาดโอกาศอันยอดเยี่ยมในการสังหารแบบนี้ได้อย่างไรกันรีบมุ่งหน้าไปพร้อมกับกองกำลังของพวกเขา

ในช่วงเวลานั้น บนท้องฟ้าและพื้นดิน เต็มไปด้วยกองกำลังจำนวนนับไม่ถ้วนล้อมรอบบรรพชนเต่าหายนะเอาไว้ การโจมตีเริ่มสาดลงมาอย่างต่อเนื่อง เกิดระเบิดขึ้นบนตัวบรรพชนเต่าหายนะ

เมื่อเห็นความหวังในการสังหาร หลิน ยู และ เหวิน หยางหมิง จึงล้มเลิกแผนการของพวกเขาที่จะสังหารราชันอันเดดทั้งสองได้ไปเข้าร่วมกับกองกำลังปิดล้อมทันที

ภายใต้การโจมตีอย่างหนักหน่วง

แม้ว่าเต่าบรรพชนหายนะจะมีร่างกายที่หนักกว่า 10000 กิโล แต่มันก็ยังยากที่จะต้านทานได้ มันคำรามออกมาด้วยความโกรธ เศษไม้บนร่างกายแตกเป็นเสี่ยงๆ

"โกร๋ววววว"

ในตอนนั้นเอง เต่าบรรพชนหายนะก้ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

มันยกท่อนขาขนาดใหญ๋ กระแทกใส่กองกำลังที่อยุ่ตรงหน้า ราชันที่อยู่ตรงตำแหน่งนั้นหน้าเปลี่ยนสีทันที เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะหลบหนี

เกิดเป็นเสียงดังสนั่น พื้นดินทั้งหมดบริเวณนั้นสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง มันพังทลายลงทันที

กองกำลังที่อยู่ในระยะการโจมตีทั้งหมดถูกบนขยี้เป็นเศษเนื้อทันที ไม่มีใครรอดชีวิต นี้ทำให้หัวใจของเหล่าราชันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

มอนสเตอร์ระดับราชันนี้ไม่ง่ายเลยที่จะจัดการมัน

หลิน ยู ที่ ปะปนอยู่ท่ามกลางฝูงชน เขายึดครองพื้นที่หนึ่ง สั่งให้กองทัพพืชโจมตีไปอย่างต่อเนื่องในขณะเดียวกันก็ตื่นตัวทุกการเคลื่อนไหวของราชันจากโลกอื่นๆ

เผื่อว่าไว้กรณีที่พวกเขาโจมตีในช่วงเวลาสำคัญ

อย่างไรก็ตามนั้น การโจมตียังไม่ได้เริ่ม เต่าหายะมันก็ได้ใช้สกิล กำแพงเต่าบรรพชน

เขาเห็นลำแสงที่พร่างพราวพุ่งออกมาจากคริสตัลหลากสีที่อยู่ด้านหลังเต่าบรรพชนหายนะ กลั่นตัวเป็นกระดองเต่าโปร่งใส่รอบตัวมัน ปกป้องร่างกายมั้งหมดของมันเอาไว้ทันที

การโจมตีของเหล่าราชันทั้งหมดถูกป้องกันโดนกระดองเต่าโปร่งใส มันระเบิดออกก่อนจะถึงตัวเต่าบรรพชนหายนะ กลายเป็นระลอกคลื่นไม่สามารถทำอันตรายเต่าบรรพชนหายนะได้แม้แต่น้อย

"แมร่ง แมร่ง! เจ้ามอนสเตอร์บ้านี้กำลังฟื้นตัวแล้ว!!"

"สกิลป้องกันของมันมีผลรักษาด้วย!"

"เร็วเข้า! รีบขัดสกิลของเขา มันไม่อย่างนั้นการโจมตีของพวกเราจะกลายเป็นไร้ค่า"

เหล่าราชันต่างกระวนกระวาย

และในที่สุดพวกเขาก็ฝ่าการป้องกันของ เต่าบรรพชนหายนะ มาได้และกำลังจะได้รับสมบัติ

ถ้าหากมันฟื้นตัวได้ในตอนนี้ เขากลัวว่าจะต้องได้สัมผัสกับสกิลที่น่าสะพรึงกลัวของมันอีกอย่างแน่นอน

ไม่มีใครรอช้า พวกเขาต้องงัดการโจมตีที่ดุเดือดออกมา หลังจากที่ต่อสู้กันมานานเขาคิดว่าครั้งนี้น่าจะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกัน แม้จะไม่มีใครพูดแต่พวกเขาก็เข้าใจได้อย่างง่าย ไม่เข้าไปต่อสู้กันอีกต่อไป

"ชิง กังง!!"

หลิน ยู ตะโกนออกมาด้านหน้า

ขิง หลิน ยู ที่กำลังระดมโจมตีกำแพงบรรพชนเต่าอยู่นั้น เมื่อได้รับคำสั่งก็คำรามออกมาทันที ค่าสถานะของกองทัพพืชทั้งหมดเพิ่มขึ้นในทันที

ภายใต้กระโจมตีอย่างต่อเนื่อง พลังวิญญาณของเป่าปิงได้พุ่งขึ้นสูงกว่า 3000 แต้ม และตัวมันเองก็มีโบนัสเพิ่มความเสียหายถึง 150% และ มองข้ามเกราะป้องกันอีก 40%

"บรึ้มมมม!!"

เกิดเสียงดังสนั่น กระสุนถั่วขนาดใหญ่พุ่งออก แหวกทะลวงท้องฟ้า กระแทกเข้าไปยังกำแพงเต่าบรรพชน

แกร๊กกก

กระเต่าเริ่มแตกออก มันมีรอยร้าว แต่ยังไม่แตกออกทั้งหมด แตกต่างจากตอนแรกเล็กน้อย

"ให้ฉันเอง!!"

ตอนนั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนออกมาจากทางด้านข้าง

เหวิน หยางหมิง ที่อยู่ไม่ไกลจากหลิน ยู ก็ออกคำสั่งทันที ทหารจักรกลที่อยู่รอบตัวได้รวมตัวกันอย่างรวดเร็ว กลายเป็นกระบอกปืนขนาดใหญ่ 5 กระบอกที่มีลำกล้องยาวกว่า 2 เมตร

จากนั้น เกิดเสียงระเบิดอย่างรุนแรง จรวด 5 ลูกพุ่งออกไปพร้อมกันมุ่งหน้าเข้าไปในรอยแยกที่หลิน ยู สร้างขึ้นอย่างแม่นยำ

"บรึ้มมม!!"

"เพล๊งงง"

ในที่สุด ภายในการโจมตีสุดกำลังถึงสองครั้ง ทำให้กำแพงเต่าบรรพชนแตกลงกลายเป็นชิ้นส่วนค่อยๆร่วงหล่นลงมา

"สำเร็จแล้วว!"

"โล่มันแตกแล้ว"

"โจมตีเร็วเข้า! สมบัตินั้นต้องเป็นของเรา"

เหล่าราชันต่างได้ใจโจมตีอย่างต่อเนื่อง

แต่พวกเขาไม่ได้สังเกตแม้แต่น้อย ว่าตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่ดอกแดนดิไลอันจำนวนมากเริ่มปรากฏตัวขึ้นรอบๆตัวพวกเขา มันแพร่กระจายไปยังรอบๆ ติดเข้ากับทหารของพวกเขา

แม้กระทั่งบนท้องฟ้า ก็มีเห็ดสีแดงร่วงหล่นลงมาทีละดอก...

ราชันกลายพันธุ์ตอนที่ 250