ณ คฤหาสน์หมื่นสัตว์ที่ตั้งอยู่บนเขา

อาคารสถาปัตยกรรมรูปแบบต่างๆ มีมากมายนับไม่ถ้วน ครอบคลุมยอดเขาหลายลูกอย่างแน่นขนัด ในขณะที่ประตูสำนักกำลังเกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่ แต่บริเวณหลังเขากลับค่อนข้างเงียบสงบ

ยามและกองกำลังลับที่เคยรักษาการณ์อย่างเข้มงวดได้ถอนตัวไปแล้ว!

นอกจากคลังสมบัติที่ยังมีผู้ดูแลไม่กี่คนเฝ้าอยู่ คนอื่นๆ ล้วนไปช่วยรบที่สนามรบ ในเวลาอันสั้นคงไม่มีใครกลับมา

หรือพูดอีกอย่างคือ พวกเขาคงกลับมาไม่ได้อีกแล้ว!

เว่ยฮั่นเคลื่อนไหวราวกับวิญญาณในเงามืดหลังเขา วิชาเคลื่อนร่างสลับเงาระดับสูงสุดถูกเร่งด้วยพลังอาถรรพ์ ทำให้ไร้ร่องรอยและจับต้องได้ยาก แม้แต่เคลื่อนผ่านตรงหน้าคนอื่นก็แทบไม่มีใครสังเกตเห็น

"คลังสมบัติมีคนเฝ้าอยู่ แสดงว่าต้องมีของดีแน่ สำนักใหญ่อายุร้อยปีขนาดนี้ ย่อมต้องมีของมีค่าบ้าง!"

"ถ้าเป็นข้าก่อนทะลวงขีดจำกัด คงต้องปล้นคลังสมบัติให้ได้ อาศัยพื้นที่ในระบบ ก็คงได้กำไรมหาศาล"

"แต่ตอนนี้ทรัพย์สินและเงินทองธรรมดากลายเป็นเศษกระดาษสำหรับข้า ไม่มีประโยชน์อะไรมากแล้ว ถ้าอยากหาของดีที่แท้จริงของคฤหาสน์หมื่นสัตว์ ต้องไม่วิ่งไปทางคลังสมบัติแน่!"

เว่ยฮั่นวิเคราะห์ในใจเงียบๆ

สุภาษิตกล่าวว่า กระต่ายฉลาดยังมีถ้ำสำรองสามแห่ง

เมิ่งไคซานยังรู้จักหาที่ซ่อนของลับเพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน เขาไม่เชื่อว่าสวี่ชางจะโง่ถึงขนาดเอาของมีค่าทั้งหมดไว้ในคลังสมบัติ

ตอนนี้สวี่ชางกำลังถูกล้อมโจมตี!

การล่มสลายของคฤหาสน์หมื่นสัตว์เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว

ในช่วงเวลาสำคัญ เขาต้องหาทางส่งคนใกล้ชิดหนีไป เพื่อหวังกลับมาตั้งตัวใหม่ เช่น ลูกชาย ภรรยา ลูกสาว และศิษย์ที่ไว้ใจ

คนเหล่านี้ต้องมีทางลับหนีออกไปแน่!

และในจำนวนนั้นต้องมีคนที่รู้ว่าคลังสมบัติลับของสวี่ชางอยู่ที่ไหน

ดังนั้นเว่ยฮั่นจึงรอ เขายืนอยู่บนหอคอยหลังเขาราวกับเงา สายตาจ้องมองไปรอบๆ ไม่ต้องการพลาดแม้แต่เงาคนเดียว

"เร็วๆ เร็วเข้า รีบไปเถอะ คุณชายเร็วหน่อย!"

"ฮูหยิน อย่าสนใจข้าวของพวกนี้เลย รีบไปเถอะ! พวกโจรกำลังจะบุกมาแล้ว เราต้องรีบหนีผ่านทางลับ!"

"คุณชายน้อยล่ะ? อุ้มเขาให้ดี อย่าให้เสียงร้องไห้ของเขาดึงดูดความสนใจของพวกโจร"

เสียงวุ่นวายเบาๆ ดังขึ้น

พร้อมกับเสียงฝีเท้าเร่งรีบ

เว่ยฮั่นรู้ว่าเขาได้พบเป้าหมายที่ต้องการแล้ว

หนุ่มสาวและสตรีเด็กหลายคน ภายใต้การคุ้มครองของทหารรับใช้หลายสิบนาย วิ่งเหยาะๆ มุ่งหน้าไปยังตำหนักใหญ่หลังเขา

คฤหาสน์หมื่นสัตว์เป็นสำนักแบบตระกูล!

ตระกูลสวี่แอบฝึกฝนทหารรับใช้ที่ซื่อสัตย์ไว้มากมาย

ในช่วงเวลาสำคัญ สวี่ชางส่งคนสนิทมาคุ้มครองภรรยาและลูกๆ หนีไป ขอเพียงพวกเขาหนีรอดไป สักวันหนึ่งก็จะสามารถสร้างคฤหาสน์หมื่นสัตว์ขึ้นมาใหม่ได้

ในฐานะคนเก่าคนแก่ สวี่ชางทำได้ดีทีเดียว!

น่าเสียดายที่เขาไม่รู้ว่า มีคนที่เก่ากว่ากำลังจับตาดูอยู่

"ตำหนักนี้น่าจะเป็นที่พักของสวี่ชาง ไม่คิดว่าห้องลับจะซ่อนอยู่ข้างใน ไอ้หมาจิ้งจอกแก่นี่ช่างเจ้าเล่ห์จริงๆ!"

เว่ยฮั่นยิ้มเย็น มองเห็นทหารรับใช้ระวังตัวเดินเข้าไปด้วยตาตนเอง

บางคนนำทาง บางคนระวังหลัง คุ้มครองภรรยาและลูกสาวของสวี่ชางอย่างแน่นหนา สายตามองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง กลัวว่าจะดึงดูดความสนใจของศัตรู

ไม่นาน!

คนหลายสิบคนหายเข้าไปในตำหนักหมด

เว่ยฮั่นไม่ได้ขยับตัว ไม่ได้ตามเข้าไปในทันที

เขารู้ว่าในตำหนักต้องมีทหารรับใช้ซุ่มอยู่เพื่อตัดหาง เวลานี้ตามเข้าไปมีแต่จะทำให้นกตื่น ดังนั้นจึงรอเงียบๆ ประมาณเวลาดื่มชาหนึ่งถ้วย เพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนไปไกลแล้วจึงค่อยพุ่งเข้าไป

ในเงามืดของตำหนัก มีคนซุ่มอยู่จริงๆ!

เว่ยฮั่นยกมือขึ้นโบก พลังอาถรรพ์นับหมื่นสายรูปทรงเข็มพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

"ปึก ปึก ปึก!"

เสียงครางเบาๆ ดังขึ้นในตำหนัก

ทหารรับใช้เจ็ดแปดคนที่อยู่ด้านหลังยังไม่ทันตั้งตัว ก็ถูกเจาะทะลุศีรษะทันที พวกเขาตาเบิกกว้างตายตาไม่หลับ ร่างอ่อนยวบล้มลงกับพื้น

เว่ยฮั่นเดินเข้าไปอย่างไม่รีบร้อน ปิดประตูตำหนักอย่างระมัดระวัง

ที่นี่มืดสนิท คงไม่ดึงดูดความสนใจของใครมากนัก

เขามองหารอยเท้าไปทั่ว และพบกลไกลับบนผนังอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กดลงเบาๆ

"กรอบแกรบ!"

ทางลับปรากฏขึ้นตรงหน้าเว่ยฮั่น

มันปูด้วยหินสีเขียว กว้างพอให้สองสามคนเดินเคียงกันได้ ทอดยาวลงไปทางทิศตะวันออก ไม่รู้ว่าไปสิ้นสุดที่ไหน

คราวนี้เว่ยฮั่นไม่ลังเลอีกต่อไป เขาไล่ตามเข้าไปในอุโมงค์ทันทีหลังจากวิ่งไปเจ็ดแปดลี้ ในที่สุดเขาก็ออกจากอุโมงค์

ทางออกอยู่ในหุบเขาของเทือกเขาใหญ่ ปากทางออกซ่อนอย่างมิดชิด ใกล้ๆ มีลำธารเล็กๆ รอบๆ มีเสียงร้องของสัตว์ป่าดังแว่วๆ ในยามค่ำคืนดูเงียบสงบและลึกลับ

ภรรยาและลูกๆ ของสวี่ชางพร้อมคณะหนีไปไกลแล้ว

แต่การหนีของคนหลายสิบคน ย่อมทิ้งร่องรอยมากมายที่ยากจะปกปิด

เว่ยฮั่นหาร่องรอยที่พวกเขาทิ้งไว้ในความรีบร้อนได้อย่างง่ายดาย แม้ฝ่ายตรงข้ามจะพยายามกลบเกลื่อนร่องรอยเหล่านี้ แต่ด้วยเวลาที่จำกัด จึงไม่สามารถลบให้สะอาดได้

เขาเพียงแค่ตามรอยหญ้าและกิ่งไม้ที่ถูกเหยียบหัก ก็สามารถตามหาพวกเขาได้อย่างง่ายดาย

ช่วงดึกของคืนนั้น ในที่สุดเว่ยฮั่นก็ตามหาเหยื่อเจอ

คณะของภรรยาและลูกๆ สวี่ชางหนีมาเป็นร้อยลี้ตลอดทั้งคืน วนไปวนมาทั้งเดินทางบนภูเขา ถนนหลวง และแม้แต่ทางน้ำ จนแทบจะทำให้เขางงไปหมด!

ในที่สุด พวกเขาก็หยุดพักในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

หมู่บ้านนี้ตั้งอยู่บนเขา ดูเรียบง่ายมาก ทั้งหมู่บ้านมีคนเพียงร้อยกว่าคน แต่ทั้งเปิดเผยและลับๆ มียามคอยเฝ้าระวังไม่น้อย

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นฐานที่มั่นลับแห่งหนึ่ง

ในห้องโถงใหญ่ที่สุดของหมู่บ้าน ผู้เฒ่าหมู่บ้านขมวดคิ้วเดินออกมาต้อนรับ เมื่อเห็นสภาพอิดโรยของผู้อพยพ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างประหลาดใจ "เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงได้อพยพออกมากะทันหัน?"

"อาปู่ที่สาม เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!" สวี่ฉิ่นเย่ บุตรชายคนรองของสวี่ชางพูดอย่างเศร้าโศก "สำนักถูกล้อมโจมตี รากฐานร้อยปีของเรา คงจะ..."

"เป็นไปได้อย่างไร?"

ชายชราทำหน้าไม่อยากเชื่อ ร่างกายถึงกับโงนเงนเล็กน้อย

"สำนักเพลิงทิพย์ หุบเขาร้อยสมุนไพร สมาคมอาวุธวิเศษ และสำนักชีวิตนิรันดร์ต่างก็ออกมือ แต่ที่น่าโกรธที่สุดคือไอ้พระหัวโล้นแก่คงเหมิง มันถึงกับนำคนกลับมาโจมตีเรา ไม่เช่นนั้นพวกเราคงไม่ลำบากถึงเพียงนี้" สวี่ฉิ่นเย่พูดด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง "ตอนนี้สำนักยังคงต่อสู้จนถึงที่สุด แต่สุดท้ายจะมีคนรอดชีวิตกี่คน คงยากที่จะบอกได้ แม้แต่บิดาของข้าก็..."

"ฮือ ฮือ ฮือ!"

สตรีและเด็กหลายคนได้ยินดังนั้นก็ร้องไห้อีกครั้ง!

ชายชราขมวดคิ้ว ตวาดว่า "ร้องไห้ทำไม? ตระกูลสวี่ของเรายังไม่ล่มสลาย ขอเพียงมีชีวิตรอด สักวันก็ต้องกลับมาตั้งตัวใหม่ได้ กลัวอะไร? ในหมู่บ้านมีทรัพย์สมบัติที่ตระกูลสวี่เราสะสมมาหลายปี สำนักหายไปไม่ใช่เรื่องใหญ่ ที่นี่ต่างหากคือรากเหง้าของพวกเรา!"

"คงไม่ใช่อย่างนั้นมั้ง?" ในตอนนี้ เงาร่างของเว่ยฮั่นก็ปรากฏขึ้น!

เขาเดินช้าๆ เข้าหาทุกคนพร้อมรอยยิ้มกึ่งเยาะหยัน ทำเอาทหารรับใช้และยามลับทั้งหมดตกใจวิ่งออกมา ชักดาบออกจากฝัก ดาบนับสิบเล่มพุ่งเล็งมาที่เขาในชั่วพริบตา

"บ้าชิบ มีหางตามมา!"

"ท่านผู้นี้เป็นใคร? ทำไมถึงตามพวกเรามา?"

สีหน้าของสวี่ฉิ่นเย่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ตระหนักว่าคนผู้นี้คงตามพวกเขามา หัวใจเขาก็อดไม่ได้ที่จะจมดิ่งลงเรื่อยๆ

ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นต่างก็สีหน้าไม่ดี!

การที่คนคนหนึ่งกล้าออกมาเผชิญหน้าอย่างเปิดเผย แสดงว่าเขาต้องมีพลังที่เหนือกว่า

ฐานที่มั่นลับถูกศัตรูระดับนี้ตามมา ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเลย