โจวโจวมองดูลูกแก้วพรสวรรค์แห่งลอร์ดสีชาดระดับแพลตตินั่มขาว และก็มีข้อความแจ้งเตือนปรากฏขึ้นมา

[ท่านต้องการชำระล้างมันหรือไม่?]

“ชำระล้าง!”

เขาพูดออกมาในทันที

ในทันทีที่เขาพูดจบ แสงสีทองก็เปล่งประกายออกมาจากลูกแก้วพรสวรรค์แห่งลอร์ดสีชาด

และข้อมูลของมันก็เปลี่ยนไปเมื่อโจวโจวมองดูมันอีกครั้ง

[ชื่อไอเท็ม: ลูกแก้วพรสวรรค์แห่งลอร์ด — ที่พักพิงของเทพีแห่งชีวิต]

[ระดับไอเท็ม: ระดับแพลตตินั่มขาว]

[เอฟเฟกต์ไอเท็ม: หลังจากดูดซับมัน ลอร์ดจะได้รับพรสวรรค์แห่งลอร์ดระดับแพลตตินั่มขาว — ที่พักพิงของเทพีแห่งชีวิต!]

[รายละเอียดไอเท็ม: ลูกแก้วพรสวรรค์แห่งลอร์ดที่ถูกชำระล้างโดยเจตจำนงสูงสุด หลังจากดูดซับมัน ท่านจะได้รับพรสวรรค์แห่งลอร์ดระดับแพลตตินั่มขาว]

“ที่พักพิงของเทพีแห่งชีวิตเหรอ?”

โจวโจวเลิกคิ้วขึ้น

เทพีแห่งชีวิต?

เขาจำได้ว่าเทพองค์นี้ก็เป็นเทพเจ้าหลักเฉกเช่นเดียวกับเทพสงคราม และอยู่ในระดับเดียวกันเทพแห่งความตายทานาทอส

เขาไม่คิดอะไรมากเกี่ยวกับมันและมองไปยังลูกแก้วพรสวรรค์แห่งลอร์ด จากนั้นก็มีข้อความแจ้งเตือนปรากฏขึ้นมา

[ท่านต้องการดูดซับลูกแก้วพรสวรรค์แห่งลอร์ดนี้ (ระดับแพลตตินั่มขาว) หรือไม่?]

“ต้องการ!” โจวโจวพูดออกมา

อึดใจต่อมา ลูกแก้วพรสวรรค์แห่งลอร์ดระดับแพลตตินั่มขาวก็กลายเป็นละอองแสงสีขาวจำนวนนับไม่ถ้วนและลอยเข้าสู่กระหม่อมของเขา

โจวโจวหลับตาลง จากนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งหลังจากผ่านไปสักพัก

จากนั้นเขาก็เปิดหน้าต่างข้อมูลของลอร์ดของเขาขึ้นมา หน้าต่างพรสวรรค์แห่งลอร์ดของเขาได้ถูกอัพเดตแล้ว!

[พรสวรรค์แห่งลอร์ด: อัตราการดรอป 100% (ระดับเทวะ—เฉพาะตัว), โรงแปรธาตุโนม (ระดับบรอนซ์เขียว), ฟาร์มมอนสเตอร์ (ระดับเงินขาว), ยุยงแปรพักตร์ (ระดับบรอนซ์เขียว), สุขสงบ (ระดับเพชร), กลับสู่เมือง (ระดับเหล็กดำ), คาราวานเร้นลับ (ระดับทองคำเหลือง), ถุงมือปล้นของจอมโจร (ระดับตำนาน), พรแห่งเทพเจ้าทั้งสิบ—พรแห่งเทพสงคราม (ระดับเงินขาว), ที่พักพิงของเทพีแห่งชีวิต (ระดับแพลตตินั่มขาว)]

“พรสวรรค์แห่งลอร์ดอันที่สิบของฉัน!”

โจวโจวพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นเขาก็เปิดรายละเอียดของพรสวรรค์อันนี้ขึ้นมา

[พรสวรรค์แห่งลอร์ด: ที่พักพิงของเทพีแห่งชีวิต (ระดับแพลตตินั่มขาว)]

[ที่พักพิงของเทพีแห่งชีวิต: ดินแดนของท่านจะได้รับสิ่งปลูกสร้างพิเศษ — ที่พักพิงของเทพีแห่งชีวิต]

โจวโจวมองดูคำอธิบายอันแสนสั้นของพรสวรรค์แห่งลอร์ดอันนี้

เขาต้องไปดูสิ่งปลูกสร้างพิเศษนี้ด้วยตัวเองแล้ว

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็เรียกพี่น้องอาลีย่าที่อยู่ห้องข้างๆ เข้ามาและบอกให้พวกเธอส่งคนไปหาตำแหน่งของที่พักพิง

สองพี่น้องมนุษย์แมวรับคำสั่งและจากไปทันที

ไม่นานหลังจากนั้นพวกเธอก็กลับมา

“รายงานท่านลอร์ด พวกเราพบตำแหน่งของที่พักพิงแล้ว!”

พี่น้องมนุษย์แมวกล่าวด้วยความเคารพ

“พาข้าไปที”

โจวโจวลุกขึ้นและพูดออกมา

พวกเธอทั้งคู่พยักหน้า

จากนั้นทั้งสามคนก็เดินออกมาจากที่พำนักของลอร์ดและเดินไปยังที่พักพิงของเทพีแห่งชีวิต

อย่างไรก็ตาม เขาก็เห็นร่างอันคุ้นเคยสองร่างไม่นานนักหลังจากที่เขาเดินออกมา

พวกเธอคือองค์หญิงแห่งอาณาจักรออโรร่า หลี่ยา และสาวใช้ของเธอ หยูเฉียว

“ท่านกลับมาแล้วเหรอ?”

โจวโจวประหลาดใจเล็กน้อย

“มันย่อมเป็นแบบที่ข้าได้พูดเอาไว้ ท่านลอร์ด เมื่อข้ากลับไปในคราวนี้ ข้าก็ได้บอกท่านพ่อไปแล้วว่าผู้อาวุโสจ้าวสามารถสร้างหอคอยออโรร่าระดับเพชรขั้นต้นได้แล้ว”

“ท่านพ่อให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากและได้ส่งทรัพยากรและกำลังคนมาสร้างหอคอยออโรร่าแล้ว รวมถึงทรัพยากรที่เราสัญญาว่าจะใช้สร้างหอคอยออโรร่าระดับเพชรขั้นต้นให้กับเมืองตะวันสาดแสงด้วย มันน่าจะสามารถสร้างมันขึ้นมาได้ทุกเมื่อตราบใดที่ผู้อาวุโสจ้าวสามารถเริ่มงานได้”

“นอกจากนี้ข้ายังได้พานักเล่นแร่แปรธาตุระดับเพชรขั้นกลางมากับข้าด้วย ผู้อาวุโสผู้นี้คือรองประธานสมาคมนักเล่นแร่แปรธาตุแห่งอาณาจักรออโรร่า เขาน่าจะทำให้ท่านพึงพอใจได้”

หลี่ย่ายิ้ม

โจวโจวย่อมพึงพอใจมาก!

เขาแค่อยากได้นักเล่นแร่แปรธาตุระดับทองคำเหลืองขั้นสูงเพื่อมาเรียนรู้พิมพ์เขียวปืนใหญ่พลังงานหมอกที่เขาได้รับมาก่อนหน้านี้

เขาไม่คิดเลยว่าองค์หญิงผู้นี้จะพานักเล่นแร่แปรธาตุระดับเพชรขั้นกลางมาให้เขา!

นี่เทียบได้กับผู้มีพรสวรรค์ระดับตำนานเลย!

อย่างไรก็ตาม สิ่งเดียวที่ทำให้เขาต้องบ่นออกมาก็คือ ทำไมต้องเป็นคนแก่ด้วย?

ช่างเถอะ

เขาแค่คิด แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร

การมีผู้สูงอายุที่บ้านก็เหมือนกับการมีขุมทรัพย์

มันไม่มีอะไรผิดที่จะมีคนแก่เพิ่มขึ้นในดินแดนของเขาอีกคน

“ถ้าเป็นเช่นนั้น พรุ่งนี้ข้าจะให้ผู้อาวุโสจ้าวเริ่มการสร้างหอคอยออโรร่าระดับเพชรขั้นต้นเลย”

โจวโจวกล่าว

หลี่ย่าพยักหน้า

เธอเองก็กำลังรอมันอยู่เหมือนกัน

ในฐานะองค์หญิงแห่งอาณาจักรออโรร่า เธอย่อมรู้ดีว่าหอคอยออโรร่าระดับเพชรขั้นต้นนั้นสามารถสังหารศัตรูระดับเหนือสามัญได้ แต่มันแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยจริงๆ ไหมเธอก็ยังไม่เคยได้เห็นด้วยตาของตัวเองเลย

ดังนั้นเธอย่อมอยากจะเห็นว่าหอคอยออโรร่าระดับเพชรขั้นต้นนั้นหน้าตาเป็นยังไง

“ว่าแต่ข้าสงสัยเหลือเกินว่าองค์หญิงจะอยู่กับข้านานขนาดไหนในคราวนี้? อย่าเข้าใจผิดไปนะขอรับ ข้าแค่ถามเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรแอบแฝง”

โจวโจวมีความประทับใจที่ดีต่อองค์หญิงผู้นี้ ดังนั้นเขาจึงอธิบายออกมาเป็นพิเศษ

หลี่ย่าอึ้งไปกับคำถามของโจวโจว จากนั้นเธอก็มองไปยังใบหน้าของโจวโจวและหน้าขึ้นสีขึ้นมาในทันใด

โจวโจวเองก็อึ้งไป

เกิดอะไรขึ้น?

ทำไมเธอถึงหน้าแดงขึ้นมา?

“อืม… ท่านพ่อได้มอบหมายเรื่องหอคอยออโรร่าระดับเพชรขั้นต้นให้ข้าจัดการแล้ว ดังนั้นข้าคงอยู่ที่นี่ไปสักพักจนกว่าหอคอยออโรร่าระดับเพชรขั้นต้นอันแรกจะสร้างเสร็จ เพื่อที่ข้าจะได้นำมันกลับไปยังอาณาจักร”

หลี่ย่าหลบสายตาของเขา

“ตกลง งั้นองค์หญิงก็อยู่ที่นี่ได้ตามสบายเลย ถ้าท่านต้องการอะไรก็สามารถบอกคนของข้าได้ ตราบใดที่ข้าสามารถทำมันได้ ข้าก็จะไม่ปฏิเสธเด็ดขาด”

โจวโจวไม่คิดอะไรมากเกี่ยวกับมันเมื่อเขาเห็นสีหน้าแปลกๆ ของเธอ

หลี่ย่าพยักหน้า

“ข้ายังมีเรื่องต้องไปทำอีก ดังนั้นข้าจะไม่รบกวนท่านแล้ว ถ้ามีอะไรก็มาหาข้าได้ทุกเมื่อเลยนะขอรับองค์หญิง”

“ได้เลย ลาก่อนนะท่านลอร์ด”

“ว่าแต่ท่านลอร์ด อันที่จริงท่านไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นกับข้าก็ได้ เรียกข้าว่าหลี่ย่าก็พอ”

หลี่ย่าพูดถึงมาในทันใด

“ได้เลย หลี่ย่า”

หลี่ย่าอึ้งไปชั่วขณะก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นเขาก็ไม่พูดอะไรอีก และเดินตรงไปยังที่พักพิงพร้อมกับสองพี่น้องมนุษย์แมว

หลี่ย่ายืนอยู่กับที่และมองไปยังทิศทางที่โจวโจวจากไปอย่างเงียบๆ

ในเวลานั้นเอง คำพูดของบิดาของเธอก่อนที่เธอจะจากมาก็ดังขึ้นในใจของเธอ

[เจ้าไม่ใช่เด็กน้อยอีกแล้ว มันได้เวลาที่จะมีสามีแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าตะวันสาดแสงก็ไม่เลวเลย การได้เป็นลอร์ดมือใหม่ที่แข็งแกร่งที่สุดประจำเผ่าพันธุ์ของตัวเอง ความสามารถของเขาก็ย่อมต้องอยู่ในระดับแนวหน้า เจ้าก็ได้เห็นนิสัยของเขาแล้ว เขาเป็นมิตร ใจดี เป็นผู้ใหญ่ มั่นคง และมีความคิดสร้างสรรค์ จงอยู่ในเมืองตะวันสาดแสงต่อไปอีกสักหน่อย ความรู้สึกย่อมสามารถพัฒนาได้ ฮ่าๆๆ…]

“ท่านพ่อช่างพูดอะไรไปเรื่อยจริงๆ”

หลี่ย่าสับสนและทำตัวไม่ถูกเลย

“อันที่จริง หยูเฉียวก็รู้สึกว่าลอร์ดผู้นี้ก็ไม่เลวเลยเหมือนกันนะเจ้าคะ แม้ว่าเขาจะเป็นแค่ลอร์ดของดินแดนเล็กๆ ในตอนนี้ แต่หยูเฉียวก็รู้สึกว่าเขาจะคู่ควรกับองค์หญิงได้ในอนาคตอย่างแน่นอน”

เสียงที่คมชัดและอมยิ้มของหยูเฉียวดังขึ้น

แม้ว่าหลี่ย่าจะเป็นเจ้านายของเธอ แต่พวกเธอก็เป็นเหมือนพี่น้องกันซะมากกว่า ดังนั้นเธอจึงย่อมรู้สิ่งที่อยู่ในใจขององค์หญิงผู้นี้ดี

“อย่าพูดอะไรไร้สาระสิ!”

หลี่ย่าพูดออกมาด้วยความโมโห จากนั้นเธอก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“อาณาจักรออโรร่าถูกล้อมไว้ด้วยศัตรูจากทุกด้าน ข้ายังไม่มีอารมณ์มาคิดเรื่องแบบนั้นหรอก”

เธอส่ายหัว

“องค์หญิง ท่านเหนื่อยเกินไปแล้ว”

ดวงตาของหยูเฉียวเจือไปด้วยน้ำตา

มีแค่หยูเฉียวที่อยู่กับหลี่ย่าในทุกๆ วันเท่านั้นที่รู้ว่าองค์หญิงผู้นี้ต้องเหน็ดเหนื่อยเพียงใด

“ข้าไม่เหนื่อยหรอก”

หลี่ย่ายิ้ม

หยูเฉียวเบ้ปาก

หยูเฉียวจะไม่รู้ได้ยังไงว่าองค์หญิงเหนื่อยหรือไม่?

“ถ้าองค์ชายอยู่ที่นี่ด้วยล่ะก็…” เธอกระซิบ

หลี่ย่าเม้มริมฝีปากของเธอ

หยูเฉียวเองก็รู้ว่าเธอพูดอะไรผิดและอดไม่ได้ที่จะแลบลิ้นออกมา

…

สิ่งที่พวกเธอไม่รู้เลยก็คือว่าในเวลานี้ โจวโจวซึ่งยังเดินไปได้ไม่ไกลก็ได้ยินคำพูดของพวกเธอแล้วด้วยประสาทสัมผัสทั้งหกอันทรงพลังของมนุษย์แห่งความโกลาหล

“เข้าใจแล้ว ไม่แปลกเลยที่เธอจะทำหน้าแบบนั้น”

โจวโจวคิด