ช่วงเวลานี้

ทุกคนต่างตกตะลึง

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีตัวตนระดับ 10 อยู่ในสนามรบอันดับ 1!

ลมหายใจที่เขาแผ่ออกมานั้นทำให้พวกเขาแทบหยุดหายใจ

แม้แต่ หลิน ยู ที่คิดไว้อยู่แล้ว ยังตกใจอย่างมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขา เขามองไปยังข้อมูลของตัวตนตรงหน้าที่ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

[ชื่อ : ราชาแห่งอาณาจักรต้าหยาน (ต้นกำเนิดโรคระบาด)]

[เผ่าพันธุ์ : มนุษย์]

[ระดับ : ระดับ 10]

[ความแข็งแกร่ง : ? ? ?]

[ร่างกาย : ? ? ?]

[ความว่องไว : ? ? ?]

[วิญญาณ : ? ? ?]

[สกิล : ? ? ?]

[ใจคลั่ง : ? ? ?]

[หมายเหตุ : ครั้งหนึ่งเขาเคยเห็นราชาแห่งอาณาจักรต้าหยาน เนื่องจากการกัดกร่อนของดอกไม้จากอีกด้าน ทำให้เขาเสียสติตกอยู่ในความบ้าคลั่ง!]

ข้อมูลมอนสเตอร์?

นี้คือข้อมูลของราชาแห่งอาณาจักรต้าหยาน

กลายเป็นว่าเขาเป็นมอนสเตอร์ไปซะแล้ว แถมยังเป็นมอนสเตอร์ระดับ 10 อีกด้วย

ตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวนี้มาอยู่ในสนามรบระดับ 6 ได้อย่างไรกัน!?

"เป็นไปได้ยังไงกัน! ทำไมในสนามรบหมื่นโลกระดับ 6 ถึงได้มีมอนสเตอร์ระดับ 10 กัน!?"

ซู เซียงตง พูดออกมาอย่างตกใใจ

เป็นเพราะคำพูดของเขาทำให้ หลิน ยู ตอบสนองทันที

จะว่าไปมันก็ใช่!

สนามหมื่นโลกนั้นปฏิบัติตามกฏมาโดยตลอด

หากมีใครบงการอยู่เบื้องหลังสิ่งเหล่านี้จริงๆ หากเขาต้องการสังหารพวกเขาทั้งหมดคงไม่จำเป็นต้องทำให้เรื่องราวให้มันยุ่งยากขนาดนี้

เขาสามารถสังหารพวกเขาทั้งหมดด้วยหมอกพิษได้ทันที ทำไมต้องทำเรื่องยุ่งยากอย่างสร้างตัวตนระดับ 10 ขึ้นมา

ไม่จำเป็นต้องพูดถึงราชาแห่งต้าหยานคนนี้ที่เป็นต้นกำเนิดโรคระบาดที่ถูกกำหนดมาโดยภารกิจในสนามรบ ระบบไม่ควรมอบภารกิจที่เป็นไปไม่ได้แบบนี้

บางที...

ในสนามรบนี้อาจยังมีบางอย่างซ่อนอยู่แต่พวกเขาไม่ทันได้สังเกตเห็น?

น่าเสียดายที่ราชาต้าหยานไม่เปิดโอกาศให้พวกเขาครุ่นคิดเลย

หลังจากที่พระราชวังพังทลายลง ร่างของเขาก็ค่อยๆลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า หลอมรวมเข้ากับดอกไม้อีกด้าน กลายเป็นส่วนหนึ่งของมัน

ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิดดัง "ตูมม" ดังก้องไปทั้งหมดพระราชวัง พื้นดินเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

"เกิดอะไรขึ้น!?"

"หรือว่าจะเป็นแผ่นดินไหว!"

"ดูเหมือนเสียงนี้จะมาจากนอกวัง"

ราชันที่เพิ่งเข้ามาในวังมองไปรอบๆด้วยความตื่นตระหนก

อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาเงยหน้าขึ้นมองออกไปที่ด้านนอกวัง พวกเขาก็ตกตะลึงกับเหตุการณ์ตรงหน้า

พวกเขาถึงกับอ้าปากค้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

นี้พวกเขาเห็นอะไรอยู่

รากไม้สีเลือดลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าล้อมรอบพระราชวังทั้งหมด

จากนั้นก็เกิดเสียงดังสนั่น มันปิดทางเข้ามายังด้านของพระราชวังเอาไว้

ไม่ว่าราชาต้าหยานจะมุ่งหน้าไปทางไหน กำแพงและพื้นดินของพระราชวังบริเวณนั้นก็จะพังทลายลง

มันปิดกั้นเส้นทางหลบหนีของพวกเขาในทันที สร้างเป็นกรงสีเลือดอันน่าสะพรึงกลัวขึ้นมารอบๆ

"แย่แล้ว! มันต้องการบังคับให้พวกเราทุกคนเข้าไปในวัง!"

"รีบหนีเร็ว!"

เหล่าราชันที่อยู่บริเวณชายขอบของพระราชวังร้อนออกมากลายเป็นวุ่นวายขึ้นมา

บางคนเลือกที่จะหนีเข้าไปในพระราชวัง ในขณะที่ราชันอีกส่วนหนึ่งมุ่งหน้าไปยังรากไม้สีเลือดที่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับกองกำลังของพวกเขา ต้องการหลบหนีออกไปจากกรงขังนี้

ทันใดนั้นใบหน้าที่น่ากลัวก็ปรากฏที่รากมีเลือดเหล่านั้น เปล่งเสียงกรีดร้องออกมา

ในเวลาเดียวกันนั้น รากไม้สีเทาพร้อมกับซอมบี้จำนวนนับไม่ถ้วนก็เริ่มโผล่ออกมาจากใต้พื้นดินที่แตกร้าวขวางราชันที่ต้องการหลบหนีเอาไว้

"อ๊่ากกกกก."

เสียงกรีดร้องด้วยขึ้นทุกมุมของพระราชวัง

ไม่มีราชันคนใดที่หนีออกจากรงสีเลือดนี้สำเร็จ ทุกคนถูกสูบเลือดจนหมดตัวหรือไม่ก็ถูกซอมบี้รุมสังหาร

ฉากที่น่าสะพรึงกลัวนี้ทำให้ราชันอยู่ที่ในลานกว้างหน้าห้องโถงตกตะลึงดวงตาของพวกเชาเบิกกว้าง

"นี้มัน ราวกับเป็นกรงนก!"

หลิน ยู ตกตะลึงมองไปยังกรงสีเลือดที่ค่อยๆบีบตัวเข้ามา

มันเหมือนกับกรงเถาวัลย์ของเขาเลย

แถมยังยิ่งใหญ่ทรงพลังถึงขนาดครอบคลุมได้ทั้งวังเลยทีเดียว

ดูเหมือนเจ้าสัตว์ประหลาดนั้นต้องการรวบรวมราชันทั้งหมดมายังใจกลางและกลืนกินพวกเขาทั้งหมดทีเดียว

"เร็วเข้า! ขึ้นไปบนท้องฟ้า!"

ในเวลานี้ ราชันที่อยู่ในลานกว้างหน้าห้องโถงก็ตอบสนอง ต้องการที่จะหลบหนีด้วยการบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

เขาอยากจะหนีออกจากวังก่อนที่กรงนี้จะปิดสนิท

เมื่อราชันคนอื่นที่มีทหารบินได้เห็นแบบนั้น พวกเขาก็รีบทำตามให้ขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยทหารของเขา

อย่างไรก็ตามในวินาทีถัดมา เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของ ราชาต้าหยานก็ดังออกมาจากด้านข้าง

"ฮ่าฮ่าฮ่า ต้องการจะหนีงั้นเหรอ อยู่กับข้าก่อน"

หวืออออ

เสียงอากาศพังทลายดังติดต่อกันอย่างต่อเนื่อง

ทันใดที่ราชันเหล่านั้นบินขึ้นไปบนอากาศ หนวดระยางของดอกไม้อีกด้านก็ พุ่งเข้ามารัดพวกเขาไว้มันทำให้พวกเขาตื่นตระหนก

"มาเป็นส่วนหนึ่งของข้าซะดีๆ อย่าขัดขืนน!"

ใบหน้าของ ราชาต้าหยานกลายเป็นบิดเบี้ยว ในขณะที่เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งนั้นพลางควบคุมหนวดลากราชันคนหนึ่งไปยังดอกไม้อีกด้านทันที

ภาพที่ดอกไม้อีกด้านที่อยู่ท่ามกลางพวกเขากำลังกลืนกินราชันคนหนึ่งเข้าไป ทำให้หนังศรีษะของราชันที่อยู่ด้านล่างต่างด้านชา

ไม่จำเป็นต้องพูดถึงราชันที่ถูกจับเอาไว้

ทุกคนต่างหน้าซีด ดิ้นรนด้วยความสิ้นหวัง

"ปล่อยฉันนะ เจ้าสัตว์ประหลาด!"

"ไม่! ฉันยังไม่อยากตาย! ใครก็ได้ช่วยที"

"ช่วยฉันด้วยยย ช่วยด้วย!"

อย่างไรก็ตาม ไม่พวกเขาจะตะโกนหรือดิ้นรนอย่างไร พวกเขาก็ไม่สามารถหลุดออกจากหนวดระยางนั้นได้

ในชั่วพริบตา เขาก็ถูกกลืนกินโดยดอกไม้อีกด้าน เสียงกรีดร้องโหยหวนดังกึกก้อง ในที่สุดพวกเขาก็ถูกกลืนกินจนหมดไม่เหลือแม้แต่กระดูกไว้ข้างหลัง

กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาน้อยกว่าครึ่งนาทีเท่านั้น

มันทำให้ราชันที่เหลือต่างพากันหวาดกลัว

เมื่อมีมอนสเตอร์ระดับ 10 อยู่ตรงหน้า กรงสีเลือดและกองทัพซอมบี้อยู่ด้านหลัง พวกเขานั้นก็เหมือนกับนกที่ติดอยู่ในกรง พวกเขาอยู่ในสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกในทันที

"พี่ หลิน พวกเราควรทำยังไงดี หากเป็นแบบนี้ต่อไปพวกเราทุกคนคงถูกเจ้าสัตว์ประหลาดนั้นกลืนกินก่อนเที่ยงนี้แน่ๆ"

ลั่ว เหล่ยพูดออกมาอย่างเป็นกังวลพวกเขาราวกับมดที่อยู่บนกะทะทองแดง

ในขณะที่เขากำลังคิดว่าวิธีการตอบโต้อยู่นั้น เสียงกรีดร้องก็ยังคงดังออกมาทุกทิศทางในพระราชวังอย่างต่อเนื่อง

เหล่าราชันแห่กันมายังลานกว้างกันมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้พื้นที่นี้เริ่มที่จะแน่นขนัด

พวกเขาไม่มีกระจิตกระใจจะต่อสู้กันในเวลานี้ พวกเขาทั้งหมดทุ่มเทกำลังต่อต้านรากไม้กับฝูงซอมบี้ที่โผล่ออกมาจากทุกทิศทาง

แม้แต่หลิน ยู ก็ไม่อาจเมินเฉยได้อีกต่อไป เขาสั่งให้กองกับพืชของเขาเข้าร่วมการต่อสู้กับมอนเตอร์เหล่านั้น ในขณะเดียวกันก็กำลังคิดหาวิธีอย่างรวดเร็ว

ติดสินจากสถานการณ์ในปัจจุบัน

มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาหนีออกจากกรงสีเลือดนี้

ยิ่งไปกว่านั้น กรงนี้ยังบีบตัวลงด้วยความเร็วที่สูงมาก มันคงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะอยู่รอบถึงเที่ยงเมื่อการเทเลพอร๋ตมาถึง

กล่าวอีกอย่างหนึ่งคือ สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้ในตอนนี้สังหารอีกฝ่าย สังหารราชาแห่งอาณาจักรต้าหยาน!

ยังไงก็ต้องสู้ตายกับอีกฝ่าย

เมื่อเห็นว่ากรงนั้นบีบตัวลงมาเหลือเพียงครึ่งหนึ่งของวังแล้ว ในที่สุด หลิน ยู ก็แผ่จิตสังหารออกมา ค่อยๆเข้าไปใกล้ดอกไม้อีกด้านพร้อมกับกองกำลังของเขา

การเคลื่อนไหวของเขาทำให้การแสดงออกของ พวกลั่ว เหล่ย เปลี่ยนไปในทันที

"พี่ หลิน พี่กำลังทำอะไร ที่นั้นมันอันตรายนะ!"

อันตรายแค่ไหนงั้นเหรอ?

ในเวลานี้มีหนวดระยางของดอกไม้อีกด้านเต้นอย่างบิดเบี้ยวเต็มไปในอากาศ

ราชันทุกคนที่เข้าใกล้จะถูกหนวดเหล่านั้นจับ ลากเข้าไปให้ดอกไม้อีกด้านกลืนกิน

ไปยังที่นั้นตอนนี้ก็เท่ากับตาย

"ถ้ากลัวก็หลบไปก่อน มีบางอย่างที่ฉันต้องลอง!" หลิน ยู กล่าวบ้างออกมากับทั้งสองโดยไม่ได้หันกลับมามอง เขาไม่ได้มีความตั้งใจที่จะหยุด

เมื่อลั่ว เหล่ย และ ซู เซียงตง ได้ยินคำพูดนั้น เขาก็มองไปยังลานกว้าง กรงสีเลือดนั้นกำลังบีบเข้ามาเรื่อยๆ

ในที่สุดพวกเขาก็กัดฟันเดินตามหลิน ยู เข้าไป

"ลืมมันไปซะ หากพี่อยู่ฉันก็อยู่ หากพี่จะไปลงนรกฉันก็จะไปด้วย!!"

"ฉันด้วย"

"เอาละ งั้นคอยระวังให้ดี อย่าให้ถูกหนวดพวกนั้นจับได้ ไม่อยากนั้นฉันคงดูแลพวกนายไม่ได้"

ด้วยคำอธิบานสั้น หลิน ยู กองทัพพืชของเขามุ่งหน้าเขาไปหาดอกไม้อีกด้าน

การกระทำที่นำไปสู่ความตายของเขานั้นได้ดึงดูดความสนใจของราชันคนอื่นโดยทันที

"อะไรน่ะ!? เขาไม่กลัวตายงั้นเหรอ? ถึงได้กล้าที่จะเข้าใกล้เจ้าสัตว์ประหลาดนั้น"

"เขาคงไม่คิดจะจัดการกับมอนสเตอร์ระดับ 10 หรอกใช่ไหม!?"

"เขามันก็แค่คนบ้า ไม่ต้องไปสนใจเขา"

"เราอยู่ห่างๆไว้ดีกว่าจะได้ไม่โดนหารเลขไปด้วย"

แต่ในขณะที่เขากำลังพูดกันอยู่นั้น

หลิน ยู ก็ได้นำกองทัพพืชของเขามาถึงห้องโถง

ที่กำลังอยู่ต่อหน้าเขาคือหนวดระยางสีเลือดที่บิดไปมาอยู่ในอากาศและราชันต้าหยานที่บ้าคลั่ง

"โอ้? อยากเป็นหนึ่งเดียวกับข้างั้นเหรอ ได้เลยเข้ามานี้มา! ฮ่าฮ่าฮ่า.."

เสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งของเขา มันทำให้ไม่สามารถบ่งบอกได้ว่าเป็นชายหรือหญิงดังก้องอยู่ในหัวของเขา

หนวดเหล่านี้เคลื่อนไหวไปมาในอากาศหันทิศทางพุ่งเข้าหาหลิน ยู ด้วยความเร็วสุดขีดของมอนสเตอร์ตัวนี้ หลิน ยู มองไม่ทันด้วยซ้ำ

โดยไม่จำเป็นต้องออกคำสั่ง ชิง กัง ที่อยู่ในป่าเถาวัลย์ก็คำรามออกมาแสงสีแดงปกคลุมกองทัพพืชทั้งหมดทันที

ในเวลาเดียวกันนั้น

เถาวัลย์ยักรอบๆของ ชิง ถัง ก็พุ่งออกไปในอากาศปะทะเข้ากับหนวดเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวของ หลิง ซี ก็ไม่ได้ช้า พลังธรรมชาติระเบิดออกมาจากไม้เท้า หนามไม้ควบแน่นขึ้นในอากาศ พุ่งออกไปกลายเป็นเงามุ่งหน้าไปยังราชาต้าหยาน

"ระวัง!"

แต่ไม่ติดว่า ลั่ว เหล่ยที่อยู่ข้างหลังเขาจะร้องออกมา

หลังจากที่เถาวัลย์ของ ชิง ถัง ปะทะกับหนวดเหล่านั้น มันก็กระเด็นออกไปในทันที พร้อมกับหนามไม้ของหลิน ยู ถูกปัดออกไปไม่สามารถสร้างความเสียหายได้แม้แต่น้อย

หลังจากที่ปัดการโจมตีออกไป 2 ครั้ง หนวดเหล่านั้นก็ยังคงฝ่าเข้ามาโจมตีหลิน ยู ที่อยู่ภายในป่าเถาวัลย์

โล่กำแพงกระจก!

ในขณะนั้นเอง เต่าเร้นลับที่ติดตั้งอยู๋ด้านบนภูติไม้โบราณใช้สกิลออกมา รวบรวมพลังกลายเป็นกำแพงกระจกป้องกันตรงหน้า

ภูติไม้สงครามโบราณและดอกไม้มรณะเหล่านั้นเขาปรากฏตัวขึ้นขวางการโจมตีที่ด้านหน้าของ หลิน ยู

"ปังง!"

โดยไม่สามารถหยุดยั่งได้ หนวดของมันผ่านกำแพงกระจก ทะลวงผ่านก่อนกำลังพืชจำนวนมาก เข้ามาถึง หลิน ยู ในชั่วพริบตาเดียว

"ฟุ๊ดด!"

ด้วยการระเบิดอย่างรุนแรง ทำให้ทหารทั้งหมดที่อยู่ระยะถูกสังหารไปจนหมด

แม้ว่า หลิน ยู จะหลบออกมาได้ทันเวลา แต่เขาก็ยังถูกหนวดนั้นซัดเข้าไปเต็มๆ ทำให้กระอักเลือดออกมาเต็มตกลงไปกับพื้นทันที

เพียงแค่ทีเดียว

มันทำลายการป้องกันทั้งหมดของเขาลงได้

นี้คือความแข็งแกร่งที่แท้จริงของราชันระดับ 10!

หลิน ยู หวาดกลัวจริงๆแล้ว

เมื่อตอนที่เขาเห็น กษัตริย์หลิว ฮู่ ถูก จักรพรรดิเซิ่งเหย่าสังหาร เขาไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก

แต่เมื่อเขาเผชิญหน้ากับมันจริงๆ ในที่สุดเขาก็ได้รู้ซึ่งถึงความน่ากลัวของตัวตนระดับ 10

มันไม่ใช่สิ่งที่เขาจะสามารถต่อกรด้วยได้เลย

โดยไม่เป็นโอกาศให้เขาตอบโต้ หนวดเหล่านั้นมุ่งหน้าลงยังพื้นล้อมรอบเข้าไว้ทันที

แย่แล้ว !

สีหน้าของ หลิน ยู เปลี่ยนไปทันที ขณะที่เขากำลังหลบหนี ขาของเขาก็ถูกรัดไว้ลากขึ้นไปบนท้องฟ้า!