บทที่ 20 เป็นไปได้ไหมว่าเป็นเขา!

เมื่อมองดูวัวป่าขนาดมหึมาที่อยู่ในระยะไกล เฉินฟานก็รู้สึกโชคดีอย่างมาก

เขาไม่คาดคิดว่าวัวป่าจะมีปฏิกิริยาเร็วมากจนสามารถหลบลูกธนูดอกแรกของเขาได้อย่างไว ตอนนี้เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้มันก็สมเหตุสมผลแล้ว เพราะวัวป่าตัวนี้จ้องมองกลุ่มของเขาตลอดเวลา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาชี้ลูกศรไปที่มัน เขาก็รู้สึกชัดเจนว่าความสนใจของมันมุ่งมาที่เขาคนเดียว

โชคดีที่เมื่อคืนเขาเพิ่มระดับของทักษะ [การยิงธนูขั้นพื้นฐาน] เป็นระดับ 4 และคุณสมบัติการยิงเป้าเคลื่อนที่ไปที่ระดับ 2 ไม่เช่นนั้นด้วยอัตราการความแม่นยำ 30% ของระดับ 1  ลูกธนูลูกที่สองของเขาคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะยิงถูก

ส่วนลูกธนูลูกที่สามเป็นดอกเสริมเท่านั้น แต่มันก็ช่วยให้วัวป่าตัวนั้นจนชีวิตอย่างรวดเร็ว

"แต้มค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้น 9 แต้ม"

มีข้อความเข้ามาในจิตใจของเขา

เฉินฟานแสดงความประหลาดใจบนใบหน้าของเขา เขาไม่คาดคิดว่าวัวป่าจะให้แต้มค่าประสบการณ์มากมายขนาดนี้หลังจากฆ่ามันได้แล้ว

ถ้าพิจารณาจากหนูดำและกระต่ายรกร้างก่อนหน้านี้ หลังจากฆ่าสัตว์อสูรระดับต่ำได้ช่วงของแต้มค่าประสบการณ์ที่ได้รับน่าจะอยู่ระหว่าง 1-9 หรือ 1-10 ประมาณนี้

จากนั้นสายตาของเขาก็เลื่อนลงและมองไปที่ทักษะ [การยิงธนูขั้นพื้นฐาน] และเขาก็ผงะเพียงเพื่อจะเห็นว่าแถบค่าความเชี่ยวชาญมันเพิ่มขึ้นเป็น 30%! กล่าวอีกนัยหนึ่งคือลูกธนูทั้งสามลูกเมื่อกี้เพิ่มค่าความเชี่ยวชาญให้เขาถึง 15%!

“ไม่ว่าจะเล็งไปที่เป้าคงที่หรือเป้าเคลื่อนที่ มันเป็นการเติบโตที่รวดเร็วที่สุดในการพัฒนาความแข็งแกร่งในการต่อสู้จริง”

เขาถอนหายใจออกมาจากภายใน

ในเวลานี้ทุกคนรอบตัวก็มีปฏิกิริยาออกมาเช่นกัน

“ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? เขายิงโดนวัวป่าตัวนั้นงั้นเหรอ?”

“ใช่ เจ้าไม่ได้ฝันไปหรอก ลูกธนูยิงโดนที่คอฆ่ามันโดยตรง!”

“งั้นเมื่อกี้ เสี่ยวฟานก็ยิงโดนวัวป่าก่อนที่มันจะเร่งความเร็วได้เต็มที่งั้นหรือ?”

“นี่คือการยิงธนูแบบไหนกัน แม้แต่พี่น้องแซ่เว่ยก็ไม่สามารถทำอะไรได้เช่นนี้ไม่ใช่เหรอ?”

ทุกคนมองดูเฉินฟานด้วยความชื่นชมที่ฉายออกมาทั่วใบหน้าของพวกเขา

ถูกต้อง พวกเขาชื่นชมเขาอย่างจริงใจจริงๆ

แม้แต่เฉินกัวตงก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมากกับการแสดงความสามารถของเฉินฟานเมื่อกี้

เขาคิดว่าเฉินฟานมีอัตราการโดนเป้าหมายสูงมากเมื่อเล็งไปที่เป้าหมายคงที่ แต่เขาสามารถเล็งไปที่เป้าหมายที่กำลังเคลื่อนที่ได้ดีขนาดนี้เลยเหรอ? เมื่อคืนเขาซ่อนความสามารถไว้หรือป่าว?

เฉินฟานยิ้มอย่างเขินอาย “ทำไมพวกท่านถึงมองข้าแบบนั้นล่ะ? ข้าเป็นแค่แมวตาบอดที่จับได้หนูตายเท่านั้น ถ้าข้าทำอีกครั้ง ข้าเกรงว่าจะไม่สามารถทำมันได้อีก”

อย่างไรก็ตามทุกคนมีการแสดงออกถึงไม่เชื่อในคำพูดของเขา

“เสี่ยวฟาน ครั้งที่แล้วเจ้าก็ใช้ข้อแก้ตัวนี้ เจ้าลืมไปแล้วหรือ?” ชายหัวล้านตบไหล่เฉินฟาน “อย่าลืมใช้ข้ออ้างอื่นในการแก้ตัวครั้งต่อไป”

“ถูกต้องแล้ว เสี่ยวฟาน การเป็นคนถ่อมตัวจะมีประโยชน์อะไรล่ะ ทักษะการยิงธนูของเจ้านั้นดีมาก มันทำให้พวกเราดีใจกันเหลือเกิน”

“ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันที่หมู่บ้านของเราเก็บเกี่ยวเหยื่อได้มากที่สุด! ผู้คนในหมู่บ้านจะยิ้มแย้มหากเห็นพวกเรานำเหยื่อกลับไปมากมายขนาดนี้!”

“นี่นับว่าเป็นอย่างไรได้? ด้วยการมีนักแม่นปืนเสี่ยวฟานอยู่ที่นี่ เราน่าจะมีเหยื่อมากมายทุกวันในอนาคตอย่างแน่นอน”

“ถูกต้อง! เมื่อเราออกมาในครั้งต่อไป เราทุกคนก็กอดต้นขาของเขาเอาไว้ เสี่ยวฟานเด็กดี!”

ทุกคนคุยกันอย่างตื่นเต้น และน้ำลายพุ่งกระจายไปทั่วบริเวณ

เมื่อวานพี่น้องแซ่เว่ยจากไป และทีมล่าไม่ได้รับเหยื่ออะไรเลย และวันนี้พวกเขาก็คิดว่าน่าจะไม่ได้รับอะไรเหมือนเดิม แต่พระเจ้าทรงสร้างเซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่ให้กับพวกเขา!

แน่นอนว่าพวกเรารู้สึกเซอร์ไพรส์อย่างมากจนอย่างจะร้องลั่นป่า

เฉินฟานก็มองพวกเขาด้วยรอยยิ้มเช่นกัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาได้พิสูจน์แล้วว่าในโลกนี้คนธรรมดาที่ตัวเล็กเหมือนมดเช่นเขาจะสามารถนำคนในหมู่บ้านเอาชีวิตรอดต่อไปได้อย่างแน่นอน

แม้ว่าวันนี้จะเป็นเพียงแค่วันแรกและไม่สามารถการันตีอะไรได้ แต่ความหวังก็เหมือนเปลวไฟ ก็จะมีสักวันหนึ่งที่เปลวไฟจะลุกโชนไปทั่วทุ่งหญ้าและป่าเขา

ดังนั้น นอกเหนือการที่เขาจะต้องพัฒนาทักษะ [การยิงธนูขั้นพื้นฐาน] อย่างต่อเนื่องแล้ว สิ่งต่อไปที่ต้องทำคือการเรียนรู้ท่าหมัดมวยพื้นฐานอื่นๆเพิ่มเติมเพื่อเสริมสร้างร่างกายของเขาให้แข็งแกร่งขึ้น

ขณะที่เขาจมอยู่ในภวังค์ ฝ่ามือด้านหนาขนาดใหญ่ก็วางอยู่บนไหล่ของเขา เมื่อมองย้อนกลับไปเขาก็เห็นเฉินกัวตงกำลังยิ้มให้เขา

…

ภายในรั้วยังคงเงียบสงบเช่นเคย

ในพื้นที่เปิดโล่งหน้าโกดัง หวังปิงและคนอื่นๆ ยังคงฝึกฝนการยิงหน้าไม้เหมือนเดิม ในขณะที่ชายพิการยืนอยู่ข้างๆ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเหม่อลอยอยู่

“ลุงจาง ท่านกังวลเกี่ยวกับพี่ฟานและคนอื่นๆ งั้นหรือ?”

หวังปิงถามขึ้น

ชายพิการเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า "เจ้ามีงานต้องทำมากมาย ดูเหมือนว่าคนอื่นจะสามารถพักได้ แต่เจ้าคงไม่ต้องการมัน"

"อย่า อย่า ข้าต้องการพักๆ"

หวังปิงอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา

เขาเสียใจกับความช่างพูดของเขาเล็กน้อย แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆนี้หน่า

ในเวลานี้จ่าวเฟิงก็พูดขึ้น "ลุงจาง ด้วยทักษะการยิงธนูของเฉินฟาน เขาสามารถยิงโดนเหยื่อได้หรือไม่"

"ไม่มีทาง"

ชายพิการพูดโดยไม่ต้องคิด

"ทำไมล่ะ?"

หวังปิงตกตะลึง “พี่ฟานมีพลังและยิงธนูแม่นอย่างมาก ครั้งสุดท้ายที่เขายิงธนูไปสองสามลูกและก็ยิงโดนเป้าทั้งสองสามลูก และเขาจะยิงไม่ถูกเหยื่อได้อย่างไร”

"ใช่แล้ว"

คำพูดนี้สะท้อนความคิดของผู้อื่นเช่นกัน

ชายพิการมองตรงมาที่เขาแล้วถามว่า "เจ้าหนู พวกเจ้ารู้ไหมว่าทำไมเมื่อการกลายพันธุ์เกิดขึ้นในตอนแรกๆ นักศิลปะการต่อสู้แบบดั้งเดิมของพวกเราจึงไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของสิ่งมีชีวิตต่างเผ่าพันธ์ุพวกนั้น?"

หวังปิงผงะ เขารู้สึกว่าหัวข้อนี้กว้างเกินไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังพยักหน้าอย่างจริงใจว่า "ข้าไม่รู้"

“เพราะขาดการรบจริง พวกเราขาดประสบการณ์การต่อสู้จริง”

ชายพิการแสดงสีหน้าที่รู้ว่าพวกเจ้าไม่รู้หรอกและพูดว่า "ไม่ว่าจะเป็นนักศิลปะการต่อสู้ไท่จี้ฉวน, สิงอี้เฉวียน หรือแม้แต่ปากัวฉวน พวกเขาขาดการต่อสู้จริง แล้วพวกเขาจะเป็นคู่ต่อสู้สัตว์อสูรที่ดุร้ายได้อย่างไร? การยิงธนูของเสี่ยวฟานก็เหมือนกัน ไม่ว่าจะคิดในทางดีแค่ไหน ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรได้มากหรือป่าวในป่าภายนอกที่โหดร้ายนั้น..

..พวกเจ้าก็เช่นเดียวกัน พวกเจ้าคิดว่าตอนนี้พวกเจ้ากำลังถือปืนถือหน้าไม้อยู่ราวกับนักรบที่แข็งแกร่ง แต่ถ้าพวกเจ้าเข้าไปในป่าและได้ต่อสู้กับสัตว์อสูรตัวจริง ขาของพวกเจ้าจะก้าวออกหรือป่าวก็ไม่รู้ ไม่ต้องพูดถึงการใช้อาวุธโจมตีออกไป"

"....."

ทุกคนก็ก้มหัวลงอย่างละอายใจ

แม้ว่าเขาจะคิดเข้าข้างตัวเองอย่างไร แต่ถ้าเขาต้องการปล่อยพวกเขาออกไปข้างนอกจริงๆในวันพรุ่งนี้ พวกเขาก็ไม่กล้าออกไปจริงๆ

"แต่…"

เมื่อเขากำลังจะพูดเพื่อให้กำลังใจเด็กหนุ่มเหล่านี้ ก็มีความวุ่นวายเกิดขึ้นที่ประตูทางเข้า มันมีเสียงดังอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน

ในทันใดนั้น หลายคนก็มองหน้ากันด้วยความตกตะลึง

"สถานการณ์นี้คืออะไร?"

หวังปิงมองไปตรงนั้นอย่างสับสน

“การเคลื่อนไหวนี้ เป็นไปได้ไหมว่าทีมล่ากลับมาแล้ว?”

“ไม่ มันเป็นไปไม่ได้หรอก พวกเขากลับมาเร็วขนาดนี้ได้ยังไง?” ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ เขาตอบกลับอย่างไม่รู้ตัว

“แต่ถ้าไม่ใช่พวกเขาแล้วจะเป็นใครล่ะ แต่ลุงกัวตงและคนอื่น ๆ พวกเขาไม่ได้พึ่งออกไปไม่นานนี้เหรอ? พวกเขากลับมาเร็ว ๆ นี้หรือว่าพวกเขาได้รับเหยื่อมาแล้ว?”

ส่วนชายพิการก็เต็มไปด้วยความสงสัยเช่นกัน เมื่อก่อนทีมล่าจะไม่กลับมาจนกว่าจะดึกดื่นไม่ใช่เหรือ? ถ้าพวกเขากลับมาก่อนคงมีบางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

แล้วมันจะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายกันล่ะ?

"ไปดูสิ"

เขาพูดพร้อมกับกระโจนออกไปข้างหน้า

หลังจากเข้าใกล้ประตูทางเข้า พวกเขาก็ได้ยินคนพูดคุยกัน

พวกเขาได้รับเหยื่อมางั้นเหรอ?

ก่อนที่พวกเขาจะเข้ามาใกล้ พวกเขาก็ได้ยินเสียงวิ่งไปมาพร้อมตะโกนบอกว่าคราวนี้มีการเก็บเกี่ยว ไม่ใช่แค่กระต่ายรกร้างหลายตัวเท่านั้น แต่ยังมีวัวป่าที่มีน้ำหนักสองถึงสามร้อยจินอีกด้วย!

เมื่อพวกเขาไปถึงประตู ฝูงชนที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาก็รวมตัวกันเป็นวงกลม และพวกเขาก็คุยกันอย่างตื่นเต้น เมื่อพวกเขาเบียดตัวเข้ามาด้วยความยากลำบาก และได้เห็นเหยื่อจำนวนมากที่นอนราบกับพื้น รูม่านตาของพวกเขาก็ขยายออกอย่างรวดเร็ว และใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่ออย่างมาก

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนชายพิการจะสังเกตเห็นสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นคือเหยื่อเหล่านี้ทุกตัวล้วนมีลูกธนูติดอยู่ในร่าง และลูกธนูเหล่านี้ล้วนปักอยู่บนจุดตายของพวกมัน

“เป็นไปได้ไหมว่าเป็นเขา!”

ใบหน้าของเขาซีดลงและมีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นในใจของเขา