เหอเหลียงรู้สึกว่าวันนี้เขานั้นโชคดีจริงๆ

เขาได้เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่อ่อนแอกว่าเขาถึง 2 คน

คนสุดท้ายนี้ โง่เขลาอย่าง

เขาคงคิดที่จะต่อสู้อย่างน้อยอีกหลายสิบรอบก่อนที่ยอมแพ้ซินะ

นั้นเป็นสิ่งที่ดี พร้อมทันทีที่เขาเข้าสู่สนามต่อสู้ เขาก็เรียกทหารรักษาออกมาทันที

จุดประสงค์ของเขามันชัดเจน?

ทันให้เขาอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ รู้สึกเหยียดหยามอยู่ในใจ

อย่างไรก้ตาม ด้วยความระมัดระวัง เขาจะยังไม่เปิดเผยตำแหน่งของเขา

เมื่อกี้เขากลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ อีกฝ่ายคงรู้ตำแหน่งของเขาคราวๆแล้ว เขาต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อน

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว เหอเหลียงก็นำพรานป่าล่าถอยไปอย่างเงียบๆ เข้าหาหลิน ยู จากด้านข้าง มองหาโอกาสที่จะโจมตีอีกครั้ง

ทหารของเขาคือแรนเจอร์เอลฟ์ที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ มันเก่งฉกาจในการซ่อนตัวและต่อสู้ในป่า

มันยากที่คนทั่วไปจะหามันเจอ นับประสาอะไรกับการเอาชนะมัน

เนื่องจากทหารของเขาได้เปลี่ยนร่างเป็นทหารขุนพลแล้ว มันจึงได้ปลุกสกิลติดตัวพรางขึ้นมา

หากเป็นที่อื่นเขาอาจจะพูดอะไรไม่ได้มาก

แค่หากเป็นในพื้นที่ป่า เหอเหลี่ยงรู้สึกกว่าตัวเขานั้นไร้เทียมทาน

ด้วยความมั่นใจนี้ เขามุ่งไปหน้าไปยังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ห่างจาก หลิน ยู ไปประมาณ 50 เมตร

ด้วยการเคลื่อนไหวนี้ เอลฟ์เรนเจอร์ที่อยู่ข้างๆเขากระชับคันธนูและลูกธนูในมือเล็งไปยังด้านหลังของ หลิน ยู

หวืออ!

ลูกธนูพุ่งทะลวงเข้าไปในอากาศยิงออกไป การโจมตีนี้ทรงพลังกว่าลูกธนูก่อนหน้านี้หลายเท่านั้น มันได้สร้างภาพลวงตาขึ้น

มันสกิลพิเศษของเอลฟ์เรนเจอร์ ศรเงา!

มันจะเสริมพลังให้กับคันธนูและลูกธนู มันสร้างเป็นลูกธนูภูตผี ที่ให้ยากที่แยกแยะว่าอันไหนเป็นของจริงและภาพลวงตา แถมความเร็วของมันนั้นยังรวดเร็วอย่างยิ่ง

ในชั่วพริบตา ลูกธนูนั้นก็พุ่งตัดท้องฟ้ามายังด้านหลังของ หลิน ยู

โดยไม่คาดคิด ในเวลานั้น หลิง ซี ที่อยู่ด้านหลังหลิน ยู ก็หันกลับมาพร้อมกับเสกเถาวัลย์หนามขึ้นมารอบๆลูกธนู ป้องกันการโจมตีนั้นเอาไว้ได้

เหอเหลียงตกตะลึง ไม่คิดว่าทหารของหลิน ยูจะตอบสนองรวดเร็วขนาดนี้

เมื่อเขาโจมตีพลาด เขาก็กระโดดไปยังต้นไม้อื่นในทันทีพร้อมกับ เอลฟ์เรนเจอร์ พยายามหลบหนีและค่อยหาโอกาศอีกครั้ง

แต่ในวินาทีต่อมา

บนต้นไม้ ที่เขายืนอยู่นั้นก็ได้มี หนามไม้ ปรากฏขึ้นมาหลายอันพุ่งออกมา

"อะไรกัน!?"

เหอเหลียงหน้าซีดด้วยความตกใจ กระโดดไปยังต้นไม้อีกต้นทันที หลบหนีไปโดยไม่ลังเล หนีเข้าไปยังป่าลึก

สีหน้าของเขาไม่ผ่อนคลายเหมือนกับก่อนหน้านี้อีกต่อไป แต่มันปรากฏความเต็มไปด้วยตกตะลึงแทน

จิตวิญญาณดอกไม้ของอีกฝ่ายดูเหมือนจะแตกต่างจากที่เขาคิดเอาไว้

มันมีสกิลโจมตีระยะไกลแบบนั้นด้วย

หากเขาตอบสนองไม่ทันเวลา เกรงว่าเขาคงถูกแทงด้วยหนามไม้เหล่านั้นไปแล้ว มันอาจทำให้เขาบาดเจ็บสาหัสแต่ไม่ถึงกับตาย

"ต้องซ่อนก่อน!"

โดยไม่ลังเล เอลฟ์เรนเจอร์ที่อยู่ข้างๆตัวเขา กอดร่างของเขาเอาไว้ จากนั้นทั้ง 2 ก็ค่อยๆกลมกลืนไปกับสภาพแวดล้อมหายใจไปพริบตา

"เกิดอะไรขึ้น!? สกิลติดตัวของเขาทหารของเหอเหลียงถึงได้ถูกบีบให้ใช้เร็วขนาดนั้น?"

บนสังเวียนบริเวณอัฒจันทร์จของโลกสามมิติ

ราชันหลายคนต่างมึงงงเฝ้าดูการต่อสู้ระหว่าง หลิน ยู และ เหอเหลียง จากระยะไกล

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เห็นการโจมตีนั้น แต่พวกเขาสามารถเห็นได้ว่าสีหน้าของเหอเหลียงเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน เขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

แม้แต่สกิลติดตัวเขาทหารเขาถูกบีบให้ใช้ออกมาและซ่อนตัวอยู่ในป่า ทำให้พวกเขารู้สึกมึนงง

"สนามต่อสู้ที่เป็นป่านี้ เป็นสนามต่อสู้ที่ดีที่สุดสำหรับเหอเหลียง หากเป็นการต่อสู้แบบตัวต่อตัว พวกเรายังไม่สามารถทำอะไรเขาได้แม้แต่น้อย เป็นไปได้ไหมเขาได้พบกับศัตรูที่แข็งแกร่งเข้าแล้ว"

"ดูเหมือนเขาจะเป็นราชันเผ่าพฤกษา ที่มีทหารเป็นจิตวิญญาณดอกไม้"

"จิตวิญญาณดอกไม้? นั้นไม่ใช่ทหารรักษาที่สามารถเรียกปิศาจต่อไม้ออกมาได้งั้นเหรอ?"

"นั้นคือสิ่งที่ทำให้ข้าแปลกใจ มันต้องเหตุผลบ้างอย่างแน่นอน เหอเหลียงคงไม่ถูกทหารสนับสนุนนั้นบีบบังคับให้อยู่ในจุดนั้นอย่างแน่นอน"

"ดูนั้น! พวกเขากำลังสู้กันอีกแล้ว"

ทันใดนั้น เสียงอุทานก็ได้ขัดจังหวะการสนทนาของพวกเขา

ภายในสนามต่อสู้ป่า เหอเหลียงปรากฏตัวขึ้นชายขอบป่า ตัวเขาปกคลุมไปด้วยเลือด หลบหนีออกไปยังด้านนอกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

มีเสียงดังก้องที่ด้านหลังของเขา ปิศาจต้นไม้ขนาดใหญ่ 2 ตัวพุ่งออกมาจากป่าไล่ตามเขามา

เหนือท้องฟ้านั้นมีใบไม้จำนวนมากปลิวว่อนไปทั่วท้องฟ้ากลายเป็นลำแสงสีเขียวพุ่งตรงมาที่เขา

"ข้าา ข้ายอมรับความพ่ายแพ้!"

เหอ เหลียง หันกลับมาตระโกนด้วยความหวาดกลัว ความมั่นใจที่อยู่บนใบหน้าของเขาก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขานั้นคิดผิด

คิดผิดอย่างมหันต์

เจ้านี้ไม่ใช่จิตวิญญาณดอกไม้ธรรมดา

แต่มันเป็นสัตว์ประหลาด!

สัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งจนน่าหวาดกลัว!

แต่ปิศาจต้นไม้ที่ถูกอัญเชิญออกมาจากยังแข็งแกร่งกว่าปิศาจต้นไม้ทั่วไป แม้แต่การโจมตีก็ยังเป็นวงกว้าง!

จากการเผชิญหน้ากันเพียงครั้งเดียว สกิลพรางตัวของเขาถูกทำลายลงด้วยการโจมตีอันดุร้าย เขาเกือบจะถูกแทงด้วยหนามไม้ที่ปรากฏขึ้นอย่างกระทันหัน

เมื่อเห็นใบไม้สีเขียวที่น่าสะพรึงกลัวพุ่งเข้ามาหาเขา เขาก็กรีดร้องออกมายอมรับความพ่ายแพ้ในทันที

หวืดดด

เหอเหลียงได้หายตัวไปจากสนามรบ ทำให้การโจมตีของหนามไม้นั้นพลาดเป้าไป

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

ราชันเหล่านั้นตอบสนองไม่ทัน พวกเขาทั้้งได้แต่ยืนตกตะลึงอยู่ตรงจุดนั้น

ยอมแพ้...

เหอเหลียงพายแพ้ภายในป่าที่เขาภูมิใจอย่างนั้นหรือ?

เขาไม่สามารถซ่อนตัวได้และถูกบีบบังคับให้หนีออกมายังชายป่า

"อึก...."

ราชันทุกคนแห่งโลกสามมิติอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย มองไปยังร่างของราชันที่ปรากฏตัวบนชายขอบป่า พร้อมกับจิตวิญญาณดอกไม้เล็กๆ ที่อยู่ข้างๆเขา

ต่อจากนั้น

ร่างนั้นก้ค่อยๆหายไปในป่าอีกครั้ง

เหลือเพียงเหล่าราชันผู้หวาดกลัวเท่านั้น

"เขาแข็งแกร่งมาก!"

"สามารถต่อสู้กับเอลฟ์เรนเจอร์ที่รู้จักกันในนามลูกรักแห่งพงไพรได้ถึงระดับนั้น!"

"นี้คือความแข็งแกร่งของเขาอย่างนั้นหรือ?"

"มันเกิดอะไรขึ้นทำไมจิตวิญญาณดอกไม้ ถึงได้มีสกิลโจมตีที่ทรงพลังขนาดนั้นกัน!"

"หรือว่ามันจะเป็นทหารหายากอย่างนั้นเหรอ?"

"ทหารหายากไม่ได้น่าจะแกร่งขนาดนั้นหรอกมั้ง!?"

ทางด้านโลกดึกดำบรรพ์ เหล่าราชันต่างพูดคุยกันไปต่างๆนาๆ พวกเขาต่างตกตะลึงในความแข็งแกร่งที่หลิน ยู เพิ่มแสดงออกมา

ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วทำใม หลิน ยู นั้น ถึงได้รับความสนใจจาก หยาน ลี่

เขาเผชิญหน้ากับการโจมตีอย่างกระทันหันและยังโจมตีกลับด้วยสกิลอันทรงพลังสร้างความเสียรุนแรงแก่ราชันระดับ 7 ที่แข็งแกร่ง

ด้วยความแข็งแกร่งของเขาเพียงอย่างเดียว เขาเกรงว่าคงมีราชันไม่กี่คนที่สามารถเทียบได้

ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้น

จิตวิญญาณดอกไม้ตัวนั้นสามารถควบคุมพืชในป่าได้อย่างอิสระ

ในชั่วพริบตา เขาได้เปลี่ยนพื้นที่ป่าทั้งหมดกลายเป็นบ้านของเขา แล้วมันจะไม่ทรงพลังได้อย่างไรกัน?

แม้แต่ราชันจากโลกอื่นยังให้ความสนใจ

"ข้าจะไปสู้กับเขาเอง!"

ในที่สุดชายร่างสูงก็เดินออกจากกลุ่ม บนอัฒจันทร์ของ โลกหงหวง จ้องมองไปยังสนามต่อสู้ที่หลิน ยู อยู่

"มานชาน รอก่อน ทหารของเจ้าไม่เหมาะที่จะต่อสู้ในพื้นที่ป่านั้น!"

สหายของเขารีบห้ามในทันที

"ไม่เหมาะ? หากว่าไม่เหมาะข้านี้ละจะทำให้มันเหมาะเอง!!"

มานชาน พูดอย่างมั่นใจไม่สนใจสหายของเขาที่ขวางอยู่ ตรงหน้าไปยังประตูมิติทันที

แสงสว่างวาบ

เขาได้มายังสนามต่อสู้ป่าที่ หลิน ยู อยู่

ในเวลาเดียวกันนั้น เปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำก็ระเบิดออก ยูนิคอร์นที่ล้อมรอบด้วยเปลวเพิงก็ก้าวออกมาด้านข้างปรากฏตัวขึ้นข้างๆเขา ทำให้อุณหภูมิโดยรอบสูงขึ้นอย่างกระทันหัน

ทหารธาตุไฟ?

หลิน ยู ซึ่งซ่อนตัวอยู่ในป่าหรี่ตาลงทันที

ในบรรดาทหารทั้งหมด ประเภทที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุดคือทหารธาตุไฟ

แม้ในช่วงแรกตอนที่ยังระดับต่ำอยู่นั้น มันจะอ่อนแออย่างมาก

แต่ในช่วงหลัง ยิ่งทหารธาตุไฟมีสกิลและประเภทสูงมากเท่าไร ก็ยิ่งได้เปรียบทหารพืชของเขามากเท่านั้น

สุดท้านแล้ว หลิง ซี ในตอนนี้ที่ไม่ได้บัพจากมอสชีวภาพ

ความแข็งแกร่งของเธอนั้นอ่อนแอกว่าตอนที่บัพเต็มที่มากนัก

"ไป! เผาป่านี้ให้ข้า!"

เขาไม่เปิดโอกาสให้หลิน ยู ครุ่นคิดแม้แต่น้อย ทันทีที่เขาปรากฏตัวมานชาน ก็ได้ออกคำสั่งแก่ยูนิคอร์นเพลิงที่อยู่ข้างๆเขา

ทันใดนั้นก็ได้มีเปลวเพลิงที่โน้นกระหน่ำบนตัวยูนิคอร์นเพลิง มันกลายเป็ยลูกไฟตกลงมามาจากท้องฟ้า เปลี่ยนท้องฟ้าทั้งหมดให้กลายเป็นสีแดงเพลิง

"นั้นมันฝนดาวตกสกิลของยูนิคอร์นเพลิง"

"หรือว่าราชันโชกหงหวงคนนั้น วางแผนที่จะเผาป่าทั้งหมด!?"

เหล่าราชันจากโลกหงหวงกู่ร้องออกมาอย่างต่อเนื่องด้วยความตื่นเต้น

หลิน ยู ที่อยู่ภายในป่ากลายเป็นเคร่งขึ้ม รีบพา หลิง ซี ออกไปนอกระยะของฝนดาวตกทันที

บูมมม บูมมม บูมมม!

ฝนดาวตกได้ตกลลงบนผืนป่าระเบิดทุกอย่างกลายเป็นเถ้า

ทะเลเพลิงได้ลุกลามไปอย่างรวดเร็วแผดเผาป่าไปอย่างต่อเนื่อง

เพียงไม่นานยูนิคอร์นเพลิงก็ไล่ตามเขาทัน

"ฮ่าฮ่า เจ้าหนีไปก็ไร้ประโยชน์ ข้าจะเผาป่านี้ให้สิ้นซาก หากเจ้ามีความกล้าก็ออกมาสู้กับข้าซะ!"

มานชาน หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ลุกโชนอยู่ในดวงตาของเขา

ชายคนนี้ก็เป็นนักสู้ด้วยงั้นเหรอ?

หลิน ยู ที่กำลังหลบหนีถึงกับพูดไม่ออก เขารู้ว่าหากซ่อนอยู่แบบนี้มันจะไม่มีหนทางให้เขาหลบหนีอีกต่อไป

ทันใดนั้นเขาก็กระโดดออกไปปรากฏตัวบนพื้นที่โล่งขนาดใหญ่ที่ถูกเผาจนเหี้ยนเตี้ยน

หวูดด

ใบไม้จำนวนมากลอยขึ้น ก่อตัวขึ้นเป็นตาข่ายขนาดใหญ่บนอากาศ พุ่งตรงไปยังราชันโลกหงหวง

ความเร็วของมันนั้นรวดเร็วอย่างมาก เพียงชั่วพริบตาเดียวก็มาถึงเขาแล้ว

"เข้ามาเลย!!"

มานชาน หยุดพูดไร้สาระ ยูริคอร์นเพลิงที่อยู่ข้างๆเขาก้าวออกไปข้างหน้า สร้างเป็นกำแพงไฟก่อตัวสูงขึ้นบนท้องฟ้า เผาตาข่ายใบไม้กลายเป็นเถ้าถ่านในทันที

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ได้มีการโจมตีบ้างส่วนผ่านกำแพงไฟเข้ามาได้ ลากเป็นเปลวเพลิงยาวมาที่เขา

"นี้มัน!?"

มานชาน ตกตะลึง

กำแพงไฟของยูนิคอร์นเพลิงไม่สามารถป้องกันการโจมตีของทหารพืชได้อย่างสมบูรณ์

เขาไม่กล้าคิดมากต่อไปไขว้มือไว้ด้านหน้า

"พลั๊ก!"

มานชานถูกกระแทกกระเด็นออกไปหลายก้าวปากของเขาเต็มไปด้วยเลือด

มันยิ่งทำให้เขาตกตะลึง

พลังโจมตีถูกทำให้อ่อนแอลงโดยกำแพงไฟ แต่ก็ยังสร้างความเสียหายอย่างรุนแรงให้กับเขาได้

พลังโจมตีของจิตวิญญาณดอกไม้ตัวนี้ต้องเกินกว่าระดับ 8 ไปแล้วอย่างแน่นอน!

อีกทั้งนี้ยังเป็นการต่อสู้เพียงลำพัง

ไม่มีบัพจากวัตถุศักดิ์สิทธิ์กองทัพ ไม่มีบัพจากดินแดน และไม่มีบัพจากทหารตัวอื่น

แต่ทำไมมันถึงยังแข็งแกร่งได้ขนาดนี้ หากอยู่ในสภาพบัพเต็มที่มันจะแข็งแกร่งขนาดไหนกัน?

"ฮ่าฮ่า! ข้าไม่ได้สนุกแบบนี้มานานแล้ว!"

เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่ทรงพลัง มานชาน ไม่เพียงไม่ถอยเท่านั้น ในทางกลับกัน ตัวเขานั้นเต้มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้เขามองไปที่ หลิน ยู สายตาที่ร้อนแรง

หลิน ยู เองก็เช่นกัน

สุดท้ายแล้ว หลิง ซี ของเขานั้นได้รับการเสริมพลังด้วยชิ้นส่วนเทวะ และสกิลติดตัวรวมถึงบัพจากสกิลออร่าของตัวเธอเอง

แม้แต่ทหารของราชันคนอื่นก็มีบัพแบบนี้เช่นกัน

จากนั้นเขาต้องเพิ่มโบนัสค่าสถานะจากชิ้นส่วนเทวะอีก 20%

ถึงอย่างนั้นก้ยังไม่สามารถทะลวงการป้องกันของศัตรูได้ เขาสามารถจิตนาการได้เลยว่าชายคนนั้นจะแข็งแกร่งขนาดไหน

เกรงว่าคงไม่ด้อยไปดว่าเขา

แต่ในกรณีนี้ไม่มีอะไรที่เขาต้องกลัว

"หลิง ซี ยูนิคอร์นตัวนั้นฉันยกให้ ฉันจะไปเจอกับเขาซักหน่อย"

หลังจากพูดแบบนั้น เขาก็หยิบดาบสั้นออกมาเดินเข้าไปราชันโลกหงหวง

"เข้ามา!!"

มานชายตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น เขากระโดดสูงชกไปยังหลิน ยู ด้วยหมัด

รูปแบบการชกที่รวดเร็วอย่างหาที่เปรียบไม่ได้พุ่งเข้าไปที่ใบหน้าของ หลิน ยู พร้อมกับแรงกดดันที่รุนแรง

หลิน ยู ไม่กล้าที่จะประมาท ดาบสั้นฟาดฟันออกไปปะทะเข้ากับหมัด

"ตูมม!!"

แรงอัดอากาศสาดกระจายอย่างรุนแรงกลายเป็นคลื่นกระจายไปรอบๆ

หลิน ยู ถูกกระแทกกระเด็นถอยหลังไป สองสามก้าว มานชานกลิ่งตัวหมอบไปบนพื้น ไถลออกไปราวครึ่งเมตร

หากแข่งขันกันในด้านความแข็งแกร่ง หลิน ยู ยังห่างชั้นกับราชันที่แข็งแกร่งประเภทนี้

แต่....

"มาอีกครั้งง!"

ทันใดนั้น หลิน ยู ก็ตระโกนออกมา ดวงตาของของเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้แขนของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

มันไม่ใช่เพราะหวาดกลัว แต่เป็นเพราะเขาตื่นเต้นต่างหาก

หลังจากที่ซ่อนตัวอยู่หลังกองทัพทหารคอยสั่งการมาเป็นเวลานนาน เขาไม่ได้คิดว่าการต่อสู้กับศัตรูที่ทรงพลังด้วยตัวเองจะตื่นเต้นได้ขนาดนี้

เขารู้สึกว่า เลือดในร่างกายของเขากำลังซูบฉีดมากขึ้นเรื่อยๆ

สุดท้ายแล้ว เขาก็ปล่อยลมหายใจที่ทรงพลังออกมา

พลังแห่งกฏ

พรสี่ประการของโคลเวอร์สี่แฉกเปิดการใช้งาน!