หลินอี้เดินตามแผนที่มาจนถึงประตูสถาบันฉือโหยว เขายื่นบัตรนักศึกษาให้ยามที่ประตู ยามตรวจบัตรเสร็จแล้วมองหลินอี้ด้วยสีหน้าแปลกๆ

"น้องชาย กล้าดีนักนะ" ยามพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ "ฉันชื่นชมความกล้าหาญของนาย เข้าไปเถอะ!"

หลินอี้งุนงงกับคำพูดของยามคนนั้น เขาไม่เข้าใจความหมาย จนกระทั่งเดินเข้าไปในสถาบัน เขาถึงเข้าใจความหมายของยามคนนั้น

"หยุดนะ!"

"นายนักเวทคนนั้น! พูดถึงนายนั่นแหละ!”

“นายกล้าดียังไงถึงได้เดินเข้ามาในสถาบันฉือโหยวของเราอย่างโอหังแบบนี้?"

“อยากตายรึไง!"

"จัดการมันซะ!"

หลินอี้หันไปมอง เห็นกลุ่มนักศึกษากล้ามโตกำลังชี้หน้าด่าทอเขาอย่างโกรธแค้น แต่เมื่อพวกเขาเห็นหน้าหลินอี้ชัดๆ สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที

“เฮ้ย...!"

“ทำไมเป็นเขาล่ะ!"

“นั่นหลินอี้นี่!"

"ชู่ๆๆ! อย่าเอ่ยชื่อเขาสิ!”

"ไปๆๆ อย่าสบตาเขา!”

"แม่เจ้า ยมทูตมาแล้ว สู้ไม่ไหวหรอก หนีดีกว่า!"

ที่ตลกที่สุดคือ คนที่เมื่อกี้ตะโกนเสียงดังที่สุด พอเห็นหลินอี้ก็หดคอวิ่งหนีไปทันที คนที่อยู่ด้านหลังก็วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต จากที่เมื่อกี้ยังลั่นวาจาว่าจะรุมทำร้ายหลินอี้ ตอนนี้พวกเขาหายไปจนหมด

เหลือเพียงนักศึกษาปีหนึ่งคนหนึ่งที่ยังยืนจังก้าอยู่ที่เดิม มองหลินอี้ด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว โชคดีที่มีเพื่อนคนหนึ่งวิ่งกลับมาลากเขาไป พลางตบหัวเขาไปด้วย

"อยากตายหรือไง! อยากตายใช่ไหม!”

“แกกล้าไปยั่วหลินอี้เนี่ยนะ?"

"แกตายแน่ เขาเป็นคนขี้แค้นนะ! พรุ่งนี้เตรียมตัวให้พร้อมที่จะโดนเขาท้าประลองเลย!”

"อ๋อ ลืมไปเลย แกเป็นแค่ไอ้กากระดับ E ไม่อยู่ในสายตาเขาหรอก นับว่าโชคดีไป..."

หลินอี้มองสองคนนั้นเดินจากไป อดขำไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าตัวเองถูกปั้นแต่งในกระทู้ออนไลน์ขนาดไหนแล้ว

หลังจากนั้น การเดินทางของหลินอี้ก็ราบรื่นขึ้นมาก เขารู้สึกได้ถึงสายตานับร้อยคู่ที่แอบมองเขาจากหลังประตูหอพัก แต่ไม่มีใครกล้าขวางทางเขาอีกเลย

นี่แหละระบบนิเวศของนักผจญภัย ผู้อ่อนแอตกเป็นเหยื่อ ผู้แข็งแกร่งครองบัลลังก์!

หลินอี้เดินตามแผนที่มาถึงจุดหมายในไม่ช้า เขาเงยหน้ามองเห็นอาคารสีดำขนาดมหึมารูปร่างคล้ายเตาหลอม มองผ่านหน้าต่างเข้าไปเห็นเปลวไฟสีแดงลุกโชน เสียงค้อนกระทบโลหะดังกังวานไม่ขาดสาย

ป้ายหน้าประตูเขียนว่า "กรมตีเหล็ก"

หน้าประตูมีคนเข้าแถวยาวเหยียด หลินอี้กะว่าไม่ต่ำกว่าร้อยคน! นอกจากนี้ยังมีคนสวมผ้าเช็ดเหงื่อกำลังตะโกนโฆษณาอย่างคึกคัก

“มาดูมาชมกันหน่อย!"

“ซ่อมอาวุธและเกราะ!"

"ค้อนใหญ่แปดสิบ ค้อนเล็กสี่สิบ ซ่อมไม่ดีไม่คิดเงิน!”

“วันนี้อาจารย์ซุนผู้ยิ่งใหญ่มาประจำการ!"

"โปรโมชั่นพิเศษ ชุดเสริมพลัง +10 ไม่ใช่ 998 ไม่ใช่ 648 แค่ 328 เท่านั้น!”

"ใครต้องการเสริมพลังอาวุธ เชิญเข้าแถวพิเศษ!"

หลินอี้มองดู ที่ประตูมีแถวแยกเป็นสองแถวจริงๆ แต่ส่วนใหญ่เป็นคนมาซ่อมอาวุธ คนมาเสริมพลังอาวุธมีน้อยมาก

นักศึกษาส่วนใหญ่ของสถาบันฉือโหยวเป็นนักรบและอัศวิน อาวุธของพวกเขาสึกหรอเร็วกว่าอาชีพอื่น เพราะต้องฟันฟาดสู้กับสัตว์ร้ายโดยตรง แม้ว่าทั้งห้าสถาบันของเสินเซียวจะมีกรมตีเหล็ก แต่ของสถาบันฉือโหยวคึกคักที่สุด

หลินอี้เดินไปที่ทางเข้าสำหรับเสริมพลังอาวุธ

"ท่านผู้เจริญ มาเสริมพลังอาวุธหรือ?"

“เชิญด้านในครับ!"

"ลองชุดเสริมพลัง +10 ของเราไหม? อาจารย์ซุนช่างฝีมือที่เก่งที่สุดในเสินเซียวลงมือเอง ถ้าไม่สำเร็จคืนเงินเต็มจำนวน!”

"ราคาพิเศษวันนี้ แค่ 328 เท่านั้น!"

หลินอี้งุนงง "328 เหรียญต้าเซี่ยหรืออะไร?"

คนต้อนรับหัวเราะ "นายพูดเล่นหรือ 328 หรียญต้าเซี่ยจะซื้ออะไรได้?”

"แน่นอนว่าเป็น 328 แท่งแร่พลังวิญญาณชั้นดีสิ!"

หลินอี้ขมวดคิ้ว

แร่พลังวิญญาณ? นี่มันอะไรกัน เป็นสกุลเงินหรือ? ทำไมไม่เคยได้ยินมาก่อน

แต่หลินอี้ไม่ต้องรอนาน มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

"น้องหลิน! มาแล้วทำไมไม่บอกพี่ล่ะ มาๆๆ เข้ามาเร็ว!"

ซุนต้าชวนวิ่งมาจับมือหลินอี้ ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของคนต้อนรับ

หลินอี้ตามซุนต้าชวนเข้าไปในห้องด้านข้างของกรมตีเหล็ก พบว่าที่นี่มีพื้นที่กว้างขวางมาก

พื้นที่หลายร้อยตารางเมตรร้อนอบอ้าว เตาหลอมยักษ์สามเตาพ่นเปลวไฟ รอบๆ มีช่างตีเหล็กนับไม่ถ้วนเปลือยท่อนบน เหงื่อไหลโซมกาย กำลังทุบตีอย่างขะมักเขม้น

"มาเสริมพลังอาวุธใช่ไหม? ให้พี่จัดการเอง" ซุนต้าชวนพาหลินอี้มานั่งข้างเตาหลอมแห่งหนึ่ง

หลินอี้พยักหน้า หยิบศาสตราวุธแห่งความดับสูญออกมาจากกระเป๋าส่วนตัว ส่งให้ซุนต้าชวน

ซุนต้าชวนรับมาดู แล้วอุทานด้วยความประหลาดใจ "โอ้โห! ระดับมหากาพย์ แถมยังเป็นอาวุธอีก!”

“น้องมีฝีมือจริงๆ!"

“ใช้อาวุธระดับนี้ได้แล้วเหรอ!"

"แต่คุณสมบัติและเอฟเฟกต์ของอาวุธนี้แปลกมากเลยนะ เหมาะกับนายจริงๆ เหรอ?”

"ถ้าไม่เหมาะ พี่มีชุดอาวุธระดับเทพบุตรที่พี่ลองทำเองไว้ ให้นายเอาไปใช้ไหม?"

หลินอี้ส่ายหน้าพลางยิ้ม "พี่ซุน อันนี้เหมาะกับผมจริงๆ ครับ วันนี้ผมมาขอให้พี่เสริมพลังให้ถึง +10 ต้องใช้วัสดุอะไรบ้าง? ค่าเสริมพลังเท่าไหร่ครับ?"

ซุนต้าชวนมองหลินอี้ด้วยสีหน้าไม่พอใจ "พี่บอกแล้วไงว่า เรื่องแบบนี้มาหาพี่ได้เลย อย่าพูดถึงค่าใช้จ่ายเลย! ทำลายความสัมพันธ์พี่น้องเรานะ!"

"ส่วนวัสดุน่ะเหรอ เฮ้ๆ!”

"ช่างตีเหล็กคนอื่นเสริมพลังให้ถึง +10 ยังไงก็ต้องใช้แร่พลังวิญญาณชั้นดีเจ็ดแปดสิบแท่งแต่พี่ไม่ต้องใช้!"

พูดพลางซุนต้าชวนก็หยิบค้อนสีเขียวเข้มจากชั้นเครื่องมือข้างๆ

เขาวางศาสตราวุธแห่งความดับสูญลงบนแท่นตี แล้วเริ่มทุบด้วยความเร็วสูงจนหลินอี้ตาลายไปหมด!

ขณะที่ซุนต้าชวนทุบไม่หยุด แสงสีทองก็วาบขึ้นบนศาสตราวุธแห่งความดับสูญไม่ขาดสาย

ผ่านไปสิบกว่าวินาที หลินอี้ก็เห็นผ่านดวงตาแห่งความรู้แจ้งว่า ศาสตราวุธแห่งความดับสูญของเขาได้รับการเสริมพลังถึง +10 แล้ว!

เร็วจัง!

มั่นคงจัง!

และยังทำสำเร็จในคราวเดียว ไม่มีความล้มเหลวเลยสักครั้ง!

หลินอี้เคยได้ยินมาว่า หลังจากเสริมพลังถึง +7 แล้ว การเสริมพลังครั้งต่อไปจะมีโอกาสล้มเหลว ถ้าล้มเหลว เบาสุดก็แค่ระดับการเสริมพลังลดลง หนักสุดอาวุธอาจเสียหาย คุณสมบัติและเอฟเฟกต์จะลดลงมาก

"ความสามารถพิเศษของอาชีพพี่ ทำให้พี่เสริมพลังถึง +10 โดยไม่ต้องใช้วัสดุใดๆ และสำเร็จ 100%"

"น้องหลิน ถ้าไว้ใจพี่ วันนี้เอาอาวุธนี้ทิ้งไว้ที่พี่ก่อนก็ได้"

"พี่เห็นเอฟเฟกต์ของอาวุธนี้ ต้องเสริมพลังถึง +15 ถึงจะปลดล็อคช่องฝังที่สามใช่ไหม?"

"พี่จะเสริมพลังให้ถึง +15 เลย!"

"ไม่ต้องกังวล ที่นี่ +15 ก็สำเร็จแน่นอน แค่ต้องใช้เวลาและแรงงานหน่อย"

"ส่วนการเสริมพลังถึง +20 ต้องใช้เวลามาก พี่กำลังวิจัยวิธีที่จะทำให้สำเร็จแน่นอน รอพี่ทำได้แล้วจะจัดการให้นะ!"

หลินอี้รู้สึกตกตะลึงในใจ

แม่เจ้า +15 ก็สำเร็จแน่นอน?

นี่มันเกินไปแล้วนะพี่ชาย!